(tekst Liesbet Vangeel (FOS) Foto's Willemjan Vandenplas) Campagne Recht op Waardig Huishoudwerk gelanceerd!De socialistische beweging zal de komende maanden de krachten bundelen voor de campagne ‘Recht op Waardig Huishoudwerk’. Vandaag werd in Brussel het startschot gegeven van de fos-campagne. Prima Ocsa kwam speciaal vanuit Bolivia naar België voor deze campagne. Prima is algemeen secretaris van FENATRAHOB, de Nationale Federatie van Huishoudwerksters in Bolivia. Zij begon op 9-jarige leeftijd te werken als huishoudwerkster. Ze ondervond aan den lijve de problemen van het vak: onderwaardering, te lage lonen, lange werkdagen, weinig of geen vakantie, gebrek aan sociale zekerheid, … Om haar rechten als werkneemster te kennen en te verdedigen sloot ze zich aan bij een lokale afdeling van de vakbond. Vandaag strijdt zij als bestuurslid van de nationale federatie FENATRAHOB voor de rechten van duizenden Boliviaanse huishoudwerk(st)ers. En die strijd werpt zijn vruchten af: eind 2012 ratificeerde de Boliviaanse regering als zesde land ter wereld Conventie 189 van de Internationale Arbeidsorganisatie. Deze conventie is een historische document waarin huishoudwerk(st)ers voor de eerste keer op mondiaal vlak als echte werknemers met volwaardige arbeidsrechten worden erkend. Organisaties hebben nu een internationaal instrument in handen waarmee ze overheden kunnen wijzen op hun tekortkomingen m.b.t. de bescherming van de werknemers in deze sector. “De ratificatie van de conventie door Bolivia was voor ons een grote overwinning,” stelt Prima Ocsa. “Toch is de strijd nog niet gestreden. Bolivia heeft nu verschillende wetten waarin de rechten van huishuidpersoneel zijn opgenomen, maar deze worden nog niet genoeg toegepast! Er bestaan geen mechanismen voor arbeidscontrole en werkgevers die de wet met voeten treden worden niet gestraft.” “Wij ondersteunen organisaties in het Zuiden zoals FENATRAHOB bij de versterking van hun organisatie,” aldus Annuschka Vandewalle, algemeen secretaris van fos. “Maar we kunnen en moeten nog meer doen: met onze campagne willen we mensen hier sensibiliseren en mobiliseren om zo de nodige politieke wil los te maken om Conventie 189 te ratificeren én te implementeren in nationale wetgevingen.” De hele socialistische beweging zet zijn schouders mee onder deze campagne. Kopstukken van het Vlaams ABVV, de Socialistische Mutualiteiten en sp.a veegden vandaag symbolisch enkele problemen onder de mat vandaan. Caroline Copers (Vlaams ABVV) kaartte het probleem van de arbeidsduur aan: “Wereldwijd heeft bijna 1 op 2 huishoudwerksters geen recht op rust of op beperking van de arbeidsduur tot 8 uur per dag of 40 uur per week. In Peru werkt een inwonende huishoudwerkster gemiddeld 62 uur per week en een uitwonende 49 uur per week. Dit zijn schandalige cijfers! Heel veel mensen die ten dienste staan van anderen en die daar bovendien bijzonder slecht voor betaald worden, kunnen zelf geen privéleven opbouwen. Als vakbond vinden we dit onaanvaardbaar.”
Bruno Tuybens (sp.a) wil dat de lage lonen voor huishoudpersoneel worden aangepakt: “Vroeger was het vanzelfsprekend dat het huishoudelijk werk door de vrouw werd gedaan, door de moeder, de “vrouw aan de haard”. Het werd economisch niet gevaloriseerd en sindsdien is het gevoel dat huishoudwerk nauwelijks iets bijbrengt aan onze samenleving blijven bestaan. Daardoor gaat de job gepaard met een zeer lage verloning. Dit noem ik een stille schande. Politiek en vakorganisaties moeten de handen in mekaar slaan om te strijden voor een correcte verloning voor huishoudpersoneel.” Paul Callewaert (Socialistische Mutualiteiten) vroeg aandacht voor het gebrek aan sociale bescherming voor huishoudpersoneel: “De Socialistische Mutualiteiten bestaan dit jaar 100 jaar. Dat is 100 jaar van sociale strijd, strijd voor een meer menswaardig bestaan, en ik denk dat we daar in België vandaag aardig in gelukt zijn. We hebben ervoor gezorgd dat mensen een betere ondersteuning krijgen, dat noodzakelijke zorgen niet het privilege zijn van diegenen die het zich kunnen permitteren. Wij steunen de campagne van fos om dit ook in het Zuiden te bekomen. fos steunt daar organisaties in het middenveld zodat zij kunnen strijden voor meer sociale rechtvaardigheid. Diegenen die proberen deze organisaties te dwarsbomen, zullen wij zelf onder de mat vegen!”
0 Comments
Un espectro se cierne sobre Ramallah, capital de Cisjordania. Hay días que las calles se llenan con activistas y otros días no hay nadie en la calle por causa de una huelga del transporte público. La ocupación y las malas políticas de los últimos años tienen al pueblo Palestino completamente dominado. La ocupación es la causa, Israel controla la tierra, el agua, el aire, las fronteras, el combustible, los precios de los productos básicos y todo el comercio con otros países pasa por Israel. Sin embargo, no es la única razón, el pueblo Palestino paga un doble precio, porque el FMI y el Banco Mundial imponen la lógica neo-liberal en el ámbito económico. La misma que causó tanta miseria en los países Latinoamericanos. Esas políticas resultan en más problemas que soluciones para el Pueblo Palestino. Están en una crisis financiera y ya tienen una deuda de 2000 millones de Euros. El gobierno aumentó los impuestos y el tva. Resulta que una taza de café sale más en Ramallah que en Londres. La lucha sigue, los sindicatos se movilizan Los sindicatos que se fortalecen cada vez más y exigen un sueldo mínimo y seguridad social. Ahora hay obreros, sobre todo mujeres, que ganan 80 euros por mes. Los empleadores no quieren gastar más que 150 euros en un sueldo mínimo, pero los sindicatos no aceptan esto. El ministro de economía interior prometió instaurar un sueldo mínimo en el sector privado y público. Esta promesa surgió después de meses de lucha social y presión de los sindicatos. El ministro de trabajo dijo que el sueldo mínimo resultaría en condiciones de vida dignas y no pondría en riesgo el desarrollo económico. El 7 de octubre el gobierno declaró que el sueldo sería 375 dólares o 20 dólares por día o 2.5 por hora. La propuesta fue rechazada por el PGFTU, la Federación General de Sindicatos, ellos declararon que era mucho menor de lo que ellos querían (450 dólares). El sindicato exige desde hace años un sueldo mínimo. Lamentablemente tenemos que constatar que el sueldo es tres veces más bajo que en Israel, aunque los precios sean iguales. Los días siguientes los obreros tomaron la calle con el lema: “ precios altos, sueldos bajos”. El gobierno replicó que 300.000 obreros se van a beneficiar de esta medida y que reconoce las protestas como legítimas. Los otros sindicatos dicen que el sueldo mínimo es un logro unánime del pueblo Palestino. La lucha por el sueldo mínimo es una de las luchas que se desarrollan en Cisjordania. El pueblo palestino descubre realmente la fuerza de los sindicatos. Los sindicatos fomentan la ocupación de plazas, cortes de transporte público, huelgas de funcionarios. Son signos que los sindicatos que exigen justicia social ganan fuerza. Resulta que la crisis financiera que toca Cisjordania se ve como razón de las protestas. Los sueldos bajos y los precios altos crean una idea en la mente del pueblo Palestino que las políticas del primer ministro Salam Fayyad y su partido fallan. Ellos rechazan la idea del libre comercio. En septiembre y octubre los opositores pidieron su renuncia. El noticiero Almaannews dijo que iba a ofrecer su renuncia. El 30 de octubre él propuso formar un gobierno de unidad nacional, pero esta propuesta fue rápidamente rechazada por los partidos de izquierda y Fatah. Mientras tanto la crisis financiera sigue. Los Estados Unidos y la Unión Europea prometieron aumentar su asistencia financiera a 200 millones de dólares cada uno. Diferentes países europeos depositaron dinero y también Omán y los Emiratos Árabes Unidos. Así se puede pagar los sueldos de los funcionarios. Según el noticiero Almaannews el primer ministro de Israel Benjamin Netanyahu pidió la asistencia porque tenía miedo de un colapso de la Autoridad Palestiniana (AP) y de las protestas sociales. Soluciones para el conflicto social Según Wajih al-Ayassa, DWRC, el gobierno en Ramallah tiene que cambiar sus prioridades, el foco debe estar en la gente: “ Debe haber más protección social, la corrupción debe diminuir y la ocupación debe terminar. Las politicas tienen que ser más humanas.” Si los sindicatos tienen éxito y ganan su apoyo, podrían lograr resultados importantes. Stilletjes aan beginnen de Palestijnen die leven op de Westelijke Jordaanoever de kracht van vakbondsacties te ontdekken. Onder impuls van de vakbonden, waaronder ook fos-partner PGFTU, worden pleinen bezet, wordt het openbaar vervoer lam gelegd en staken ambtenaren. Het zijn tekens van de steeds sterker wordende vakbonden die sociale rechtvaardigheid eisen. De financiële crisis die de Westelijke Jordaanoever treft, wordt gezien als de oorzaak van het protest. De stijgende prijzen en de lage lonen creëren bij de Palestijnen het bewustzijn dat het economische beleid van premier Salam Fayyad en zijn partij 'De Derde Weg' faalt. Ze verwerpen de vrije-marktlogica van premier Fayyad. In september en oktober vroegen de betogers zijn ontslag. Almaannews berichtte dat premier Fayyad er aan dacht zijn ontslag aan te bieden. Op 30 oktober stelde hij voor een regering van nationale eenheid te vormen, maar dit werd al snel verworpen door de linkse partijen en voor Fatah was de tijd nog niet rijp. Ondertussen bleef de financiële crisis verder duren. De VS en de EU beloofden elk 200 miljoen dollar financiële hulp te geven. Verschillende EU-landen stortten geld samen met de Verenigde Arabische Emiraten en Oman. Dit maakte het mogelijk om op korte termijn de lonen van de ambtenaren uit te betalen. De plotse steun van de internationale gemeenschap is een vrij nieuw gegeven in de geschiedenis van de Palestijnse Autoriteit(PA). Een duidelijke aanwijzing dat de protesten wel degelijk effect hebben is dat de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu volgens Almaannews heeft opgeroepen tot financiële steun aan de PA. Hij zou dit doen uit vrees voor het protest op de Westelijke Jordaanoever en voor het uiteenvallen van de PA. Als de vakbonden er in slagen hun draagvlak verder uit te bouwen, kunnen zij op termijn belangrijke resultaten boeken. Op 7 oktober werd al een minimumloon ingevoerd in de privé- en publieke sector, hoewel dit nog steeds erg laag ligt. 11 september 2012
( OPINIE ) — Er waart een spook door Ramallah. De ene dag lopen de straten vol met activisten, de andere dag is er niemand op straat te bespeuren omwille van een staking van het openbaar vervoer. De bezetting door Israël, jaren van wanbeleid door de Palestijnse overheid en de sterker wordende vakbonden hebben de Palestijnse samenleving in een wurggreep. Student Willemjan Vandenplas is terplaatse en schreef er een opiniestuk over. De bezetting is de kern van het probleem Israël controleert het land, het water, de lucht, de grenzen, de olie, de prijzen voor levensmiddelen en alle export en import gaat door Israël. De grensposten, de muur en de checkpoints maken elke vorm van planning onmogelijk. De Palestijnen hebben enorm te lijden, maar de 'neoliberale agenda' van de overheid in Ramallah, gedicteerd door de Wereldbank en het IMF, maakt de impasse compleet. Het juk van de Palestijnse overheid De Palestijnen eisen goed bestuur van hun overheid, omdat de financiële crisis voor een overheidsschuld van ongeveer 2 miljard euro heeft geleid en het beleid voor meer problemen dan oplossingen zorgt. De belastingen worden verhoogd, de taksen op consumptiegoederen en de prijzen van levensmiddelen stijgen. Zo is een kop koffie in Ramallah duurder dan in Oxford Street in Londen. Door dit alles daalt de consumptie. De vakbonden maken een vuist De sterker wordende vakbonden eisen een minimumloon en sociale zekerheid. Nu zijn er arbeiders, vooral vrouwen, die slechts 80 euro per maand verdienen. De werkgevers willen een minimumloon van 150 euro, maar de vakbonden aanvaarden dit niet. De vakbonden ijveren ook voor meer arbeidsrechten, vrijheid van vakbondsvereniging en erkenning van deze rechten door de privésector. Hoewel de overheid beloften maakt om hieraan te werken, blijft het voornamelijk bij mooie woorden. Daarom willen de vakbonden nieuwe onderwerpen in het arbeidsoverleg aansnijden en nieuwe concepten ontwikkelen voor dialoog tussen vakbonden, werkgevers en de overheid. De vakbonden eisen dat er tegen 15 september een minimumloon is en geven de overheid nog 2 maanden om de sociale rechten van arbeiders te verwezenlijken. 11 september in Ramallah De secretaris-generaal van de 'ittihad alniqaabaat almostaqla', de onafhankelijke vakbondsunie, Mahmoud Ziyada, heeft vandaag (11 september) opgeroepen tot een samenkomst in het centrum van Ramallah. De eisen zijn een aanvaardbaar minimumloon en een beter economisch beleid. De vakbond van werkloze jongeren zal ook deelnemen. Dit is het hoogtepunt van de onvrede ten aanzien van de overheid die al terug gaat sinds jaren. Mahmoud Ziyada: “dit heeft niets te maken met de Arabische Lente, maar wel met de eis voor sociale rechten in de bezette gebieden.” De overheid buigt voor de vakbonden Voor de start van de betoging heeft de overheid toegevingen gedaan om het sociaal conflict op te lossen. De ministers gaan 10% minder verdienen, vanaf de volgende de maand zal de taks op consumptiegoederen van 16% naar 15% dalen, de prijzen van olie en gas zullen niet meer stijgen, de overheid zal de landbouwsector steunen, controle invoeren op de prijzen van bepaalde levensmiddelen en een minimumloon invoeren tegen 15 oktober. Dit zijn de aangekondigde maatregelen, maar de vakbonden hebben alvast laten weten dat ze niet onvoorwaardelijk akkoord zullen gaan met de maatregelen. De Palestijnen verdienen beter. Oplossing van het sociaal conflict Volgens Wajih el-Ayassa, van Democraticy & Workers' Rights Center (DWRC) in Ramallah moet de overheid haar prioriteiten verleggen, de mensen moeten meer centraal komen te staan in het beleid. Wajih: “Er moet meer sociale bescherming komen, de corruptie moet omlaag en er moet een einde komen aan de bezetting door Israël. De overheid moet een meer humaan beleid voeren, een minimumloon is hoogst nodig.” Willemjan Vandenplas is student Geneeskunde - Gezondheidsbeleid in ontwikkelingslanden, freelance fotograaf, wereldreiziger en vertaler. Dit opinie-artikel kwam tot stand in samenwerking met fos en DWRC. |
Archives
January 2015
Categories
All
|