Dit zijn de eerste woorden die ik schrijf over Israël en Palestina sinds de start van het conflict. Lang kreeg ik over het conflict in Gaza geen enkele zin gelezen. Het was een mentale boycot van het conflict. Vroeger was ik nochtans een bevlogen activist. Ondertussen heb ik geleerd dat een ezel zich geen twee keer stoot aan de zelfde steen. Toch doen Israëli's en Palestijnen dit voortdurend. We mogen ook niet vergeten dat veel activisten nog een schepje boven op doen. 

Het is tijd dat mensen van Gaza en Israël centraal komen te staan. De kinderen van de bezette gebieden en Israël hebben recht op een toekomst vrij van oorlog en bommen. Soms vraag ik mij af of mensen hun geschiedenis wel kennen. Tijdens het Ottomaanse rijk begonnen Russiche Joden die uit het Rusland van de Tsaren waren gevlucht Kibutzen te starten op terreinen die ze kochten van Arabieren. Joden en Arabieren woonden letterlijk naast elkaar. Ze aten samen, hielpen elkaar toen de oogst tegen viel. De beide volkeren leefden vreedzaam bij elkaar, ze hadden een gemeenschappelijk juk, dat waren de belastingen die ze aan het Ottomaanse rijk moesten betalen. Voor de rest konden ze in vrede met elkaar leven. 

Toen het Ottomaanse rijk uit elkaar viel, verdeelden de Britten en de Fransen in 1916 met het verdrag van Sykes-Picot het Nabije Oosten. Daarbij kwam de verklaring van Lord Balfour, die de Joodse gemeenschap het recht gaf op een thuisland. Hier zijn de problemen begonnen. 

Er is na de Declaratie van Balfour een vicieuze cyclus van geweld begonnen. Waar nog Palestijnen nog de Joodse gemeenschap schuld bij heeft. Het zijn de Britten die door hun Koloniale ambities de ramp hebben veroorzaakt waarvan we nu, ongeveer 100 jaar later de Israëliërs en de Palestijnen de gevolgen van dragen. 

De vicieuze cirkel begonnen met aanvallen van Kibutzin of van Palestijnse boerderijen... tot de grote ramp van in Nakba in 1948. 

Het is dus belangrijk dat de historische context van het conflict steeds onder de loep wordt genomen. Anders blijven beide partijen gebruik maken van geweld, want dit speelt in de kaart van beide kampen. Hiermee bedoel ik dat beide kampen teren op dit conflict. De mensen van de macht hebben alle redenen om dit verder te laten duren. Zelf al zijn het de burgers die de grootste gevolgen van dit conflict dragen.

Er is een historische band tussen Latijns-Amerika en Syria. Er leeft er een gemeenschap van 10-15 miljoen Syrio-Libanezen. Het zijn voornamelijk Christenen die zijn gevlucht uit het Ottomaanse Rijk eind 19de eeuw. Deze groep heeft zich kunnen integreren in de samenleving, maar er zijn nog restanten van hun taal en cultuur aanwezig. 

Toen de Caudillo Hugo Chavez aan de macht kwam, begon hij begin 21ste eeuw bewustzijn van de Syrio-Libanese gemeenschap te stimuleren, om hun van hun historische connectie met de Arabische wereld te overtuigen. Daarbij hebben natuurlijk de aanslagen op de WTC torens en de inval in Irak en Afghanistan geholpen. Het Midden-Oosten kwam toen in het midden van het geopolitieke toneel te staan. Het hoogte punt van deze bewustzijnscampagne was dat Bashar Al-Assad in 2010 een tour deed door Latijns-Amerika om bij deze gemeenschap de banden nog duidelijker te maken. Toch is het vreemd dat we zo'n een bewustwordingsproces zien, dit is eerder te verwachten bij de Palestijnse diaspora.

Toen de Syrische revolutie uitbrak, riep Chavez uit dat de oppositie terroristen waren. Echter kon de oorlog die daar opvolgde de Syrio-Libanese gemeenschap niet koud laten. Vooral het linkse deel van de gemeenschap steunt het regime en er is maar een kleine groep tegen het regime. Omdat de meeste Christen zijn, voelen zij zich meer verbonden met het regime. Zij hebben ook meer schrik voor sektarisch geweld.

In november 2012 is de speciale gezand van Al-Assad, Bouthaina Chaaban, naar Brazilië getrokken omdat hij ziek was. Er zijn geruchten dat hij helemaal niet ziek was en dat hij daar met de vice-president van Brazilië heeft gesproken. Michel Temer, de vice-president, is zelf Syrio-Libanees. Het zou kunnen dat daar de basis is gelegd van een plan van samenwerking tussen Putin-Al-Assad-de Caudillo's. De Mercosur is een groep van landen in Latijns-Amerika die samenwerken. Er is gepraat geweest over mogelijk vlucht routes voor Al-Assad naar Latijns Amerika.

Zoals iedereen weet speelt Rusland ook een belangrijke rol in Syrië, het levert wapens, brengt veto's uit in de VN-Veiligheidsraad en levert morele steun aan het Regime bijvoorbeeld tijds de verkiezingen op 3 juni 2014.

Tot nu toe hebben we de link tussen Latijns-Amerika en Syrië, daarbij komt nog eens de link tussen Syrië en Rusland. Wie de media volgt kent ondertussen al de link tussen Putin en Latijns-Amerika.

Tien jaar geleden werd de Chinese interesse ontvangen in Latijns-Amerika met el Cuento Chino (Het Chinese fabeltje, of iets dat niet waar is). Niemand geloofde dat de Chinezen hun kwamen helpen. Nu 10 jaar later staan de Russen klaar, Putin maakte in juli een tour door Latijns-Amerika daar maakte hij bekend dat hij van Latijns-Amerikaanse en Russische samenwerking een speerpunt wilt maken. De Latijns-Amerikaanse leiders zijn tevreden met zijn beleid, maar ondertussen zijn de Emirati's al lang in Latijns-Amerika op rondreis gepasseerd. Nu hoopt Putin de gedeeltelijke schade die het heeft opgelopen door de boycot van Rusland door de Westerse wereld te niet te doen door met Latijns-Amerika samen te werken. Dus nu wordt de driehoeksrelatie duidelijk.

Er moet echter ook gesteld worden dat ze driehoeksrelaties duidelijk wederzijds zijn. Namelijk de Caudillos kopen wapens bij Rusland, Rusland koop vlees, vis, groenten, fruit en zuivel bij de caudillo's. Rusland levert wapens aan Syrië en Al-Assad geeft putin macht in het Midden-Oosten, door bevoorbeeld weer Russische scholen in te voeren. Assad krijgt steun van Latijns-Amerika en gratis olie en last but not least dankzij Al-Assad krijgt Latijns-Amerika Rusland als bondgenoot.

Toch is er een kink in de kabel, wat deden de Emirati's grote vijanden van AL-Assad daar? Dat zal de toekomst uitwijzen.