Inleidend stukje voor de reeks
Brazilië is een land van migratie. Ooit aanzien als de nieuwe VS van het zuidelijk halffront en is het nu een mengeling geworden van verschillende gemeenschappen. De Braziliaanse identiteit is gebouwd op akkoord tussen Arabieren en Portugezen en later mee gevoed door andere Westerse immigranten. De bedoeling in het Brazilië van einde 19 eeuw was de Afro-Braziliaanse cultuur en Indiaanse cultuur uit te wissen door interraciale huwelijken. En van Brazilië een migratie land te maken. Is het toeval dat het nationale bier van Brazilië Brahma in hetzelfde jaar als de afschaffing van de slavernij (1888) op de markt werd gebracht? Is het toeval dat na de afschaffing van de slavernij een geforceerde immigratiegolf naar Brazilië op gang kwam van Syriërs? Is het normaal dat Syriërs zich hebben kunnen op werpen tot de hoogste regionen van de samenleving, terwijl autochtone bevolking in armoede leeft? En tot slot is het nieuwe open deuren beleid van de Braziliaanse overheid voor Syrische vluchtelingen een nieuwe tactische zet? Deze vragen worden niet allemaal beantwoord in dit artikel, maar zijn een oproep om deze materie nog verder te bestuderen en uit te spitten. Hier worden de bouwstenen aangereikt, want vergeet niet er is ook een voedingsbodem voor de globale Jihad in Zuid-Amerika. Brazilië staat op een kantelpunt, krijgen jihadisten voet aan wal of wordt Zuid-Amerika een plaats voor het Socialisme van de 21ste eeuw met nauwe banden met de Iran, Syrië en Libanon. Wat vast staat is dat Hezbollah al een voet aan wal heeft in Brazilië. (http://oglobo.globo.com/brasil/policia-federal-aponta-elo-entre-faccao-brasileira-hezbollah-14512269) Hier alvast een case studie over het machtscentrum en economische hart van Latijns-Amerika: Sao Paulo! Hoe de Syrische* gemeenschap in Sao Paulo de sociale mobiliteit naar de top maakte Terwijl de autochtone bevolking van Brazilië nog steeds vecht tegen discriminatie en racisme, is Sao Paulo goed in handen van de Syrische-Libanese gemeenschap. Fernando Haddad is de Burgemeester van Sao Paulo. De gouverneur van de Staat is Geraldo Alckmin en Michel Temer, een geboren Paulista, is vice-president van Brazilië en ga zo maar door. De meeste Syriërs in Sao Paulo komen uit Homs en hebben zich sinds het einde de 19eeuw tot nu ontwikkeld van kleine handelaren tot een politiek machtige club, die sinds 2003 weer nauwe banden onderhoud met het Midden-Oosten. Het eerste buitenlands bezoek van ex-president Lula was Libanon in 2003. En volgens Eduardo Elias van de FEARAB in Sao Paulo wilde hij naar Syrië toen hij in 2010 in Palestina was. *In Brazilië spreken ze over de Syrio-Libanees gemeenschap, maar de meeste Christelijke Orthodoxe immigranten in Sao Paulo kwamen uit Homs, de steeds betwiste Beqaa Vallei en het onafhankelijke Mount Libanon in Libanon. Dus houd ik het bij Syriërs omdat het duidelijker is voor het onderwerp. Inleiding Er zijn ongeveer 6 tot 8 miljoen Syrische afstammelingen in Brazilië volgens specialiste Guita Hourani van Centrum voor Emigratie in de Universiteit van Notre Dame in Beirut (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil), dat is in totaal 3 tot 4% van de populatie. Door de belangrijke maatschappelijke status, 10% van de parlementairen zijn Syrische afstammelingen volgens Eduardo Elias, ex-directeur van de Federatie van Arabische Identiteiten, worden de aantallen soms verhoogd naar 13 miljoen. Omdat mensen denken in Brazilië dat iedere politicus stemmen krijgt naargelang de grote van zijn gemeenschap. Sinds de ontdekking van Brazilië door Pedro Cabral in 1500 na een mislukte ontdekkingsreis naar India, zijn er reeds Arabieren aanwezig in Brazilië. Het gaat hier over de aanwezigheid van Moren en Berbers die sinds 711 in Portugal aanwezig zijn sinds ze het Iberische schiereiland binnen vielen. (Do Libano ao o Brazil, Gataz) Deze Portugezen, als eerste natie staat ter wereld, en de Arabieren vormde de basis waarop de nationale identiteit van Brazilië werd gebouwd omdat deze Moren en Berbers samen met de Portugese kolonisator naar Brazilië kwamen. (O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) Tot op heden zien we nog steeds de invloed van deze Moren en Berbers uit het Iberische schiereiland nog steeds te zien in de architectuur, de muziek, de taal, decoratie, ... De beschavingen zijn ook geconvergeerd. In beide beschavingen is de familie patriarchaal georganiseerd, vrouwen worden onderdanig gemaakt, kinderen moeten gehoorzamen en families vertonen onderlinge solidariteit. (O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) De belangrijkste migratiegolf was tussen 1870 en het begin van de Tweede Wereldoorlog. De meeste Syriërs waren echter Christenen en kwamen uit Mount Libanon omwille van demografische en economische druk van dit juist onafhankelijk geworden deel van het Ottomaanse rijk na de oorlog tussen Druzen en Christenen in 1860. Zij waren in deze periode de belangrijkste groep van immigranten in Sao Paulo. Om zoals later nog wordt herhaalt de Europese migratie vooral naar de Koffieplantages ging. (André Gatz, Van Libanon naar Brazilië) Het klassieke verhaal is dat Peter II ( bijnaam: de grootmoedige ) van Brazilië , die op 14-jarige leeftijd koning werd, in de Beqaa Vallei tijdens één van zijn laatste reis in 1876 naar het Ottomaanse rijk medelijden kreeg met enkele Christelijke boeren waarmee hij aan de praat raakte. En dat hij daarna deze Christenen naar zijn land, Brazilië uitnodigde, is een verhaal dat tot de Braziliaanse folklore behoort. (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil) Het kan niet dat de informatie van de uitnodiging van Peter II van Brazilië zo snel de ronde deed in Syrië. Het lijkt plausibel dat migranten die niet in de Verenigde Staten van Amerika, niet binnen geraakten omwille van analfabetisme of een beperking, kozen om naar Brazilië te gaan omdat het voor hen niet uitmaakte waar ze naartoe gingen. Ze wilden weg uit Syrië dat onder het Ottomaanse rijk leefde en waar ze gediscrimineerd werden en weg uit Mount Libanon omwille van de bevolkingsdruk en de socio-economische problemen. Een hypothese is ook dat voor dat naar het Ottomaanse rijk zich populair is gaan maken in de VS en dat dit een invloed op zijn beslissing was om zijn grenzen op te stellen voor Syriërs, omdat niet mogen vergeten ze in Brazilië ook een identiteit op basis van immigratie aan het creëren waren. (A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012) (André Gatz, Do Libano ao Brasil) Volgens onderzoek van Truzzi en Safady, twee Braziliaanse geschiedenis professoren van Syrische afkomst gespecialiseerd in deze materie, blijkt dat Syriërs die toekwamen in Brazilië eind 19de eeuw vooral op zoek waren naar korte termijn winstbejag om voldoende geld te hebben om terug te keren naar het door de Ottomanen bezette Turkije. Door hun economische successen in textiel, meubelmakerij en kledij waren zij op korte termijn in staat om nieuw aangekomen migranten op te vangen dankzij hun economisch geïntegreerd netwerk dat bestond uit etnische banden. Hierdoor konden zij een gespecialiseerde economische niche ontwikkelen, waardoor zij hun kinderen de beste opleidingen konden geven. Daardoor konden ze als gemeenschap hoger klimmen op de sociale ladder terwijl de Spaanse, Italiaanse en Portugese immigranten voornamelijk op koffieplantages gingen werken. (O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) In Argentinië is deze groep van Syrische migranten kleiner. Ook zij kwamen op hetzelfde moment naar de nieuwe wereld. Echter, door de terugkomenden economische problemen in dat land, verlieten de elite van de Alawitische Syriërs Argentinië om terug te keren naar hun land van oorsprong. Zij introduceerden er onder andere, in de hoogste kringen, het import product Maté, een thee van de indianen stam de Guarani. Deze thee is nu uitgegroeid tot het symbool van rebellie van de Syrische oppositie, rebellen en burgeractivisten. (http://www.shroomery.org/forums/showflat.php/Number/17617609) :) :) ;) Vanaf 1930 vond je veel Syriërs in Brazilië terug in liberale beroepen. Ze werden bijvoorbeeld dokter, advocaat of ingenieur. Dit opende de weg naar mooie carrières in de politiek. Op dit moment zijn 10% van de politici van Syrische afkomst. In Brazilië hebben de Syriërs veel aanzien, omdat ze als één van de weinige migrantengemeenschappen zich op economisch vlak onafhankelijk gerealiseerd hebben door een nieuwe niche te betreden. (A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012) Het was 1978 toen de intellectueel Edward Said zijn meesterwerk Oriëntalisme publiceerde. Daarin gaf hij een analyse van de Westerse wereld ten aanzien van het Midden-Oosten. Hij stelde dat de Arabische wereld steeds meer als een bedreiging door het Westen werd gezien. Terwijl op dat moment in Brazilië geen sprake was van deze negatieve connotatie voor de Syrische gemeenschap die een hoog aanzien genoot. Ondanks het feit dat de Syriërs nog steeds moeilijkheden hebben met het aanpassen aan de Braziliaanse samenleving, worden zij toch minder als een bedreiging gezien dan in het Westen. De Syriërs zijn een belangrijk deel van de Braziliaanse samenleving geworden. Er is geen botsing van beschavingen gekomen, op enkele racistische uitlatingen na tijdens de financiële crisis in 1929, omdat zij voornamelijk in de speculatieve en commerciële sector zitten, werden zij als verantwoordelijke van de crisis gezien.(A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012) (O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) Wat in het begin van de vorige eeuw een gesloten gemeenschap was is sinds eind jaren '90 een gemeenschap met veel diversiteit. Trouwen met iemand van een andere gemeenschap is nu zeer normaal. Er is een transformatie bezig naar een 'Open Samenleving' gebaseerd op het begrip van burgerschap. De Syrische identiteit is nu eerder een manier geworden om deuren te laten opengaan in de samenleving. Wat vroeger een gemeenschap was is nu uitgegroeid tot een netwerk. Hun belangrijkste identiteit is nu Braziliaans en hun Syrische identiteit is secundair. Toch zijn Syrische afstammelingen enorm fier op hun cultuur, maar dit is maar een klein deel van hun identiteit. Ze konden de cultuur, tradities en sociale clubs behouden, maar verloren hun taal. (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil) Sinds de eeuwwisseling is er een theoretische tegenstroom aan het ontstaan terug naar hun origine, terwijl zij in de 20ste eeuw hun taal en tradities verloren. Dit gaat samen met regionale krachten die het anti-imperialisme willen promoten in de regio door de Zuid-Zuid relatie tussen Brazilië, Venezuela, Iran, Libanon en Syrië. Het hoogte punt was de rondreis van Bashar Al-Assad in Latijns-Amerika in 2010. Hierdoor probeerde hij de banden van de diaspora met het moederland te reactiveren. Volgens de specialiste Janaina Herrera is deze gemeenschap minder ideologisch dan in andere Latijns-Amerikaanse landen en blijven hun banden met het moederland puur folkloristisch. (Pas de printemps pour la Syrie, Les clés pour comprendre les acteurs et les défis de la crise (2011-2013), François BURGAT, Bruno PAOLI) Michel Temer, de huidige vice-president van Brazilië is enorm fier op zijn Syrische roots. Hij is Syrisch-Libanees en de jongste zoon uit een arm gezin van acht kinderen dat in 1925 naar Brazilië emigreerde. Toen de vorige president van Libanon, Sleiman, op bezoek was in April 2010 bij Michel Temer, maakte Sleiman de mop dat Temer machtiger is dan hij zelf en hij meer Syrio-Libanezen vertegenwoordigt dan Sleiman vertegenwoordigde. Temer is vooral bekend omdat hij de relaties tussen Brazilië en het Midden-Oosten vertegenwoordigd en ook de contacten met de Arabische gemeenschap.( http://www.executive-magazine.com/society/michel-temer-the-most-powerful-lebanese-person) Deze tegenstroom wordt door Eduardo Elias, directeur van de Fearab Sao Paolo , gepromoot, die geïnterviewd werden voor MO* in deze reeks. Hij is een pro-Al-Assad supporter die regelmatig op zijn facebook-pagina beelden toont van de wandaden van het Vrije Syrische Leger die hij als huurlingen beschrijft. In een ander spontaan interview laat MO* Sara aan het woord die vertelt over haar leven in Syrië tijdens de revolutie. Zij integreerde zich in een marxistische partij als Syrische vluchteling in Brazilië en is spreekster op de meeste evenementen over het Midden-Oosten in Sao Paulo. Het is de bedoeling om met deze twee spontane interviews het contrast te tonen tussen een Syrische burgeractiviste in Brazilië en een Syrisch-Braziliaanse Assad-supporter die elkaar ontmoeten tijdens een betoging voor het Syrisch consulaat in Sao Paulo. Staan we op de vooravond van een nieuwe emigratiegolf uit Syrië? Is de geschiedenis zich weer aan het herhalen? Kiezen Syriërs weer voor Brazilië omdat de grenzen van de Westerse wereld gesloten blijven? Sara is een voorbeeld van een pionier die de weg heeft vrijgemaakt voor een nieuwe generatie vluchtelingen. Het is niet te stoppen omdat Brazilië economische interesses heeft in Syrië, Iran en Libanon en een neutrale positie heeft in de wereld. Waardoor het zowel zaken doet met het Syrische regime als positief staat tegen over de oppositie of burgeractivisten in Syrië. De rede van deze neutraliteit is volgens de Journaliste Nicole Prestes dat Brazilië een immigratie land is en dat door de verschillende gemeenschappen Brazilië haar neutraliteit moet bewaren. Omdat het een zit je wilt in veiligheidsraad van een hervormde VN.(http://www.mo.be/wereldblog/willemjan-vandenplas/brazilie-en-haiti-een-verhaal-van-humanistische-zuid-zuid-cooeperatie) Wat zullen de gevolgen zijn van deze mogelijke migratiegolf? De Syrische gemeenschap is door het conflict terug geïnteresseerd geraakt in haar origine, maar is nog steeds verdeeld over de kant die ze kan kiezen in het conflict. Hierdoor kan het netwerk dat mensen zoals Michel Temer aan de macht bracht, uit elkaar vallen. Vroeger in Brazilië had je een lage sociale status als je van een diverse migratie achtergrond kwam, tegenwoordig bestaat dit niet meer. Dus waarschijnlijk zal het traditionele netwerk van Syrische afstammelingen oplossen in de samenleving. Ondanks het feit dat mensen zoals Eduardo Elias deze identiteit levend willen houden. Waarom? Omdat zijn macht staat en valt bij de eenheid van de Syrische gemeenschap in Brazilië. Verdere lectuur: Syrian-Lebanese ethnicity in Neoliberal Brasil De Leeuw van Al-Assad in Sao Paulo Ik zit rustig in een zetel in de inkomhal van de bijna 100 jaar oude Club van Homs (Syrië) in Sao Paulo, wanneer ik een oudere man mijn naam hoor roepen. “Willemjan, we gaan iets eten, we moeten praten. Ik weet uit welk land jij komt, het zit daar vol met Syriëstrijders. Ik herinner mij nog goed het verhaal van die Braziliaanse Belg die naar Syrië is vertrokken.” We aten iets in het Arabisch restaurant van de Club van Homs, waar hij zijn betoog opende met zijn waardering voor het regime dat nu al 40 jaar aan de macht is in Syrië. Hij benadrukt ook dat hij als tweedegeneratie immigrant uit Homs in Brazilië schrik heeft voor zijn land dat volgens hem door buitenlandse huurlingen wordt aangevallen sinds het begin van de oorlog. Over een revolutie is er volgens hem geen sprake. Aljazeera, het Arabische nieuwsnetwerk, beschreef hem als een vriendelijke man, dus we begonnen ons 8 uur durende interview over de Syrische gemeenschap in Sao Paulo en de relaties tussen Sao Paulo en Syria. Sao Paulo dat een zustergemeente is van Damascus. Op het einde beloofde hij mij plechtig dat hij mij een kogel door het hoofd zou schieten als ik gevoelige informatie zou lekken, omdat we in deze discussie over Syrië niet nog meer verwarring nodig hebben, want het regime heeft goede bedoelingen volgens hem. Onze man is Eduardo Elias (71). Hij is de ex-president van de organisatie van Arabische entiteiten (FEARAB) in Brazilië en op dit moment president van de FEARAB in Sao Paulo. Je krijgt als eerste indruk dat hij een zakenman is - Hij draagt een maatpak met een speld met de vlag van Syrië (die van het regime) op, hij draagt bretellen en rookt traditionele Braziliaanse tabak in rieten blaadjes - alhoewel je het hem niet op het eerste zicht zou geven is hij diegene die een sleutelrol speelt tussen het Syrische regime en Brazilië. Hij komt oorspronkelijk van Homs, de plaats waar de meest Syrische Christelijke immigranten in Sao Paulo vandaan komen. Hij vertelt graag, bijvoorbeeld één van de verhalen waar hij het fierste op is namelijk dat hij voor ex-president van Brazilië Lula naar Palestina ging in maart in 2010, hij een verkennende reis deed om een veronderstelde aanslag op hem te bewijzen. De foto van Lula met hem in Palestina pronkt nog steeds op de facebook-pagina van de Fearab Sao Paulo, waar hij nu voorzitter is. Hij vertelt over de samenkomst van de FEARAB Latijns-Amerika in Antigua, Guatemala, met het regime van Bashar Al-Assad. Hij kent elke Arabische afstammeling op het continent die een beetje faam heeft verworven. Hij heeft een persoonlijke band met de secretaris-generaal van de Baath-partij in Syrië en hij kent Bashar Al-Assad. En hij is een persoonlijke vriend van Bouthaina, de speciale gezant van het regime voor de Diaspora. Dus als je voor het regime in Syrië bent, dan is hij de man om de job te doen in Latijns-Amerika. Hij heeft vrienden in elke gemeenschap: de Joodse, de Druzen, de Shiitische, de Sunni en ga zo maar door. Hij zelf meegewerkt aan de overdracht van ervaring tussen Brazilië en Qatar voor de wereldbeker. Hoe kwamen de eerste Christelijke Syriërs in Brazilië terecht? De eerste golf van Syrische immigranten in Brazilië kwam van Homs in 1880 op uitnodiging van Peter II van Brazilië na zijn bezoek aan Palestina, Syrië en Libanon waar hij het lijden van de Christenen zag in het Ottomaanse rijk. Pedro II sprak goed Arabisch en Hebreeuws en nodigde de eerste 400 Orthodoxe Christelijke families uit om in Sao Paulo te komen wonen. De eerste families vestigden zich in de 25 Maart-straat rond 1880. Voor hun was het de Nieuwe Wereld waarin ze toekwamen. Ze hadden hun eigen winkels en waren meestal kleine handelaars. Ze konden hun huizen bouwen dank zij ze kleine stukjes goud uit het Ottomaanse rijk hadden meegesmokkeld, omdat ze geen geld mochten meenemen. Wat is je persoonlijk immigratie verhaal? Mijn grootvader kwam in 1908 aan in Sao Paulo en kreeg onmiddellijk paspoort voor zijn hele familie. Hij leerde echter geen Portugees en heeft zich nooit echt geïntegreerd. Wanneer zijn zoon, de vader van Elias, op 3-jarige leeftijd, in 1910 aankwam in Sao Paulo, zei mijn grootvader: “ Van nu af aan ben ik Braziliaans en ik zal het Ottomaanse rijk vergeten. Omdat we in het Ottomaanse rijk niet eens op het voetpad mochten lopen, we moesten steeds op de weg lopen.” De eerste Syriërs zeiden altijd: “ Het land dat ons onderdak biedt, dat land zullen we met respect behandelen.” Dus ik moest Arabisch leren om tegen mijn grootvader te kunnen spreken. Omdat dit het dialect van de 19de eeuw is, kwam ik tot de vaststelling toen ik in Syrië toekwam in de jaren '70 dat ik werd uitgelachen omdat ik een archaïsche taal sprak. Hoe kwam de Club van Homs tot stand;het symbool van de Syrische gemeenschap in Sao Paulo? Eén ding staat vast: de Syriërs in Sao Paulo waren er om te blijven. Ze begonnen hun gemeenschap te financieren door geld op te halen bij de lokale handelaren. Het eerste ontmoetingscentrum was in de Florencio Abreustraat. Daar hadden ze een kleine ruimte voor evenementen. In 1920 richten de Syrische immigranten de Club van Homs op, waar de meeste Syriërs in Sao Paulo vandaan komen. Mijn grootvader was één van de stichtende partners van de Club van Homs, zijn naam staat geschreven op een grote steen aan de muur bij de ingang samen met de andere 400 partners. Gedurende het bewind van Getulio Vargas (1930-45) moest elke Club in Brazilië met een buitenlandse naam van naam veranderen, maar dankzij de goede connecties van de Club van Homs met Vargas kon de Club samen met 2 andere haar naam behouden. Het symbool van de Club van Homs is de oorspronkelijke zwart-groene vlag van Syrië die werd vergangen door Hafez al-Assad, de vader van Bashar Al-Assad. Vandaag wordt deze gebruikt door de rebellen en de burgeractivisten tijdens de Syrische crisis. Historisch gezien, huizen er verschillende meningen in de Club van Homs, maar zij benadrukken dat er eenheid is in hun nationalistisch geloof in Syrië. De Club is niet ideologische ondanks dat er een groot portret van Bashar Al-Assad ophangt. Ook omdat bijvoorbeeld als Elias met de Syrische consul spreekt. Er geen dissidente stemmen te horen mogen zijn in de Club. Het is officieel een club die de cultuur van Syrië promoot. Zijn er nog andere instituten van de Syrische gemeenschap in Sao Paulo? Toen er in 1922 een revolutie uitbrak in Sao Paulo, werden er veel Syrische kinderen wezen. De Syrische gemeenschap vroeg aan een Brits weeshuis om hun op te vangen. Zij antwoorden echter: “Wat zijn jullie voor een gemeenschap als jullie niet eens voor jullie eigen wezen kunnen zorgen.” Daardoor begonnen er 12 Syrische families een weeshuis in Sao Paulo. Al de wezen kregen een job in de 25 Maart-straat, die tot op de dag van vandaag nog steeds de grootste Syrische straat is. De wezen moesten iedere maand een deel van hun loon afgeven aan het weeshuis. Tot op heden bestaat het Syrische weeshuis nog steeds in Sao Paulo en het wordt nog steeds geleid door dezelfde 12 families die het weeshuis van generatie op generatie doorgeven zelfs al zijn er geen Syrische wezen meer sinds 50 jaar. De Syrische gemeenschap is er in geslaagd om veel van haar kinderen naar school te sturen. Na 1930 zien we dat de Syrische gemeenschap op elke belangrijke plaats in de Braziliaanse gemeenschap een vertegenwoordiger heeft. Het beste ziekenhuis van Zuid-Amerika is dan ook het Syrische-Libanees ziekenhuis in Sao Paulo. Dat opgericht werd door Syrische vluchtelingen in Sao Paulo in 1921. Hier worden alle politieke prominenten naartoe gevlogen. Ik droom ervan dat er ooit een uitwisselingsprogramma op gang komt tussen de medische faculteiten in Syrë en het Syrisch-Libanees Ziekenhuis hier in Sao Paulo. Is de Syrische cultuur nog te zien in het dagdagelijkse leven? In het begin en zelf tot op heden is het niet abnormaal om Syrische Brazilianen , Arabische woorden te horen gebruiken in hun “giria” of dialect. Veel Syriërs zijn getrouwd met de leden van de Syrisch-Libanese Diaspora. Ik ben van de tweedegeneratie Syriërs en ik heb een Libanese vrouw. Er zijn 13 miljoen Arabische afstammelingen in Brazilië. Bijna 5 miljoen van hen zijn Syrische afstammelingen. De Brazilianen noemen hen Turken, maar er zijn eigenlijk weinig Turken in Brazilië. Vele Brazilianen denken dat ze hun taal verloren en geassimileerd zijn in de Latijns-Amerikaanse cultuur, maar die is niet het precieze verhaal vind ik. Toen in 1973 Hafez Al-Assad aan de macht kwam in Syrië kreeg het politieke en culturele bewustzijn van de Syrische immigranten in Sao Paulo een stimulans. In de Club van Homs in Sao Paulo werden er reizen georganiseerd naar Syrië om de Syrische gemeenschap haar origine te laten ontdekken. Daar werden de wonderen van Hafez zijn regime geopenbaard. Bijvoorbeeld ben ik zo'n 27 keer op reis geweest naar Syrië en elke keer ging ik naar Homs. Er werden in de Club van Homs steeds meer culturele en culinaire activiteiten georganiseerd met typisch eten en dans. Ook meer Arabische afstammelingen begonnen weer Arabisch te leren. Kan u uw persoonlijk verhaal brengen van het bezoek van Bashar Al-Assad? In juni 2010 deed Bashar Al-Assad een rondreis in Zuid-Amerika en Cuba. Eén van zijn stops was Sao Paulo. Zijn doel was om de relaties tussen te Syrische gemeenschap in Zuid-Amerika en zijn land te reactiveren en de 2000 Syrische studenten in Cuba te gaan bezoeken. Al-Assad en zijn vrouw Asmaa waren in Sao Paulo. Wanneer ik Bashar Al-Assad ontmoette in de Club van Homs, maakte hij een verfijnde, intelligente en goed opgevoede indruk. Ik herinner mij goed dat zijn vrouw Asmaa me zei: “ De Club van Homs is voor ons en het is onze thuis”, omdat die ook van Homs is. Bashar Al-Assad nam de tijd om heel de gemeenschap toe te spreken, heel de Syrische gemeenschap was uitgenodigd. Het doel was om hun weer dichter bij hun origine te brengen. Ik was de laatste die hen persoonlijk sprak om 3u 's nachts, ik vroeg Al-Assad of hij niet moe was na 10 uur van handjes schudden en praten, terwijl hij juist van het vliegtuig kwam. Bashar antwoordde: “Ik ben blij om al deze nieuwe mensen te ontmoeten, wij kenden hier niemand, maar u Elias, u stelde ons hun allemaal voor, hartelijk dank daarvoor.” Welke invloed had de Arabische lente in Sao Paulo? Met de Arabische Lente wordt steeds meer vastgesteld dat er een politiek en cultureel bewustzijn komt bij de Syrische gemeenschap, dit wordt vaker gezien bij de Palestijnse Diaspora, die veel politieker actief is in het buitenland. Er zijn weer veel Syrische afstammelingen die Arabisch beginnen te leren, omdat ze geen direct nieuws hebben over Syrië. Elias zegt dat het Braziliaanse nieuws rechtstereeks van Reuters (persagentschap) komt. Besluit Echter volgens de Syrisch-Braziliaanse journalist Tammam Dabboul, die vroeger goede vrienden was met Elias, maar sinds twee jaar niet meer omwille van de revolutie, hebben de traditionele Syrische immigranten niet genoeg info om zich een politiek idee te vormen van de crisis. (http://www.bbc.co.uk/portuguese/noticias/2012/01/120105_comunidade_siria_brasil_assad_mm.shtml) Toen de Syrische crisis uitbrak was de Syrische gemeenschap in Sao Paulo erg verdeeld. Elias spreekt over 70% voor Al-Assad en Syrische activisten spreken van 60% voor Al-Assad. Er is een enorme breuklijn tussen de nieuw aangekomen Syriërs die voornamelijk tegen Al-Assad zijn en de traditionele gemeenschap die voor Al-Assad is. Volgens Elias was er in de Club van Homs een democratische stemming mogelijk. Activisten zeggen echter dat het naar elk cijfer gissen is. De rede waarom er zo veel mensen voor Al-Assad zijn, is omdat ze schrik hebben dat er weer een grote immigratie golf op gang gaat komen naar Brazilië. Op dit moment zijn de grootste groep politieke vluchtelingen Syriërs in Brazilië. De Orthodoxe gemeenschap heeft ook schrik voor de minderheden in een nieuw Syrië. Volgens Elias waren de Christenen altijd beschermd door het Syrische regime en dat de Shiieten (Ook Alawieten zijn een sekte van d Shiieten) de Christenen historisch beschermden en dat Saudi-Arabië hun wil uitroeien. Saudi-Arabië is ook een groot probleem in Brazilië volgens Elias. Hij zie: “ veel Brazilianen tot de Islam proberen te converteren. Er zijn 90 Jihadisten naar Syrië vertrokken, allemaal Jihadisten van Braziliaans origine.” Waarvan er volgens nieuwssites al 37 dood zijn. Deze worden gezien als “exotische jihadisten”. Volgens activisten in Sao Paulo waren er 2 grote betogingen van 400 man in de hoofdstraat, de Avenida Paulista. Ze organiseerden 20 kleinere sit-ins onder andere voor het consulaat, maar iedere keer dat er een protest was werden alle deelnemers gefilmd en hun namen bijgehouden. Tijdens één van de sit-ins voor het consulaat kwam het volgens een activist bijna tot een handgemeen met Elias. Hij kwam met de consul buitengelopen en begon de groep betogers allerlei scheldwoorden toe te roepen. Daarop antwoordde een Braziliaans-Syrisch koppel, waarvan de vrouw Sarah , een Syrische vluchtelinge die ik voor MO* in Artikel 3 interview voor deze reeks, door te spuwen in zijn gezicht. Syrische vluchtelingen op 10,000 kilometer van huis http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2014/12/141202_brasil_refugio_sirios_alatina_en Brazilië heeft zijn grenzen opengesteld voor Syrische vluchtelingen. Sinds september 2013 deelt Brazilië speciale humanitaire visas uit voor Syriërs. In november 2014 zijn ze de grootste groep officieel erkende vluchtelingen geworden in Brazilië. De voornaamste reden van deze exodus naar Brazilië zijn open grenzen in vergelijking tot de EU, Canada en de VS. De geschiedenis herhaalt zicht dus. Zoals eerder gezegd in deze reeks kwamen de eerste Syriërs in de 19de eeuw toe omdat ze in de Westerse Wereld niet binnen geraakten. Atypische vluchtelingenstatus De meeste vluchtelingen denken dat er in Brazilië Spaans wordt gesproken. Zeer weinigen weten ook dat er een grote gemeenschap Syriërs aanwezig is die een aanzienlijke welstand hebben vergaard en helpen bij het ontvangen van de vluchtelingen. Volgens Sarah die verder in dit artikel getuigt over haar leven als burgeractiviste in Syrië en haar weg naar Brazilië, dat er aan de Braziliaanse ambassade in Beirut al een wachtlijst is van drie maanden om een toeristenvisum aan te vragen voor Brazilië dat maar 3 maanden geldig is. Het nieuws van de nieuwe wereld met open grenzen moet verspreid worden. Waarom een dure en gevaarlijke reis met mensensmokkelaars naar de EU wagen, terwijl de kans om er geweigerd te worden enorm groot is? Is de grootste schrik van de pro-Assad lobby niet dat er weer een grote migratiegolf naar Brazilië komt? Hoelang zal de Braziliaanse overheid dit beleid kunnen volhouden? Eén ding is duidelijk, als Brazilië serieus is met haar aanbod op een zitje in de VN-veiligheidsraad is het belangrijk dat Brazilië haar neutraliteit in de wereld bewaart. Vandaar doen ze zowel zaken met het regime als met de oppositie. Eind oktober 2014 leefden er 1524 Syrische vluchtelingen in Brazilië, waarvan er 1.183 de status dit jaar kregen. Dit aantal is 4 keer groter dan in 2013. In totaal werden er maar 2032 vluchtelingen deze status verleend in Brazilië. Het totaal aantal aanvragen was van de grootorde van 8.302, waarvan veel Afrikanen zijn die zullen afgewezen worden. De Afrikanen proberen asiel aan te vragen op basis van de LGBT-regeling, omdat op basis van seksuele geaardheid er ook open grenzen zijn in Brazilië. Officieel zijn er ongeveer 1600 Syrische vluchtelingen in Latijns-Amerika, waarvan dus de overgrote meerderheid in Brazilië. In vergelijking: Uruguay, dat in oktober 42 geselecteerde vluchtelingen ontving, vooral adolescenten en kinderen. De reden hiervoor is dat Brazilië onmiddellijk de Syrische vluchtelingen aanvaard, als ze zich kunnen identificeren als Syriër en de status aanvragen. Volgens de overheid is 100% van de Syrische vluchtelingen aanvaard. Brazilië heeft haar grenzen dus open gesteld. Deze erkenning zonder een individuele analyse is atypisch. Dit kwam er nadat ngo's obstakels aantoonden bij de Braziliaanse ambassades in het buitenland. Een resolutie in september 2013 maakte een einde aan deze problematiek. Dit leidde tot een gigantische verhoging van de erkenningen van de Syrische vluchtelingen, 1500%, sinds 2011. De contra's http://g1.globo.com/sao-paulo/noticia/2014/03/arabes-de-sp-ajudam-refugiados-sirios-em-crucis-da-adaptacao.html Het voordeel van Brazilië is dat er amper racisme is tegen Arabieren of Moslims in tegenstelling met de Westerse wereld. Natuurlijk is daar sinds 11/09 een verandering in gekomen omdat de Braziliaanse mediagiganten vaak aan negatieve berichtgeving doen over de Islam,volgens de journaliste Nicole Prestes. De overgrote meerderheid vluchtelingen hebben liberale beroepen, omdat deze voldoende geld en identiteitsbewijzen hebben om een vliegtuig te nemen. Maar als ze niet kunnen aantonen dat ze een diploma hebben moeten ze vaak werken als poetsvrouw of barman. Het is moeilijk om met een diploma aan een job te geraken omdat de vluchtelingen met al hun papieren in orde moeten zijn. Tot nog toe zijn er maar 300 vluchtelingen aan werk geraakt. Ook omdat in Brazilië de meeste mensen in appartementen leven is het vaak moeilijk een plaats te vinden voor grote families. Hiervoor zorgen de Moskee, zij stellen hun ruimte ter beschikking om Syriërs op te vangen. Een ander obstakel is de taal. Zeer weinig Brazilianen spreken Engels. Dit probleem wordt opgelost door de Portugese taalscholen die de Syrische gemeenschap oprichtte en ook door NGO's zoals Caritas Brazilië. De Syrische handelaar Amer Masarani heeft meer dan 20 sim-kaarten, omdat de telefoonmaatschappijen niet toestaan dat mensen zonder verblijfsvergunning een sim-kaart kopen doet hij dit op zijn naam. Op die manier kunnen Syrische vluchtelingen toch een telefoon hebben. Hetzelfde geldt voor een rekening bij een bank. Veel Syrische vluchtelingen moeten via geldtransfers geld ontvangen uit het Midden-Oosten om te kunnen overleven. Volgen Sarah is de situatie van sommige vluchtelingen echter enorm problematisch omdat ze op straat moeten leven. Haar doel voor de komende maanden is om deze groepen te organiseren en hun te doen samenwerken om te kunnen overleven. Het is dus een kwestie van de juiste contacten te hebben in Brazilië en over de juiste informatie te bezitten om geholpen te worden. Toch bevestigt Sarah mijn vermoeden dat organisaties zoals Caritas in Brazilië een dubbele rol spelen. Sarah zegt dat het een zeer corrupte organisatie is zoals ze dat weet uit haar ervaring in Libanon en in Sao Paulo kwam ze tot dezelfde constatatie. Of dit voor Sarah een persoonlijk conflict is of niet is niet duidelijk is dat het probleem van een Faith-based NGO's niet neutraal is in het Syrische conflict. De getuigenis van Sarah, Syrische vluchteling in Sao Paulo Sarah Ajlyakin is geboren in Damascus. Haar moeder komt van Hama, waar zij is opgegroeid als de dochter van één van de oprichters van de Baath-partij, Faisal Al-Roukhbi. Hij is van de generatie van de jaren '40 tot '60, was links, nationalistisch en anti-kapitalistisch, maar brak met de Baath-partij wanneer deze uit elkaar viel. Haar andere grootvader is geboren in Damascus en maakte als Palestijn deel uit van de PLO en vocht nog mee in de oorlog van '36 tussen Israël en Palestina. Sarah groeide op in een zeer gepolitiseerde familie. Op familiefeesten werd er tot laat 's avond gediscussieerd over politiek. Thuis had zij ook toegang tot veel boeken die verboden waren door het regime omdat zij uit een marxistische familie kwam die tot de oppositie behoorde, alhoewel dat dit in een dictatuur moeilijk spreken is over oppositie, omdat dit een woord is uit het democratische lexicon. Zij zat op school met de kinderen van de avant-garde van de Syrische revolutie. Ze ging naar de universiteit in Beirut en Damascus. Zij bestudeerde hoe oude architectuur werd gebruikt voor de propaganda van het regime op de UAB, waar ze haar bachelor behaalde. Een revolutie in Syrië: “dat kunnen wij in onze kwaadste dromen niet geloven” Toen de revolutie begon in Syrië keerde ze onmiddellijk terug naar Damascus. Ze vertelt dat in Syrië er verdeeldheid heerst over wanneer de Syrische revolutie echt is begonnen. Op 15 maart 2011 was er een agent die een burger heeft geslagen, toen zijn er 15 mensen op straat gekomen. Daarenboven was er nog eens een kleine protestactie bijeengekomen voor de Libische ambassade. Door deze twee protesten kreeg het Syrische regime al zeer veel schrik en werd de bekende activiste May Scaff voor de eerste keer opgepakt. Op 18 maart waren er dan de adolescenten die op een muur de woorden: “ Het volk wil het regime omverwerpen.” schreven. Daarvoor werden ze opgepakt en hun nagels werden uitgetrokken in de gevangenis van Dera'a als represaille. De eerste dagen van de revolutie was Sarah nog niet actief. Zij woonde echter op de weg tussen Damascus en Dera'a en zag tientallen tanks voorbij komen. Er werden loopgraven gegraven door soldaten van het regime, maar zij vertelt dat iedereen stil was en niet durfde te hopen dat de revolutie van Tunesië en Egypte nu ook naar Syrië was gekomen. De komende maanden werd echter duidelijk dat de jongvolwassenen van de lagere en hogere middenklasse in opstand waren gekomen. Deze jongeren deelden rozen en water uit aan de soldaten van het Syrische Regime. Echter werd hun symbolisch belang te groot voor het regime en dit laatste begon snel met martelingen en executies, zo werd het symbool van de revolutie Ghiyath Matar vermoord en zijn lijk werd gedumpt bij zijn ouders. Op dat moment was Sarah echter nog niet actief, zij was nog steeds bij de beweging voor Palestina, BDS, maar op termijn kon zij niet meer aanvaarden dat zij geen stelling innamen ten aanzien van het regime. Voor BDS in Syrië was er niets aan de hand. Volgens Sarah, was er geen ruimte voor meningen, terwijl de revolutie er juist was voor vrije meningsuiting, vond ze. Zij verkoos dan ook om uit deze beweging te stappen en verloor hierdoor veel vrienden. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Ze werd zwart gemaakt en kreeg de naam van “NATO-Bitch”. Het kantelpunt In april 2011, een maand na het begin van de revolutie werd zij actief. Haar hoogtepunt van revolutionaire activiteit beleefde ze tijdens de eerste Ramadan van de revolutie. Ze begon in Damascus met stille acties. Zij en haar nieuwe vrienden gingen met enkele honderden in het centrum van Damascus staan en bleven gewoon stil staan en deden niets. Dit tot grote ergernis van de veiligheidsdiensten. Terwijl het grote protest doorging in Douma, Ghouta en Yarmouk; de periferie van Damascus, durfde zij het aan om in het centrum van Damascus te gaan betogen. “Het volk moet georganiseerd worden” Sarah begon toen samen te werken met de lokale comités van de revolutie. De Lokale comités zijn opgericht door Omar Aziz, die bevriend is met de familie van Sarah. Hij ontwikkelde een grass-roots rebellie tegen het regime en is al van lang voor de revolutie actief, maar steeds in de schaduw. Er zijn misschien maar 2 artikels over hem gepubliceerd. Hij geloofde niet in ongeorganiseerde en gewapende strijd zonder doel. Dit is het netwerk leninistische netwerk waar Sarah uitkomt. Ze deed aan humanitair werk, ze telde dode burgers en martelaren en deed aan media-activisme. Volgens Sarah waren niet alle lokale comités even krachtig. Bijvoorbeeld in Dera'a, daar zijn bloedbanden zeer belangrijk, dit is ook waarom de revolutie daar is begonnen. Omdat het makkelijk was om informatie door te geven tussen families en dus makkelijker was om te mobiliseren dan bijvoorbeeld in Damascus. Het waren dus ooit de stammen die door het regime ontwikkeld waren, die nu tegen het regime in opstand kwamen. De leuze was: “ je kan mijn familie 1 keer kwetsen, ook twee keer, maar daarna is het genoeg!” Elke keer dat er een doodde viel, ontpopte de begrafenis zich tot een betoging. Dera'a is tijdens het begin van de revolutie 3 maanden belegerd geweest, weinig jongvolwassen overleefden de belegering. Sarah zegt niet dat het regime van barbarij kan beschuldigd worden, maar het zeer bewust de revolutie probeerde in te dijken: “ We dus ook niet spreken van een barbaars regime, maar wel van een zeer tactisch doordacht regime in Syrië.” Tijdens het eerste jaar van de revolutie voelde Sarah een echte revolutionaire euforie door de soldaten die het Syrische leger de rug toekeerden. Omdat het leger altijd een historische economische en sektarische macht was. Tijdens de eerste Ramadan van 2011 organiseerden de activisten zich in groepen. Zij werden via telefoon, Viber of via Skype in contact gebracht met de organisatoren van revolutionaire groepen. In het begin was het moeilijk om naar deze groepsvergaderingen te gaan, want ze kenden daar amper iemand, terwijl ze van af jongs af aan geleerd waren van zelfs hun familie niet te vertrouwen in Syrië. Sarah vertelde dat op die manier veel van haar vrienden werden opgepakt omdat deze groepen vaak zeer makkelijk infiltreerbaar waren voor het regime. Het enige dat ze hier tegen konden gebruiken was Facebook, door het regime te doen geloven dat ze over een enorm internationaal netwerk beschikten dat niet mals zou zijn als ze zouden opgepakt worden. Het was dus de bedoeling van Sarah om luchtkastelen te bouwen omdat ze anders zou opgepakt worden. Zoals reeds gezegd is het regime tactisch zeer sterk en sinds de revolutie had de generatie jongvolwassen uit de lage en hoge middenklasse helemaal geen schrik meer van dat regime. De reactie van het Syrische regime In een volgende fase van haar activisme toen het regime de veiligheidsmaatregelen strikter werden, ontstond er een meer lucratieve bezigheid voor smokkelaars. Deze begonnen in satelliettelefoons, smartphones en camera's te handelen. In het begin, was het voor Sarah, die dit uit humanitair standpunt deed nog steeds gemakkelijk om medicatie en eten te smokkelen naar de periferie van Damascus,omdat zij een vrouw was die geen hoofddoek draagt. Toch werd zij lastig gevallen en ze moest soms flirten met de soldaten of een leuze roepen voor het regime. Vrouwen die niet enkel op papier Soennitisch waren, ondervonden seksueel geweld, moesten zich uitkleden en werden uren tegen gehouden. Na verloop van tijd werd het voor Sarah ook onmogelijk om de controleposten te passeren en daarna werden de controleposten gesloten en werden Douma, Ghouta en Yarmoek volledig afgesloten. De beelden van die kampen kent iedereen ondertussen. Tijdens haar smokkelactiviteiten in Damascus was ze ook media activiste. Ze verzamelde foto's, video's en artikels en deelde deze met andere activisten in het andere steden. Terwijl ze op Aljazeera (Arabisch nieuwsnetwerk) en haar computer al de nodige informatie verzamelde. Toch werd de meeste informatie verspreid door mond aan mond overdracht, maar deze was niet altijd betrouwbaar. Het regime sluit haar in In januari 2012 werd ze opgepakt door het regime. Wat haar is overkomen is te zeer zwaar om te vertellen en zou zeer veel wonden open maken, dus verkozen we van hier niet op in te gaan. Het was een persoonlijke strijd die haar karakter gehard heeft en van haar overtuigingen een onbreekbare steen hebben gemaakt. Op 8 maart kwam ze weer vrij, ze vertrok de zelfde dag nog naar Hama om de begrafenis van haar grootvader Faisal Al-Roukhbi bij te wonen. Deze dag weergalmde er een luid protest in Hama. Een herinnering die haar altijd is bijgebleven van haar grootvader is dat hij met boeren over politiek zat te praten. Voor Syrië-kenners is dit een revolutie in Syrië waard. Na de begrafenis vertrok ze direct naar Beirut. De dagen van de revolutionaire euforie waren geteld. Met een gebroken ziel naar Beirut Sarah zette haar humanitair werk in Beirut verder. Zoals zo velen ging ze op regelmatige basis naar Syrië. Toch bleef ze maar daar 2 maanden. Op dat moment was er geen geld voor revolutionaire activiteiten. Het was nog niet sexy om Syrische activisten geld te geven. Zij en haar mede-activisten wilden een politiek marxistische beweging creëren. Ze gingen hun inspiratie halen bij de protesten in Vietnam. Door het vele werk werkte Sarah haar te pletter, terwijl haar vrienden depressief werden, sommigen pleegden zelfs zelfmoord,werd zij en andere activisten de ezels van de revolutie. Haar ziel verkruimelde langzaam, omdat ze van het ene probleem met Syrische vluchtelingen of activisten naar het andere liep. Ze zat aan haar computer gekluisterd met haar satelliet telefoon en verrichte een monnikenwerk tegen de klok om haar landgenoten te helpen. De ene telefoon was voor een amputatie, de andere voor een shelter voor nieuw aangekomen vluchtelingen of om campagnes te lanceren om activisten te bevrijden. Al de miserie, zorgde voor de depressies en de zelfmoorden. De revolutionaire euforie was omgeslagen in neerslachtigheid en hopeloosheid, want deze generatie van jong volwassen uit de middenklasse voelde zich schuldig. Ze hadden nooit vrede kunnen nemen met de militarisering van de revolutie en gaven zich zelf de schuld van het vele lijden in hun land. Daardoor gingen ze in over-drive en van de ezel van de revolutie werden ze de slachtoffers van de avant-garde oppositie die de strijd al lang opgeven hadden, maar nu weer in het spel kwam. Zij legden voorwaarden op voor financiële steun van internationale netwerken van de jongvolwassen. Dat was weren onmenselijke omstandigheden voor de activisten omdat ze volgens Sarah omdat de burgeractivisten niet meer als mensen werden gezien. Na het politieke vacuüm waarin de activisten zich bevonden omdat de Avant-Garde hun revolutie gekaapt had. Sarah vindt dat Razan Zeitoneh, Razan Ghazawi of de broers Matar op dat moment eigenlijk de politieke vertegenwoordiging moesten doen. Het helen van hun ziel, bracht de jihadisten aan de macht Volgens Sarah waren de politieke activisten voor eenheid tegen de macht van de avant-garde. Onder de leuze -” Wahid Wahid, al- Sha3ab al-Soery Wahid” ( één, één, het Syrische volk is één) - begonnen verschillende groepen met een andere agenda samen te werken tegen het regime. Sarah maakte met haar medestanders de fout om bevriend te worden met deze andere groepen en daardoor konden bepaalde extremistische groepen hun vlag heisen. Het hypocriete daarvan vond zij dat de burgeractivisten dit ook wilden omdat ze eerder geloofden in een militaire omverwerping van het regime door de Islamisten, omdat deze veel macht hebben en er geen repons kwam uit het Westen voor hun Vietnam-protesten. Dus tactische relaties werden dus vriendschappen en zo ontstond de tweespalt tussen grass-roots militarisering en geostrategisch militarisering dat geleid werd door de VS. Hierdoor ontstond een volledige depolitisering van de revolutie. Activisten spreken altijd van een tijd voor de militarisering en een tijd na de militarisering van de Syrische revolutie dit is waar mensen zoals Omar Aziz op hebben gegokt. Deze is echter al overleden in een Syrische gevangenis. Of de groep Al-qaeda verkenners die al-nusra en IS hebben opgericht. Erotiek, Caiperinha en Marxisme in Brazilië Vanuit Beirut vertrok ze naar Caïro voor enkele maanden, waar ze voor het Wereldvoedselprogramma ging werken. Daar leerde ze een Braziliaanse marxist kennen. Die haar meenam naar Brazilië, zij zag dit als een stap om te kunnen beginnen reizen in Brazilië, niets leek minder waar, daar trouwden ze voor de papier. Hun relatie was uiterst gepolitiseerd omdat haar man onmiddellijk het belang zag van Sarah in de internationalisering van zijn politieke partij. Ze ontwikkelden samen een documentaire die meer partijpropaganda was dan een solidariteitskreet met Syrië. Daardoor geraakte Sarah steeds meer vervreemd van haar man. Begin november verliet ze dan na 3 jaar de Marxistische partij van de 5de internationale in Brazilië omdat ze zich gebruikt voelde voor het aflijnen van de Marxistische partijen in Brazilië. Op dit moment is zij gescheiden en is zij op zoek naar een permanent verblijfsstatus in Brazilië door een aanvraag voor asiel. Tijdens de laatste weken is haar familie op bezoek, die verblijven in Jordanië. Haar moeder kon echter niet komen omwille van de lange wachtlijsten aan de Braziliaanse ambassade voor een visum te bemachtigen. Haar droom is nu om een cultureel centrum op te richten voor de Syrische vluchtelingen die het regime van Al-Assad ontsnapt zijn in Syrië. Dus alles wat de Club van Homs niet is. Willemjan Vandenplas is fotojournalist voor NGO's en zijn werk kan gevolgd worden op: Www.facebook.com/photo.willemjan Of Www.willemjanvandenplasphotography.com
0 Comments
Introductory piece for the series
Brazil is a country of migration. Once seen as the new US of southern half front and it is now a mix of different communities. Brazilian identity is built on agreement between Arabs and Portuguese and later blended with other Western immigrants. The intention in the end of 19th century Brazil was to obliterate the Afro-Brazilian culture and Indian culture by interracial marriages. And Brazil to create a migration country. Is it coincidence that the national beer of Brazil Brahma in the same year as the abolition of slavery (1888) was put on the market? Is it a coincidence that after the abolition of slavery, forced a wave of immigration to Brazil was triggered by Syrians? Is it normal that Syrians have been able to throw to the highest echelons of society, while indigenous people live in poverty? And finally, the new open-door policy of the Brazilian government for Syrian refugees a new ploy? These questions are not all answered in this article, but a call to further study the matter and to carve out. Here, the building blocks are provided, because remember there is also a breeding ground for global jihad in South America. Brazil is at a tipping point, get jihadists foot or South America is a place for the Socialism of the 21st century with close ties to Iran, Syria and Lebanon. What is certain is that Hezbollah already has a foothold in Brazil.(http://oglobo.globo.com/brasil/policia-federal-aponta-elo-entre-faccao-brasileira-hezbollah-14512269) Here's a case study on the center of power and economic heart of Latin America: Sao Paulo! * How the Syrian community in Sao Paulo social mobility made to the top While the indigenous population of Brazil is still fighting against discrimination and racism, Sao Paulo is good in the hands of the Syrian-Lebanese community. Fernando Haddad, the Mayor of Sao Paulo. The Governor of the State Geraldo Alckmin and Michel Temer, born Paulista, is vice president of Brazil and so on. Most Syrians in Sao Paulo from Homs and have since the end of the 19eeuw until now developed from small traders to a politically powerful club that maintenance again close ties since 2003 with the Middle East. The first foreign visit of former President Lula was Lebanon in 2003. And according to Eduardo Elias of FEARAB in Sao Paulo, he wanted to go to Syria when he was in Palestine in 2010. * In Brazil they speak about the Syrio-Lebanese community, but most Christian Orthodox immigrants in Sao Paulo came from Homs, the increasingly disputed Beqaa Valley and the independent Mount Lebanon in Lebanon. So I stick to Syrians because it is clearer for the subject. introduction There are about 6 to 8 million Syrian descendants in Brazil, according to specialist Guita Hourani Center for Emigration in the University of Notre Dame in Beirut (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil), which is a total of 3 to 4% of the population. Due to the important social status, 10% of parliamentarians are Syrian descendants according to Eduardo Elias, former director of the Federation of Arab identities, the numbers are sometimes raised to 13 million. Because people think in Brazil that gets every politician votes determined by the size of his community. Since the discovery of Brazil by Pedro Cabral in 1500 after a failed expedition to India, Arabs are already present in Brazil. This is about the presence of Moors and Berbers who have been present 711 in Portugal since they invaded the Iberian peninsula. (Do Libano ao o Brazil, Gataz) The Portuguese, the first nation state in the world, and the Arabs formed the basis on which the national identity of Brazil was built because the Moors and Berbers together with the Portuguese colonizers came to Brazil. (O RECONHECIMENTO DA Presença Arabe NO BRASIL AFTER THE BUSCA UMA Identidade NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) To date, we still see the influence of these Moors and Berbers still see the Iberian Peninsula in the architecture, music, language, decoration, ... Civilizations have also converged. In both cultures, the family is patriarchal organized women be submissive, obedient children and families should show solidarity. (O RECONHECIMENTO DA Presença Arabe NO BRASIL AFTER THE BUSCA UMA Identidade NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) The main migration wave was between 1870 and the beginning of World War II. However, most Syrians were Christians and came from Mount Lebanon because of demographic and economic pressures of this just became independent of the Ottoman Empire after the war between Druze and Christians in 1860. They were in this period, the main group of immigrants in Sao Paulo . For as later the European migration repeats went mostly to the Coffee plantations. (Andrew Gatz, From Lebanon to Brazil) The classic story is that Peter II (nicknamed the generous) of Brazil, who became king at the age of 14, in the Beqaa Valley during one of his last trip in 1876 to the Ottoman Empire took pity on some Christian peasants whom he at hit the talk. And that he then these Christians to his country, Brazil invited, is a story that belongs to the Brazilian folklore. (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil) It can not be that the information on the invitation of Pedro II of Brazil so quickly did the rounds in Syria. It seems plausible that migrants who are not in the United States, within the palsy because of illiteracy or disability, chose to go to Brazil because it did not matter to them where they were going. She wanted to get away from Syria who lived under the Ottoman Empire and where they were discriminated against and away from Mount Lebanon because of population pressure and the socio-economic problems. One hypothesis is that for that to the Ottoman empire to make is popular in the US and that this was an influence on his decision to set up its borders to Syrians, because not forget them an identity in Brazil based on immigration were creating. (A Imigração Siria E Libanesa NIS Estados Unidos E NO BRASIL: UMA Perspectiva COMPARATIVAHP Nunes - Revista História, 2012) (André Gatz, Thu Libano ao Brasil) According to research by Truzzi and Safady, two Brazilian history professors of Syrian origin specialized in this matter, it appears that Syrians who came to Brazil in the late 19th century were mainly looking for short-term profit to have enough money to return to it by the ottomans occupied Turkey. Their economic success in textiles, furniture manufacturing and clothing they were short-term ability to absorb new immigrants arrived with their economically integrated network that consisted of ethnic links. This allowed them to develop a specialized niche area, so they could give their children the best education. This allowed them as community climb higher on the social ladder, while the Spanish, Italian and Portuguese immigrants mainly on coffee plantations work went. (O RECONHECIMENTO DA Presença Arabe NO BRASIL AFTER THE BUSCA UMA Identidade NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) From 1930 you found many Syrians in Brazil back in liberal professions. For example, they were a doctor, lawyer or engineer. This opened the way to great careers in politics. At present 10% of the politicians of Syrian descent. In Brazil, the Syrians have much respect because they are one of the few migrant communities have realized economically independent by entering a new niche. (A Imigração Siria E Libanesa NIS Estados Unidos E NO BRASIL: UMA Perspectiva COMPARATIVAHP Nunes - Revista História, 2012) It was 1978 when the intellectual Edward Said published his masterpiece Orientalism. In it he gave an analysis of the Western world regarding the Middle East. He suggested that the Arab world increasingly as a threat by the West was seen. While at that time there was no question in Brazil this negative connotation for the Syrian community who enjoyed a high reputation. Despite the fact that the Syrians are still having difficulty adjusting to the Brazilian society, they are still less as a threat than in the West. The Syrians have become an important part of the Brazilian society. There is no clash of civilizations come to some racist remarks after the financial crisis in 1929, because they are mainly in the speculative and commercial sector, they were seen as responsible for the crisis. (A Imigração Siria E Libanesa NIS Estados Unidos E NO BRASIL: UMA Perspectiva COMPARATIVAHP Nunes - Revista História, 2012) (O RECONHECIMENTO DA Presença Arabe NO BRASIL AFTER THE BUSCA UMA Identidade NACIONAL, Patrícia Dario El-moor) What in the beginning of the last century was a closed community since the late 90s a community with much diversity. Marrying someone from another community is very normal. There is a transformation process to an 'Open Society' based on the concept of citizenship. Syrian identity has now become rather a way to open doors in society. What was once a community has now grown to a network. Their main identity is Brazilian and their Syrian identity is secondary. Yet Syrian descendants enormously proud of their culture, but this is only a small part of their identity. They could preserve the culture, traditions and social clubs, but lost their language. (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil) Since the turn of the century, there is a theoretical countercurrent to the occurrence back to their origin, while they lost their language and traditions in the 20th century. This goes along with regional forces that want to promote the anti-imperialism in the region by the South-South relationship between Brazil, Venezuela, Iran, Lebanon and Syria. The highlight was the tour of Bashar Al-Assad in Latin America in 2010. As he tried to reactivate the ties of the Diaspora with the motherland. According to the specialist Janaina Herrera this community less ideological than in other Latin American countries and keep their ties with the motherland pure folklore. (Pas de printemps pour la Syrie, Les clés pour les actors comprendre et les Défis de la crise (2011-2013), François BURGAT Bruno PAOLI) Michel Temer, current vice president of Brazil is hugely proud of his Syrian roots. He is a Syrian-Lebanese and the youngest son of a poor family of eight children who emigrated to Brazil in 1925. When the former president of Lebanon, Sleiman, was visiting in April 2010 by Michel Temer, Sleiman made the joke that Temer mightier than himself, and he represents more than Syrio-Lebanese Sleiman represented. Temer is best known because he represented the relations between Brazil and the Middle East and the contacts with the Arab community. (Http://www.executive-magazine.com/society/michel-temer-the-most-powerful- lebanese-person) This counterflow by Eduardo Elias, director of the Fearab Sao Paolo, promoted interviewed for MO * in this series. He is a pro-Al-Assad supporter who regularly on his Facebook page shows images of the misdeeds of the Free Syrian Army, which he describes as mercenaries. In another candid interview late MO * Sara to the word that tells about her life in Syria during the revolution. They integrated into a Marxist party as Syrian refugee in Brazil and speaker at most events on the Middle East in Sao Paulo. It is the intention of these two spontaneous interviews to show the contrast between a Syrian citizen activist in Brazil and a Syrian-Brazilian Assad supporter who meet during a demonstration in front of the Syrian Consulate in Sao Paulo. Are we on the verge of a new wave of emigration from Syria? Is history repeating itself again? Syrians can return to Brazil because the borders of the Western world remain closed? Sara is an example of a pioneer who paved the way for a new generation of refugees. It is unstoppable because Brazil has economic interests in Syria, Iran and Lebanon and has a neutral position in the world. Making it both does business with the Syrian regime as a positive state against the opposition and civil society activists in Syria. The reason of this neutrality, according to the Journalist Nicole Prestes that Brazil is a country of immigration and that the various communities Brazil must preserve its neutrality. Because it is you want in a reformed Security CouncilVN.(http://www.mo.be/wereldblog/willemjan-vandenplas/brazilie-en-haiti-een-verhaal-van-humanistische-zuid-zuid-cooeperatie) What will be the impact of these potential migration wave? The Syrian community has become interested again by the conflict in its origin, but is still divided on the side that they can choose in the conflict. This network can people like Michel Temer brought to power, fall apart. Earlier in Brazil you had a low social status if you came from a diverse background of migration, today it no longer exists. So probably will solve the traditional network of Syrian descendants in society. Despite the fact that people like Eduardo Elias want to keep alive this identity. Why So? Because his power stands and falls with the unity of the Syrian community in Brazil. Further reading: Syrian-Lebanese ethnicity in Neoliberal Brasil Al-Assad Lion in Sao Paulo I sit quietly in a chair in the entrance hall of the nearly 100 year old Club Homs (Syria) in Sao Paulo, when I hear an elderly man calling my name. "Willemjan, we're going to eat something, we need to talk. I know from which country you come, it is full there with Syriëstrijders. I remember well the story of that Brazilian Belgian who has left for Syria. "We ate something in Arabic restaurant Club Homs, where he opened his argument with his appreciation for the regime that is already 40 years in power in Syria. He also stressed that as a second-generation immigrant from Homs in Brazil fear for his country is attacked by foreign mercenaries, according to him since the beginning of the war. A revolution is no question, he says. Aljazeera, the Arab news network, described him as a kind man, so we began our 8 hour interview about the Syrian community in Sao Paulo and the relationships between Sao Paulo and Syria. Sao Paulo that a sister city of Damascus. In the end he solemnly promised me that he give me a bullet to the head would shoot if I could disclose sensitive information, because we do not need more confusion in this discussion on Syria, because the regime has good intentions, according to him. Our man is Eduardo Elias (71). He is the former president of the Organization of Arab entities (FEARAB) in Brazil and currently president of the FEARAB in Sao Paulo. You get the first impression that he is a businessman - he wears a suit with a pin with the flag of Syria (of the regime), he wears braces and smokes traditional Brazilian tobacco in reed leaves - even though you're not him on the first glance would indicate he is the one who plays a key role between the Syrian regime and Brazil. He is originally from Homs, where the most Syrian Christian immigrants in Sao Paulo come from. He likes to tell, for example, one of the stories he's proudest of is that he ex-president of Brazil, Lula went to Palestine in March 2010, he made an exploratory trip to prove a supposed attack on him. The photographs of Lula with him in Palestine still flaunts on the facebook page of the Fearab Sao Paulo, where he is now president. He tells about the meeting of the FEARAB Latin America in Antigua, Guatemala, with the regime of Bashar Al-Assad. He knows every Arab descendant of the continent which has gained a little fame. He has a personal relationship with the Secretary General of the Baath Party in Syria and he knows Bashar Al-Assad. And he is a personal friend of Bouthaina, the Special Envoy of the regime for the Diaspora. So if you are for the regime in Syria, he is the man to do the job in Latin America. He has friends in every community: the Jewish, Druze, Shiite, Sunni, and so on. He participated in the transfer of experience between Brazil and Qatar for the World Cup. How did the first Christian Syrians into Brazil? The first wave of Syrian immigrants in Brazil came from Homs in 1880 at the invitation of Pedro II of Brazil after his visit to Palestine, Syria and Lebanon, where he saw the suffering of Christians in the Ottoman Empire. Pedro II spoke Arabic and Hebrew and invited the first 400 Orthodox Christian families to live in Sao Paulo. The first families settled in the March 25 street around 1880. For them it was the New World where they washroom. They had their own stores and were mostly small traders. They could build their homes thanks to them had small pieces of gold from the Ottoman Empire smuggled because they were allowed to take any money. What is your personal immigration story? My grandfather came in 1908 in Sao Paulo and was immediately passport for his whole family. However, he did not learn Portuguese and never really integrated themselves. When his son, the father of Elijah, 3 years old, in 1910, arrived in Sao Paulo, my grandfather said: "From now on, I am Brazilian and I will forget the Ottoman Empire. Because we are in the Ottoman Empire not even allowed to walk on the sidewalk, we had to walk always on the road. " First Syrians always said, "The land provides us shelter that country, we will treat you with respect." So I had to learn Arabic to speak against my grandfather. Because this is the dialect of the 19th century, I came to the conclusion when I arrived in Syria in the 70s I was laughed at because I spoke an archaic language. How Club Homs originated; the symbol of the Syrian community in Sao Paulo? One thing is certain: the Syrians in Sao Paulo were there to stay. They began to finance their community by raising money from local merchants. The first meeting place was in the Florencio Abreu Street. They had a small space for events. In 1920, targeting the Syrian immigrants Club Homs, where most Syrians in Sao Paulo come from. My grandfather was one of the founding partners of the Club of Homs, his name is written on a large stone wall at the entrance along with the other 400 partners. During the reign of Getulio Vargas (1930-45) each club in Brazil with a foreign name had to change the name, but thanks to the good connections Club Homs with Vargas could Club along with two other retained its name. The symbol of the Club of Homs, the original black and green flag of Syria which was vergangen by Hafez al-Assad, father of Bashar Al-Assad. Today it is used by the rebels and civil activists during the Syrian crisis. Historically, homes are different opinions in the Club of Homs, but they insist that there is unity in their nationalistic belief in Syria. The Club is not ideological despite a large portrait of Bashar Al-Assad hangs. Because for example if Elias speaks with Syrian consul. There is no dissident voices may be heard in the Club. It's officially a club that promotes the culture of Syria. Are there other institutes of the Syrian community in Sao Paulo? When revolution broke out in 1922 in Sao Paulo, there were many Syrian children orphans. The Syrian community asked a British orphanage to catch them on. However, they answer. "What are you guys for a community if you can not even take care of your own being" Thus began 12 Syrian families an orphanage in Sao Paulo. All the orphans were given a job in the March 25 street, which to this day is still the largest Syrian street. The orphans every month had to give a portion of their salary to the orphanage. To date, the Syrian orphanage still in Sao Paulo and it is still run by the same 12 families who already give the orphanage from generation to generation even there are no more Syrian orphans for 50 years. The Syrian community has managed to send to school many of her children. After 1930 we see that the Syrian community in every important place in the Brazilian community has a representative. The best hospital of South America is therefore the Syrian-Lebanese Hospital in Sao Paulo. Founded by Syrian refugees in Sao Paulo in 1921. Here all political figures flown to. I dream that there will ever be an exchange going between medical schools Syre and the Syrian-Lebanese Hospital here in Sao Paulo. You can see the Syrian culture even in everyday life? In the beginning and even to this day it is not abnormal to Syrian Brazilians Arabic words used to hear in their "GIRIA" or dialect. Many Syrians are married with members of the Syrian-Lebanese Diaspora. I am the second generation of Syrians and I have a Lebanese woman. There are 13 million Arab descendants in Brazil. Nearly 5 million of them are Syrian descendants. The Brazilians call them Turks, but there are actually few Turks in Brazil. Many Brazilians think they lost their language and assimilated in the Latin American culture, but that is not the exact story I think. Then in 1973, Hafez al-Assad came to power in Syria was the political and cultural consciousness of the Syrian immigrants in Sao Paulo an incentive. The Club of Homs in Sao Paulo were organized trips to Syria to the Syrian community to discover its origin. Since the wonders of Hafez were revealed his regime. For example, I've been around 27 time traveling to Syria and every time I went to Homs. Increasing cultural and culinary activities were organized in the Club of Homs with typical food and dance. Even more Arab descendants began again to learn Arabic. Can you bring your personal story of the visit of Bashar Al-Assad? In June 2010, Bashar Al-Assad made a tour in South America and Cuba. One of his stops was Sao Paulo. His goal was to reactivate the relations between Syrian community in South America and his country and the 2000 Syrian students to visit Cuba. Al-Assad and his wife Asmaa were in Sao Paulo. When I Bashar Al-Assad met at Club Homs, he made a sophisticated, intelligent and well-behaved impression. I remember well that his wife Asmaa me said, "The Club of Homs for us and it is our home," because that is also of Homs. Bashar Al-Assad took time to speak to the whole community was invited throughout the Syrian community. The aim was to bring their back closer to their origin. I was the last person who spoke them to 3am, I asked Al-Assad if he was not tired after 10 hours of shaking hands and talking, while he was just coming out of the plane. Bashar said: "I am happy to meet all these new people, we knew no one here but you Elias, you introduced us their all for, thank you very much." What influence did the Arab Spring in Sao Paulo? The Arab Spring is increasingly determined that there is a political and cultural awareness of the Syrian community, this is often seen in the Palestinian Diaspora, which is much more politically active abroad. There are a lot Syrian Arab descendants who are beginning to learn, because they have no direct news about Syria. Elias says the Brazilian news comes rechtstereeks Reuters (news agency). conclusion However, according to the Syrian-Brazilian journalist Tammam Dabboul, formerly close friends with Elijah, but since two years, not for the sake of the revolution, the traditional Syrian immigrants do not have enough information to form an idea of the political crisis. (http://www.bbc.co.uk/portuguese/noticias/2012/01/120105_comunidade_siria_brasil_assad_mm.shtml) When the Syrian crisis broke the Syrian community in Sao Paulo was very divided. Elias speaks of 70% for Al-Assad and Syrian activists speak of 60% for Al-Assad. There is a huge fault line between the newly arrived Syrians primarily against al-Assad and the traditional community that is for Al-Assad. According to Elias has achieved a democratic vote in the Club of Homs. Activists, however, say that it is guessing at each digit. The reason why so many people have for Al-Assad, is because they are afraid that a large wave of immigration again is going to come to Brazil. Currently, the largest group of political refugees Syrians in Brazil. The Orthodox community has fear of the minorities in a new Syria. According to Elias, the Christians always protected by the Syrian regime and the Shia (Also Alawites are a sect of Shia d) Christians historically protected and that Saudi Arabia wants to exterminate them. Saudi Arabia is also a major problem in Brazil, according to Elias. He see: "try to convert many Brazilians to Islam. There are 90 Jihadists left for Syria, all Jihadists of Brazilian origin. "Of which, according to news sites are already 37 dead. These are seen as "exotic jihadists." According to activists in Sao Paulo, there were two big demonstrations of 400 men in the main street, Avenida Paulista. They organized 20 smaller sit-ins include the consulate, but every time there was a protest participants were filmed and recorded their names. During one of the sit-ins in front of the consulate came as an activist almost to blows with Elias. He came out running with the consul and began the group of protesters to put all kinds of abuse. Replied a Syrian-Brazilian couple, whose wife Sarah, a Syrian refugee who I MO * in Article 3 interview for this series, by spitting in his face. Syrian refugees at 10,000 miles from home http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2014/12/141202_brasil_refugio_sirios_alatina_en Brazil has borders open to Syrian refugees. Since September 2013 Brazil shares special humanitarian visas for Syrians. In November 2014, they have become the largest group of officially recognized refugees in Brazil. The main reason for this exodus to Brazil are open borders compared to the EU, Canada and the US History repeats sight so. As mentioned earlier in this series, the first Syrians in the 19th century to because they could not get into the Western World. Atypical refugee status Most refugees think that Spanish is spoken in Brazil. Very few know that there are a large community Syrians present who amassed considerable wealth and assist in receiving refugees. According to Sarah that later in this article testifies about her life as a civil rights activist in Syria and its way to Brazil, that at the Brazilian embassy in Beirut already a waiting list of three months to apply for a tourist visa for Brazil that only 3 months validity . The news of the new world with open borders must be spread. Why an expensive and dangerous journey with smugglers to the EU car, while the chance to be denied is enormous? Is the biggest fear of the pro-Assad lobby not that another major wave of migration coming to Brazil? How long the Brazilian government will be able to sustain this policy? One thing is clear, if Brazil is serious about its offer of a seat in the UN Security Council, it is important that Brazil maintains its neutrality in the world. Hence they do business with both the regime and the opposition. End of October 2014 there lived 1524 Syrian refugees in Brazil, of which 1,183 were given the status this year. This number is four times greater than in 2013. In total, there were only 2032 granted refugee status in Brazil. The total number of applications was of the order of 8302, which many Africans who will be rejected. Africans try to seek asylum based on the LGBT arrangement because based on sexual orientation is also open borders are in Brazil. Officially, there are about 1,600 Syrian refugees in Latin America, so the vast majority of which in Brazil. In comparison, Uruguay, received in October 42 selected refugees, especially adolescents and children. The reason is that Brazil immediately accepted the Syrian refugees, as they can identify themselves as Syrian and apply for the status. According to the government, 100% of the Syrian refugees accepted. Brazil has thus opened up its borders. This recognition without an individual analysis is atypical. http://g1.globo.com/sao-paulo/noticia/2014/03/arabes-de-sp-ajudam-refugiados-sirios-em-crucis-da-adaptacao.html The advantage of Brazil is that there is hardly racism against Arabs or Muslims in contrast with the Western world. Of course there since 11/09 a change has taken place since the Brazilian media giants often do negative reporting about Islam, according to journalist Nicole Prestes. The vast majority of refugees have liberal professions, because they have enough money and identity to take a plane. But if they can not prove they have a degree, they often work as a cleaner or bartender. It is difficult to get a degree from a job because the refugees already have their papers in order. So far there are only 300 refugees got to work. Also because in Brazil, most people live in apartments, it is often difficult to find a place for large families. Taking care of the Mosque, they make their space available to accommodate Syrians. Another obstacle is the language. Very few Brazilians speak English. This problem is solved by the Portuguese language schools who founded the Syrian community and also by NGOs such as Caritas Brazil. The Syrian merchant Amer Masarani has over 20 SIM cards, because the phone companies do not allow undocumented people buy a sim card he does this in his name. This allows Syrian refugees still have a phone. The same applies to an account at a bank. Many Syrian refugees have received through money transfers money from the Middle East in order to survive. Follow Sarah is the situation of some refugees, however, enormously problematic because they have to live on the streets. Her goal for the coming months is to organize these groups and to make them work together in order to survive. So it is a matter of having the right contacts to possess in Brazil and the correct information to be helped. Yet Sarah confirms my suspicion that organizations like Caritas in Brazil play a dual role. Sarah says it's a very corrupt organization as she knows from her experience in Lebanon and in Sao Paulo they came to the same clocking. Whether this is a personal conflict for Sarah or not is not clear that the problem of faith-based NGOs is not neutral in the Syrian conflict. The testimony of Sarah, Syrian refugees in Sao Paulo Sarah Ajlyakin was born in Damascus. Her mother comes from Hama, where she grew up as the daughter of one of the founders of the Baath Party, Faisal Al-Roukhbi. He is of the generation of the 40s to 60s, was left, nationalist and anti-capitalist, but broke with the Baath Party when it fell apart. Her other grandfather was born in Damascus and made as a Palestinian member of the PLO and moisture still in the war of '36 between Israel and Palestine. Sarah grew up in a highly politicized family. At family gatherings was to late at night discussing politics. At home they also had access to many books that were banned by the regime because they came from a Marxist family who belonged to the opposition, although this is difficult to speak in opposition to a dictatorship, because it is a word from the democratic lexicon. She was at school with the children of the avant-garde of the Syrian revolution. She went to college in Beirut and Damascus. She studied how old architecture was used for the propaganda of the regime at the UAB, where she earned her bachelor's degree. A revolution in Syria, "we can not believe in our dreams angriest" When the revolution began in Syria, they immediately returned to Damascus. She says that in Syria there discord reigns over when the Syrian revolution has truly begun. On March 15, 2011, a policeman who has beaten a citizen, when there are 15 people gathered in the streets. Moreover, there was once a small protest meeting for the Libyan embassy. These two protests the Syrian regime was already very much terror and became well-known activist May Scaff arrested for the first time. On March 18, there were the adolescents on a wall saying, "The people want to overthrow the regime." Overwritten. Before they were arrested and their nails were pulled out in the prison of Dera'a retaliation. The first days of the revolution was Sarah is not yet active. However, they lived on the road between Damascus and Dera'a and saw dozens of tanks passing by. Trenches were dug by soldiers of the regime, but she says that everyone was silent and did not dare to hope that the revolution of Tunisia and Egypt now had come to Syria. In the coming months it became clear that the young adults of the lower and upper middle class had revolted. These young people shared roses and water to the soldiers of the Syrian regime. But their symbolic importance was too big for the regime and the latter quickly began torture and executions, as the symbol of the revolution Ghiyath Matar was killed and his body dumped at his parents. At that time, Sarah was not yet active, she was still in the movement for Palestine, BDS, but in time they could not accept that they took no position regarding the regime. For BDS in Syria, there was nothing to worry about. According to Sarah, there was no room for opinions, while the revolution was right for free speech, she thought. They therefore chose this step out this movement and lost many friends. This did not go without a fight. She was blackened and got the name of "NATO-Bitch". the tipping point In April 2011, a month after the beginning of the revolution they became active. Its peak of revolutionary activity, she experienced during the first Ramadan revolution. She started in Damascus with silent actions. She and her new friends standing with several hundred in the center of Damascus and just stayed still and did nothing. Much to the chagrin of the security services. While the large protests took place in Douma, Ghouta and Yarmouk; the outskirts of Damascus, they dared argue it to go in the center of Damascus. "The people must be organized" Sarah then began to work with the local committees of the revolution. Local committees were established by Omar Aziz, who is friends with the family of Sarah. He developed a grass-roots rebellion against the regime and has been long before the revolution active, but always in the shade. There are perhaps only published two articles on him. He did not believe in armed struggle unorganized and without purpose. This is the network Leninist network where Sarah true. They did to humanitarian work, she counted dead civilians and martyrs and did to media activism. According to Sarah, not all local committees as powerful. For example, in Dera'a because blood ties are very important, this is also why the revolution has started there. Because it was easy to pass information between families and so was easier to mobilize than for example in Damascus. It was ever thus the tribes that had been developed by the regime, now rebelled against the regime. The slogan was: "You can hurt my family one time, even twice, but after that it's enough!" Every time there was a killing, the funeral turned into a demonstration. Dera'a during the beginning of the revolution three months been under siege, few young adults survived the siege. Sarah does not say that the regime of barbarism can be accused, but very deliberately tried to curb the revolution: "We therefore can not speak of a barbaric regime, but of a very tactical thought regime in Syria." During the first year of the revolution Sarah felt a genuine revolutionary euphoria by the Syrian army soldiers who turned their backs. Because the army was always an historic economic and sectarian power. During the first Ramadan of 2011, activists organized themselves into groups. They were by phone, Skype or Viber brought into contact with the organizers of revolutionary groups. In the beginning it was difficult to go to the group meetings, because they knew hardly anyone there, while they can not be trusted off childhood were off by even learned to their family in Syria. Sarah told that in this way many of her friends were arrested because these groups were often very easy infiltratable for the regime. The only thing that they could use against Facebook was by doing the regime believe they were provided with a vast international network that would be unpalatable as they would be arrested. It was the intention of Sarah to build castles in the air because they would be arrested otherwise. As already stated, the regime tactically very strong and since the revolution had the young adult generation of the low and high middle class no more fear of the regime. The reaction of the Syrian regime In the next phase of her activism when the regime became stricter security measures, there was a more lucrative business for smugglers. This started in satellite phones to act smartphones and cameras. In the beginning, it was Sarah who did this from a humanitarian point of view still easy to smuggle medication and food to the outskirts of Damascus, because she was a woman wearing a headscarf. Still, she was harassed and she had sometimes flirt with the soldiers or a slogan calling for the regime. Women who were not only on paper Sunni, experienced sexual violence, had to undress and were held up for hours. Over time it became impossible for Sarah to pass the checkpoints and then the checkpoints were closed and were Douma, Ghouta and Yarmuk completely. The images of suffering knows everybody in the meantime. During its smuggling activities in Damascus she was media activist. They collected photos, videos and articles and shared this with other activists in other cities. While on Aljazeera (Arabic news network) and its computer already gathered the necessary information. Yet most of the information was spread by word of mouth transfer, but this was not always reliable. The regime closes her In January 2012 she was arrested by the regime. What happened to her is very hard to tell and would very much make wounds open, so we elected not to go into here. It was a personal struggle that has hardened her character and her beliefs have made an unbreakable stone. On March 8, she was free again, she left the same day to Hama to attend the funeral of her grandfather Faisal Al-Roukhbi. This day echoed a loud protest in Hama. A reminder that its always remembered her grandfather is that he was talking to farmers about politics. Syria connoisseurs this is a revolution in Syria worth. After the funeral, she went directly to Beirut. The days of the revolutionary euphoria were numbered. With a broken soul to Beirut Sarah continued her humanitarian work further in Beirut. Like so many others, she went regularly to Syria. Yet she kept there for 2 months. At that time there was no money for revolutionary activities. It was not sexy to give money Syrian activists. She and her fellow activists wanted to create a political Marxist movement. She went to get their inspiration from the protests in Vietnam. Because of the work Sarah worked her to death while her friends were depressed, some even committed suicide, she and other activists were the donkeys of the revolution. Her soul crumbled slowly because they move from one problem with Syrian refugees and activists walked to another. She sat at her computer shackled with her satellite phone and made a painstaking work against the clock to help her compatriots. One phone was an amputation, launch the other for a shelter for newly arrived refugees or campaigns to free activists. All the misery caused the depression and suicides. The revolutionary euphoria had turned into dejection and hopelessness, because this generation of young adults from the middle class felt guilty. They had never been able to make peace with the militarization of the revolution and gave themselves to blame for the many suffering in their country. Therefore they went into over-drive and the donkey of the revolution they were the victims of the avant-garde opposition who had to give up long battle, but now came into play. They put conditions on financial support from international networks of the young adult. That was banning inhuman conditions for the activists because according to Sarah because the citizen activists no longer as people were seen. After the political vacuum in which the activists were because the Avant-Garde had their revolution hijacked. Sarah finds that Zeitoneh Razan, Razan Ghazawi or brothers Matar at that time actually needed to do political representation. Healing of their souls, the jihadists brought to power According to Sarah were political activists for unity against the power of the avant-garde. Under the slogan - "Wahid Wahid al Sha3ab al-Wahid Soery" (one, one, the Syrian people is one) - started several groups to work with a different agenda against the regime. Sarah made her supporters the error to be friends with these other groups and therefore some extremist groups could heisen their flag. The hypocrisy of it she found that the civil activists also wanted this because they believed earlier in a military overthrow of the regime by the Islamists because they have much power and no reponse came from the West for their Vietnam protests. So tactical relations were so friendships and so arose the division between grass-roots militarization and geostrategic militarization led by the US This created a complete depoliticization of the revolution. Activists always speak of a time for the militarization and a time after the militarization of the Syrian revolution, this is where people like Omar Aziz to have gambled. This is however already deceased in a Syrian prison. Or the group of Al-Qaeda scouts who have already nusra and IS-founded. Eroticism, Caiperinha and Marxism in Brazil From Beirut, she moved to Cairo for several months, where she was working for the World Food Programme. There she met a Brazilian Marxist. Who took her to Brazil, she saw it as a step to start traveling in Brazil, nothing seemed less true, since they got married for the paper. Their relationship was extremely politicized because her husband immediately realized the importance of Sarah in the internationalization of his political party. They developed together a documentary that multiparty propaganda than a cry of solidarity with Syria. Thereby Sarah hit increasingly estranged from her husband. In early November she left than 3 years after the Marxist party of the 5th International in Brazil because she felt used up for the outlining of the Marxist parties in Brazil. At the moment she is divorced and she is looking for a permanent residence status in Brazil by an application for asylum. During the last weeks of her family visiting, residing in Jordan. Her mother could not come to win because of the long waiting lists at the Brazilian embassy for a visa. Her dream is now a cultural center to be set up for Syrian refugees who have escaped Al-Assad's regime in Syria. So all the Club Homs is not. Willemjan Vanden Plas is a photojournalist for NGOs and his work can be followed by: Www.facebook.com/photo.willemjan or De globale jihad is niet enkel een verhaal tussen het Westen en de Orient zoals Edward Said dat zei. We gaan uit van een te centrale rol van het Westen in het Westen. Het speelt zich op elk continent af.
De aanslagen in Parijs waren kwantitatief verwaarloosbaar als je het vergelijkt met het leed in de wereld, natuurlijk ging het om een symbolische aanslag die een zeer grote impact heeft. Omdat we van de premisse uitgaan dat een Westers leven meer aandacht en belang heeft dan een leven buiten de Westerse wereld. Het buikgevoel zegt vaak, dit is een ver van ons bed gegeven. Helaas is in deze geglobaliseerde wereld iedereen met elkaar verbonden, van de stedelijke armen in Nairobi tot Bill Gates van Microsoft. Objectief ging het om een een kleine aanslag in Europa een grote in Nigeria. Rekening houdende met het feit dat we nog niet zeker zijn hoeveel doden er vielen in Nigeria. Zijn we er wel zeker van wie de daders waren, terwijl we in Parijs niet eens weten of het eenzame wolven waren of er een terreurnetwerk van uitging. Eigenlijk zou de tijd van twee maten en twee gewichten voorbij moeten zijn. De manier hoe we dit vandaag kunnen doen is door de aanslagen van de Boko Haraam in Nigeria beginnen te zien als het nieuwe 11-september. Dan alleen en alleen dan kunnen we begrijpen voor welk probleem we staan. Dat probleem is de heropleving van godsdienstoorlogen in Afrika en Latijns Amerika. De politieke wereld is al lang uitgehold door de multinationals, door de globalisering bestaat de natiestaat en grenzen niet meer. Deze begrippen worden enkel aangehaald om ons migratie beleid te implementeren. Het enige dat mensen in de Westerse wereld nog drijft is consumptie, wij zijn doordrongen van het kapitalisme en het individualisme dat zit diep in ons, zonder dat we er zelf van bewust te zijn. Helaas drijft de nood naar zingeving ons naar religieuze ideeën en radicale ideologiën, zoals marxisme, nationalisme. Deze religieuze opflakkering zie je over heel de wereld. Opmerkelijk is dat het Noord-Afrika, het Midden-Oosten en de Islam sinds de publicatie van Oriëntalisme en het wegvallen van de communistische dreiging onze focus heeft. Zoals veel mensen misschien nog weten ligt het Westen mee aan de basis van het terrorisme dat we nu kennen door wapens te leveren aan de Mutjaheddeen in Afghanistan tijdens de oorlog tussen Afghanistan en de USSR. Toch ondanks het feit dat dat terrorisme met Oriëntaalse ideeën een zo centraal debat in neemt zijn dit achterhoede gevechten, waarmee de Westerse Wereld haar tijd verliest. Het Westen kan zich echter niet langer achter het protectionisme van haar identiteit blijven verschuilen. De tendens van gemeenschapsvorming op basis van gedeelde identiteit is een achterhaald begrip in deze wereld. Omdat er processen ingang zijn gezet die onherroepelijk zijn zoals de globalisering en het daardoor voordurend migreren van mensen. Voor mij is het duidelijk dat dit de eeuw zal worden van Afrika. Dit continent waar de landen zo op hun soevereiniteit staan zal nog meer dan vroeger het slachtveld worden van buitenlandse naties, Unies en multinationals. Dit zal zich ook In mindere maten in Latijns-Amerika afspelen omdat op die twee continenten de grootste bronnen aan natuurlijke rijkdommen zitten die de consumptie drang in de het kapitalistische Westen voeden en van de opkomende economieën. Op welke premisse maakt ik deze conclusie: de petroleum-prijzen zijn gekelderd op een structurele wijze en dat dus de tijd van het Midden-Oosten voorbij is en nu komen al de multinationals en Natie Staten naar Afrika en Latijns -Amerika kijken. Hiervoor zijn al lang verschillende religies Afrika aan het verdelen, denk maar aan de Evangelisten, de Pentecotisten, de Mormonen en ga zo maar door. Dit proces is al lang begonnen. Wij lopen achter in de Westerse wereld en worden een museum. De zon verplaatst zich niet naar het Oosten zoals ik in de geschiedenis les in het middelbaar leerde, maar is juist uit het vage vuur ontsnapt en speelt religies tegen elkaar uit om op die manier de controle over de noodzakelijk natuurlijke rijkdommen te verkrijgen. De ontluikende middenklasse in Afrika en de rijke elite is opgegroeid met het Westen als referentie kader. Het probleem is dat socio-economische problemen de lage klassen in religies duwt die radicale ideeën voortbrengen bij deze klasse. Waar door het gevaar bestaat dat er in het zouden makkelijk kunnen geronseld worden voor religieuze oorlogen. Daarom en alleen daarom moeten wij toch vinden dat de aanslagen in Nigeria ook ons probleem zijn. Daarom roep ik op dat we vanaf spreken over 6/01 als het nieuwe 11/09. Dit betekend dat wij tegen elke vorm van misbruik van godsdiensten zijn om terrorisme en oorlog voor te brengen en af stappen van het idee dat 11/09 alleen in het Westen kan gebeuren. Want elk leed telt en als we zo verder doen gaat er nog meer andragelijk leed komen voor een continent dat al zo zwaar heeft geleden. #IAMBRAGA #IAMAFRICAN Ik ga even terug in de tijd. Het is oktober 2009. Ik was juist gestopt met mijn studies geneeskunde om Arabisch te leren. Na 7 maanden in Marokko was mijn geld op. Dus zocht ik naar de goedkoopste school. Ik vond er één in Caïro in een buitenwijk. Al-Fajr in Madinat Nasser. (bestaat nu niet meer op die plaats)
Het was een enorme contrast ervaring, want ik toen ik toekwam op die school was ik de enige westerling. Terwijl ik van een school kwam waar de westerlingen 99% van de studenten uit maakten. Ik vulde mijn niveau test in naast een jonge Turkmeen met goudentanden. Hij begon te lachten met mij toen ik het Arabische alfabet niet in volgorde kon opzeggen. Vreemd vond ik dat omdat dit al het ware toch zeer moeilijk is om te onthouden. Daarna ging ik mijn test presenteren bij de directeur. Hij vroeg mij: waarom wil je Arabisch leren? Ik zei omdat ik graag zou willen werken in conflict gebieden en dit lijkt mij een interessante vervaardigheid om te hebben. Hij vroeg mij, waar zou je graag werken? Als jonge idealist antwoordde ik: Palestina. Hij antwoordde door mij schrik aan te jagen: “ Palestina daar schieten ze met geweren en hij maakte met zijn handen een AK-47 en deed als of hij mij dood schoot. Hij besloot uit mijn test dat ik op niveau één mocht beginnen, omdat hij wou dat ik perfect Arabisch leerde. “Je hebt de tijd” zei, want op dat moment dacht ik in Caïro te gaan wonen en mijn studies geneeskunde daar af te maken. Eerst dacht ik, waarom? Ik heb toch al 7 maanden Arabisch geleerd en ik kon toch al redelijk goed Arabisch spreken. Toen ik in de les zat werd me iets duidelijk dat tekstboek was in Saoudi Arabië gemaakt en in de plaats van Arabisch te leren kreeg ik een cursus Islamologie. Dat stond in schril contrast met mijn school in Marokko waar ze mij voorbereiden om voor de Westerse inlichtingen dienst te werken. Omdat het eerste woord dat ik leerde: Qoembula Nawawiya was, of kernbom. Mijn eerste woorden die ik leerde in de Fajr-school waren de belangrijkste heilige plaatsen van de Islam. Na elk hoofdstuk moest ik een passage uit te koran lezen samen met een bandje dat de tekst voor mij zong. Alle zintuigen werden dus stimuleert omdat er ook veel beeldjes aan te pas kwamen. Daarna begon het echt ik begon rond te kijken in de andere klaslokalen, daar waren Hungoeren (Islamieten uit China) de Koran aan het bediscussiëren. Dus het werd mij duidelijk dat ik op de verkeerde plaats was, helaas had ik geen geld om naar de Westerse instituten te gaan in het centrum van Cairo. Hoe meer ik rond liep in de wijk, hoe meer buitenlanders dat ik zag. Ik sprak met Tsjechenen, Somaliërs, Turkmenen, Turken, … Dit was een zeer multiculturele wijk. Achter af kwam ik te weten dat dit de wijk was waar studenten zich voorbereiden om naar Al-Ashar te gaan. En toen de minister van binnenlandse zaken vermoord werd op 300 meter van mijn deur enkele jaren later vond ik dit niet vreemd. Blijkbaar was deze buurt rond madrassa almanhaal ook een bastion voor het moslimbroederschap tijdens en na de revolutie in Egypte. Op mijn vorige school in Marokko was er zo'n 17-jarige kereltje, waarvan ik nu foto's zie van hoe hij toen hij jong was met Al Gore poseerde, die de Arabische lente voorspelde. Dus ik als ex-communist liep daar vrij revolutionair rond. Dit maakte dat het vrij snel duidelijk was dat ik een een zwakke figuur was die vrij geïsoleerd zat omdat zijn vrienden voornamelijk aan het Tahrir-plein en in Zamalek zaten ( het centrum, dus zo van die Caïro bobo, die nu gezien worden als kenners van de Jihad) en dus makkelijk kon worden gemanipuleerd. Dus het spel begon, interesseer je u voor de Islam? Wat weet je over de Islam vroegen ze mij dag dagelijks. “ Wel ik zal het u uitleggen” Wat ook gebeurde was dat ik op de 6u per dag dat ik op die school 3 maal werd uitgenodigd voor het gebed. En het een soort groepsdruk was om mee te doen. Omdat de school tijdens de gebedsdienst volledig plat lag en de sleutel ging op de deur. Dus ging ik maar sigaretten roken voor de ingang van de school, zoals we altijd deden in Marokko tijdens de pauzes. Elke keer moest ik nee zeggen tegen de vraag of ik mee wou gaan bidden en mijn collega's en leraars werden steeds agressiever. Na 3 maanden kwam mijn leraar bij mij en pakte een sigaret van mij en begon te roken. Hij zei mij, “ Hier heb je toch niets aan, de Islam kan je wel helpen, kom mee bidden” dit kwam uit de mond van Mohammed Al-Saber, of wel Cynisch genoeg in het Nederlands: “Mohammed de geduldige”. Toen ik definitief nee zei, bekeek mijn collega Islam, dat zijn naam, mij eens scheef en zij hij mij: “de Islam is wit” en hij toonde zijn wit gewaad. Mijn kreet: Een aanslag op de vrijmeningsuiting, ja, maar kunnen wij onze handen wassen in onschuld?1/7/2015 Tien jaar geleden woonde ik een jaar in Argentinië. Een land dat voor hetzelfde geld Buenos Aires kon heten. Zoals dat België bestuurd wordt door de burgemeester van Antwerpen en de rest parking is. Was Buenos Aires ook deze metropool die alles bestuurde. Tot er in de verschillende provincies opstand uitbrak. Echter is het conflict tussen de parking en 't stad nog steeds niet opgelost in Argentinië, zo is dat ook niet in België.
Ik leerde in Argentinië fotografie, ik leerde kijken en moest vooral veel mijn mond houden omdat die Argentijnen zo'n lelijk accent hebben, zoals die Antwerpenaren toch zo'n lelijk accent hebben, en hun in het begin niet goed kon verstaan. Om de parellel nog beter te trekken hebben blijkbaar de Antwerpenaren een natuurlijk vermogen om de Argentijnse rollende RR en R perfect uit te spreken. Tot mijn grote frustratie ben ik na het lezen van laten we zeggen 200 boeken van Latijns-Amerikaanse schrijvers en een diepgaande studie van de grammatica nog steeds niet in staat om deze simpele RR en R uit te spreken. Waarschijnlijk komt dit omdat ik een simpel patois sprak. Helaas heb ik dat patois ingeruild voor een meer internationale vorm van het patois omdat ik volledig geïslamiseerd ben geweest tijdens mijn periode in de Noord Afrika en het Midden-Oosten waar ik langer dan een jaar verbleef. Sinds dien laat ik mijn baard groeien, gebruik ik Arabische woorden in mijn Nederlands en hou ik van de mensen en culturen van in deze landen en daarbij loop ik soms met traditionele Arabische gewaden rond. Ik ben namelijk een beetje verdikt en ik vind dat die goed passen rond mijn ronde uiterlijk met moonface, buffaloneck en appelbuikje. Sommige mensen verschieten daarvan dat ik Arabische woorden gebruik in mijn nederlands. Andere noemen mij een authentieke hipster. Zeker sinds ik Senegalese schoen kocht met veel kleurtjes. Het is gewoon simpel islamisering bestaat niet. De Islam is geen software die in onze samenleving ,die god al lang verlaten heeft, heeft voor zingeving zorgt. Het is een deel geworden van mijn identiteit de Islam die ik als een soort souvenir aan mijn verschijning toevoeg. En wat is nu het mooie aan mijn islamisering dat ik met mijn Syrische vrienden maté (een thee van de Guarani, een indianenstam op het drie landenpunt tussen Paraguay, Argentinië en Brazilië) kan gaan drinken en de oorsprong van Maté kan bepraten. Mijn vrienden zijn vluchtelingen en burgeractivisten, niet Jan met de Pet, die heb ik a lang verlaten omdat ik daar simpel patois tegen moet praten. Ik wil jullie even meenemen in de geschiedenis. Zoals ik al heb gezegd is de maté ontstaan bij de Guarani in Zuid-Amerika, iedereen zal wel weten hoe hard de Europeanen deze authochtone bevolking hebben aangepakt anders moet je de film The Mission eens zien. Ja Bart, zo verlicht zijn wij Europeanen. Hele continenten uitmoorden, koloniseren en uitbuiten en dan aasgierfondsen oprichten om een constante stok achter de deur te hebben. Over welke verlichte en progressieve samenleving spreken wij als onze fundamenten gedrenkt zijn in bloed. Het ergste is dat wij zelf nog fier zijn op Godfried van Bouillon. En dat Theo Francken minderheden kortwiekt.. is dit de verlichte samenleving waarin wij leven. Dit maar als kantteking. Ik ga mijn verhaal afmaken. Wat veel mensen niet weten is dat Argentinië een grote groep Syrische Alwieten heeft die daar is gevestigd sinds de einde 19 eeuw. Deze Syrische gemeenschap is tijdens de moeilijke economische periodes naar Syrië terug gegaan. Zij brachten een exclusief product mee, Maté. Eerst was dit voor de rijke klassen, maar nu is dit gedemocratiseerd. Dit zelfde drankje word nu gedronken door Bashar Al-Assad, IS-strijders, het Vrije Syrische leger, Al-Nusra, de gewone burger en de burgeractivist. In Syrië heeft het een iconische waarde gekregen omdat het een teken is van rebellie voor het Vrije Syrische Leger en de burgeractivisten. Dat leger dat wij al zolang in de steek laten, deze burgeractivisten die niet sexy genoeg zijn om te bekostigen. Of erger nog de miljoen vluchtelingen die nu ingesneeuwd zitten in tentenkampen en waar niemand naar luistert of iets voor doet. Is onze samenleving dan zo verlicht als ik de oorlogfotgraaf James Nachtwey quote: Showing your back is a form of acceptance! Ik zou zelf verder kunnen gaan is de aanslag geen wraak van de Guarani? Ik wil alleen zeggen waarom opeens zo geschokt zijn als dit eens bij ons gebeurd, als het in Syrië gebeurd en daar gebeurd het meermaals dagelijks zwijgen wij en doen wij niets. Amen, Alluh Akbar en Hebreeuws spreek ik niet.. Wij hebben niet voor Syrië gedaan en dit is de prijs die wij betalen daarvoor, er is geen rede om onze waarde op te hemelen en ons terug te trekken in onze gemeenschap. Het is tijd om naar buiten te treden en banden te smeden. Ik ga nu stoppen, ik ga een Maté drinken met een Syrische vriend om te genieten van de positieve kanten van de globalisering en dat is dat mensen bij elkaar worden gebracht. Niet verdeeld. Het enige wat het politieke gekibbel van de laatste weken heeft bewezen, is dat angst meer dan ooit scoort. Ideologie is terug en zorgt voor een angstmaatschappij in België. Alle partijen gebruiken angst om stemmen te winnen. Slechts enkele politici schuiven een warme samenleving naar voren. Zij verdienen onze volle steun.
Je kent ondertussen het mantra: Wij, de jongeren, zullen nooit dezelfde zekerheden op de arbeidsmarkt hebben als onze ouders, de babyboomers, hadden. Het aantal deftige jobs is beperkt. De concurrentie is bikkelhard en wordt nog harder nu onze ouders later met pensioen vertrekken. We zullen met z'n allen lang mogen doorwerken voor we van onze oude dag kunnen genieten. En dan nog blijft het onzeker of we onze levensstijl zullen behouden. Zowat elke Belgische partij zaait angst bij de publieke opinie: de angst om onze materiële welvaart te verliezen, de angst voor migranten, de angst voor armoede of de angst voor een wereld die aan klimaatverandering ten onder gaat. Bij elke partij is angst te vinden. Welke partij komt nog op voor een warme samenleving? De media gaat hier graag in mee. Als het niet over de terroristen van IS gaat, dan gaat het wel over de werklozen die moeten werken, over de klimaatopwarming, over Ebola, de vergrijzing, een fascistoïde NV-A'er, over besparingen en ga zo maar door. Het levert partijen elk hun aandeel bezorgde kiezers op. Partijen die gaan voor de harde, kille aanpak scoren het meest. De kiezer gaat angstvallig vasthouden aan wat hij heeft bemachtigd. Delen kan enkel onder strikte voorwaarden. Het aantal mensen met een burn-out, hart- en vaatziektes of psychische problemen blijft stijgen. Anderen vluchten in consumptiepatronen die onze planeet om zeep helpen. Hierdoor krijgen de neoliberalen gelijk, terwijl ze met hun beleid het probleem creëren. Slechts enkele politici vertellen het verhaal van een warme samenleving, waarin voor iedereen plaats is. Ik vind ze in alle partijen. Zelfs bij het Vlaams Belang ken ik iemand die 6 maanden per jaar in Afrika woont en een vrouw in België en een in dat Afrikaanse land heeft. Die enkelingen maken hun partijen nog niet warm, maar ik hoop dat ze politiek opnieuw dichter bij de mensen brengen. En dit zowel bij links als bij rechts. In de plaats van angst te zaaien. Stem dus binnen 4 jaar op politici over de partijgrenzen heen die deze samenleving een warm hart toedragen. Niet op de politiekers die tegenwoordig aan de oorzaak liggen van al de hetzes. Het burgeractivisme in Syrië staat de laatste tijd meer en meer onder druk. Onschuldige burgers die opkomen voor vrijheid, een burgersamenleving en rechtvaardigheid, de authentieke revolutionaire gedachte, staan met hun rug tegen de muur.
Het schaakspel Het regime van Al-Assad en IS hinderen de burgeractivisten in Syrië meer en meer in hun werk. Langs de ene kant worden ze aangevallen uit de lucht in Syrië door de vliegtuigen van Al-Assad, zoals in Saraqeb de laatste twee weken. Langs een andere kant wint IS terrein op hun en is Al-Nusra zich steeds beter aan het organiseren in de bevrijde provincie Idlib volgen Raed Fares van Kafranbel (Idlib). Als het zo blijft door gaan komen we in een situatie dat het kiezen is tussen Al-Assad of de extremisten. De oppositie regering die moet opkomen voor de rechten van vluchtelingen en Syriërs in gebieden onder controle van de rebellen en gelokaliseerd is in Gaziantep, Turkije, is een clubje van revolutionairen die alleen om meer geld vragen voor hun projecten, terwijl er veel in hun eigen zakken en met een loon om zelf in het Westen van te dromen volgens vluchtelingen die zich eerder als neutraal zien. De doorsnee vluchteling ziet de oppositie als revolutionaire dieven volgens een gevluchte burgeractivist uit Aleppo die nu in een klerenwinkel werkt. Het ziet er meer en meer naar uit dat de 3 miljoen geregistreerde vluchtelingen in het buitenland gedoemd zijn om in de buurlanden te verblijven omdat de slag om Syrië voornamelijk tussen IS en het Al-Assad regime zal gaan. Dit lijkt zo op dit moment, maar tot nog toe heeft een echte directe confrontatie nog niet plaatsgevonden, enkel lokale. Het ziet er meer naar uit dat Syrië zal moeten kiezen tussen de coëxistentie zoals in Libanon of apartheid zoals in Israël en Palestina, volgens een Palestijns-Syrische burgeractivist. Syrië zou eigenlijk al een landnaam zijn die niet meer zou mogen bestaat. De kaart is definitief hertekend. Gevluchte burgeractivisten Toch zijn veel Syriërs sceptisch over de revolutie, daarvoor hadden ze een leven, nu hebben ze niets. Veel burgers doen op dit moment alles om te overleven en een toekomst te bieden aan hun kinderen of een waardig leven te leiden. Veel van hun dromen van ooit naar Europa te gaan en zijn daarvoor nu in de buurlanden aan het sparen. Jong volwassenen die hun studies stopten, actief werden in het verzet en later naar de buurlanden vluchten, zijn vaak de enige kostwinners in hun familie omdat de ouders niet meer aan werk geraken. Deze moeten afstappen van hun activiteiten en hun dromen om verder te studeren. Zij krijgen de slechtste betaalde jobs in Turkije. Bij de vluchteling die in het dagdagelijkse leven met het absolute minimum moeten overleven, zeggen dat 90% van de burgeractivisten het voor het geld doet in Gaziantep, Turkije. De burgeractivisten blijven dus bestaan onder de vorm van activisten. Ze gebruiken hun revolutionaire vaardigheden en connecties om van hun passie hun beroep te maken. Het werk dat ze in Syrië deden als burgeractivisten vonden ze gewoon plezant dus ze zouden graag op deze golf verder werken. Voor deze burgeractivisten is de revolutie een beroep geworden om te kunnen overleven. Ze weten dat ze hun toestand kunnen gebruiken om een leven uit te bouwen ten voordele van land. Lokale burgerinitiatieven in Syrië De lokale initiatieven in Syrië zijn onder gefinancierd, zijn afgesloten van de buitenwereld en bezwijken onder de bommen. Door het bombarderen van Kafranbel, het bekende stadje met hun protesten op vrijdag met creatieve tekeningen en teksten op banners, zijn deze burgeractivisten zich gaan verzamelen in 'Idlib countryside' en gaat het protest waarschijnlijk niet meer door in Kafranbel, volgens Marjolein Wijnickx van PAX Nederland. Toch blijft het belangrijkste probleem de onderfinanciering van burgerprojecten in Syrië, deze gaan met bokalen in winkels geld verzamelen zoals de school in Aleppo, Mustafa Qarman met de campagne van Kesh Malek (Schaakmat), hiermee willen ze 15 scholen financieren onder de slogan; 'Chance for Change'. De lokale burgeractiviteiten blijven brood nodig en zijn de spil van de Syrische revolutie. Deze helpen de burgers in Syrië die anders zouden verstoken worden van hulp. Deze verdienen onze steun. Volgens Marjolein Wijnickxs van PAX lieten haar de mensen die ze sprak in Gaziantep weer zien dat er hoop is. Een activiste uit Hassakeh was bang om weer terug te gaan omdat de frontlinie van IS nu deze vlak bij waar zij woont is. Maar toch gaat ze terug en maakt ze plannen voor de activiteiten die ze gaan doen in hun centrum. Deze mensen willen een ander Syrië en zij zijn de mensen die een ander Syrië mogelijk kunnen maken. Hen ondersteunen is de beste investering in een toekomstig vreedzaam en democratisch Syrië. Deze grass-roots initiatieven blijven dus tot op de dag van vandaag voortgaan, maar omdat de lokale burgeractivisten steeds minder vrij kunnen bewegen, vaak alleen via gsm en facebook kunnen communiceren, tekort hebben aan voedsel en voortdurend kunnen gebombardeerd worden; Komen hun verhalen vaak niet in de media. Desalniettemin dat zij onderdruk staan, zijn de lokale burgeractivisten een onontbeerlijk weefsel voor hoop omdat ze blijven geloven in een eengemaakt Syrië in een conflict waar iedereen tegen elkaar wordt uitgespeeld. Dit zijn de eerste woorden die ik schrijf over Israël en Palestina sinds de start van het conflict. Lang kreeg ik over het conflict in Gaza geen enkele zin gelezen. Het was een mentale boycot van het conflict. Vroeger was ik nochtans een bevlogen activist. Ondertussen heb ik geleerd dat een ezel zich geen twee keer stoot aan de zelfde steen. Toch doen Israëli's en Palestijnen dit voortdurend. We mogen ook niet vergeten dat veel activisten nog een schepje boven op doen.
Het is tijd dat mensen van Gaza en Israël centraal komen te staan. De kinderen van de bezette gebieden en Israël hebben recht op een toekomst vrij van oorlog en bommen. Soms vraag ik mij af of mensen hun geschiedenis wel kennen. Tijdens het Ottomaanse rijk begonnen Russiche Joden die uit het Rusland van de Tsaren waren gevlucht Kibutzen te starten op terreinen die ze kochten van Arabieren. Joden en Arabieren woonden letterlijk naast elkaar. Ze aten samen, hielpen elkaar toen de oogst tegen viel. De beide volkeren leefden vreedzaam bij elkaar, ze hadden een gemeenschappelijk juk, dat waren de belastingen die ze aan het Ottomaanse rijk moesten betalen. Voor de rest konden ze in vrede met elkaar leven. Toen het Ottomaanse rijk uit elkaar viel, verdeelden de Britten en de Fransen in 1916 met het verdrag van Sykes-Picot het Nabije Oosten. Daarbij kwam de verklaring van Lord Balfour, die de Joodse gemeenschap het recht gaf op een thuisland. Hier zijn de problemen begonnen. Er is na de Declaratie van Balfour een vicieuze cyclus van geweld begonnen. Waar nog Palestijnen nog de Joodse gemeenschap schuld bij heeft. Het zijn de Britten die door hun Koloniale ambities de ramp hebben veroorzaakt waarvan we nu, ongeveer 100 jaar later de Israëliërs en de Palestijnen de gevolgen van dragen. De vicieuze cirkel begonnen met aanvallen van Kibutzin of van Palestijnse boerderijen... tot de grote ramp van in Nakba in 1948. Het is dus belangrijk dat de historische context van het conflict steeds onder de loep wordt genomen. Anders blijven beide partijen gebruik maken van geweld, want dit speelt in de kaart van beide kampen. Hiermee bedoel ik dat beide kampen teren op dit conflict. De mensen van de macht hebben alle redenen om dit verder te laten duren. Zelf al zijn het de burgers die de grootste gevolgen van dit conflict dragen. Er is een historische band tussen Latijns-Amerika en Syria. Er leeft er een gemeenschap van 10-15 miljoen Syrio-Libanezen. Het zijn voornamelijk Christenen die zijn gevlucht uit het Ottomaanse Rijk eind 19de eeuw. Deze groep heeft zich kunnen integreren in de samenleving, maar er zijn nog restanten van hun taal en cultuur aanwezig.
Toen de Caudillo Hugo Chavez aan de macht kwam, begon hij begin 21ste eeuw bewustzijn van de Syrio-Libanese gemeenschap te stimuleren, om hun van hun historische connectie met de Arabische wereld te overtuigen. Daarbij hebben natuurlijk de aanslagen op de WTC torens en de inval in Irak en Afghanistan geholpen. Het Midden-Oosten kwam toen in het midden van het geopolitieke toneel te staan. Het hoogte punt van deze bewustzijnscampagne was dat Bashar Al-Assad in 2010 een tour deed door Latijns-Amerika om bij deze gemeenschap de banden nog duidelijker te maken. Toch is het vreemd dat we zo'n een bewustwordingsproces zien, dit is eerder te verwachten bij de Palestijnse diaspora. Toen de Syrische revolutie uitbrak, riep Chavez uit dat de oppositie terroristen waren. Echter kon de oorlog die daar opvolgde de Syrio-Libanese gemeenschap niet koud laten. Vooral het linkse deel van de gemeenschap steunt het regime en er is maar een kleine groep tegen het regime. Omdat de meeste Christen zijn, voelen zij zich meer verbonden met het regime. Zij hebben ook meer schrik voor sektarisch geweld. In november 2012 is de speciale gezand van Al-Assad, Bouthaina Chaaban, naar Brazilië getrokken omdat hij ziek was. Er zijn geruchten dat hij helemaal niet ziek was en dat hij daar met de vice-president van Brazilië heeft gesproken. Michel Temer, de vice-president, is zelf Syrio-Libanees. Het zou kunnen dat daar de basis is gelegd van een plan van samenwerking tussen Putin-Al-Assad-de Caudillo's. De Mercosur is een groep van landen in Latijns-Amerika die samenwerken. Er is gepraat geweest over mogelijk vlucht routes voor Al-Assad naar Latijns Amerika. Zoals iedereen weet speelt Rusland ook een belangrijke rol in Syrië, het levert wapens, brengt veto's uit in de VN-Veiligheidsraad en levert morele steun aan het Regime bijvoorbeeld tijds de verkiezingen op 3 juni 2014. Tot nu toe hebben we de link tussen Latijns-Amerika en Syrië, daarbij komt nog eens de link tussen Syrië en Rusland. Wie de media volgt kent ondertussen al de link tussen Putin en Latijns-Amerika. Tien jaar geleden werd de Chinese interesse ontvangen in Latijns-Amerika met el Cuento Chino (Het Chinese fabeltje, of iets dat niet waar is). Niemand geloofde dat de Chinezen hun kwamen helpen. Nu 10 jaar later staan de Russen klaar, Putin maakte in juli een tour door Latijns-Amerika daar maakte hij bekend dat hij van Latijns-Amerikaanse en Russische samenwerking een speerpunt wilt maken. De Latijns-Amerikaanse leiders zijn tevreden met zijn beleid, maar ondertussen zijn de Emirati's al lang in Latijns-Amerika op rondreis gepasseerd. Nu hoopt Putin de gedeeltelijke schade die het heeft opgelopen door de boycot van Rusland door de Westerse wereld te niet te doen door met Latijns-Amerika samen te werken. Dus nu wordt de driehoeksrelatie duidelijk. Er moet echter ook gesteld worden dat ze driehoeksrelaties duidelijk wederzijds zijn. Namelijk de Caudillos kopen wapens bij Rusland, Rusland koop vlees, vis, groenten, fruit en zuivel bij de caudillo's. Rusland levert wapens aan Syrië en Al-Assad geeft putin macht in het Midden-Oosten, door bevoorbeeld weer Russische scholen in te voeren. Assad krijgt steun van Latijns-Amerika en gratis olie en last but not least dankzij Al-Assad krijgt Latijns-Amerika Rusland als bondgenoot. Toch is er een kink in de kabel, wat deden de Emirati's grote vijanden van AL-Assad daar? Dat zal de toekomst uitwijzen. |
Archives
January 2015
Categories
All
|