Syrische gemeenschap in SP

Inleidend stukje voor de reeks

Brazilië is een land van migratie. Ooit aanzien als de nieuwe VS van het zuidelijk halffront en is het nu een mengeling geworden van verschillende gemeenschappen. De Braziliaanse identiteit is gebouwd op akkoord tussen Arabieren en Portugezen en later mee gevoed door andere Westerse immigranten. De bedoeling in het Brazilië van einde 19 eeuw was de Afro-Braziliaanse cultuur en Indiaanse cultuur uit te wissen door interraciale huwelijken. En van Brazilië een migratie land te maken. Is het toeval dat het nationale bier van Brazilië Brahma in hetzelfde jaar als de afschaffing van de slavernij (1888) op de markt werd gebracht? Is het toeval dat na de afschaffing van de slavernij een geforceerde immigratiegolf naar Brazilië op gang kwam van Syriërs? Is het normaal dat Syriërs zich hebben kunnen op werpen tot de hoogste regionen van de samenleving, terwijl autochtone bevolking in armoede leeft? En tot slot is het nieuwe open deuren beleid van de Braziliaanse overheid voor Syrische vluchtelingen een nieuwe tactische zet? Deze vragen worden niet allemaal beantwoord in dit artikel, maar zijn een oproep om deze materie nog verder te bestuderen en uit te spitten. Hier worden de bouwstenen aangereikt, want vergeet niet er is ook een voedingsbodem voor de globale Jihad in Zuid-Amerika. Brazilië staat op een kantelpunt, krijgen jihadisten voet aan wal of wordt Zuid-Amerika een plaats voor het Socialisme van de 21ste eeuw met nauwe banden met de Iran, Syrië en Libanon. Wat vast staat is dat Hezbollah al een voet aan wal heeft in Brazilië. (http://oglobo.globo.com/brasil/policia-federal-aponta-elo-entre-faccao-brasileira-hezbollah-14512269) Hier alvast een case studie over het machtscentrum en economische hart van Latijns-Amerika: Sao Paulo!







Hoe de Syrische* gemeenschap in Sao Paulo de sociale mobiliteit naar de top maakte




Terwijl de autochtone bevolking van Brazilië nog steeds vecht tegen discriminatie en racisme, is Sao Paulo goed in handen van de Syrische-Libanese gemeenschap. Fernando Haddad is de Burgemeester van Sao Paulo. De gouverneur van de Staat is Geraldo Alckmin en Michel Temer, een geboren Paulista, is vice-president van Brazilië en ga zo maar door. De meeste Syriërs in Sao Paulo komen uit Homs en hebben zich sinds het einde de 19eeuw tot nu ontwikkeld van kleine handelaren tot een politiek machtige club, die sinds 2003 weer nauwe banden onderhoud met het Midden-Oosten. Het eerste buitenlands bezoek van ex-president Lula was Libanon in 2003. En volgens Eduardo Elias van de FEARAB in Sao Paulo wilde hij naar Syrië toen hij in 2010 in Palestina was.




*In Brazilië spreken ze over de Syrio-Libanees gemeenschap, maar de meeste Christelijke Orthodoxe immigranten in Sao Paulo kwamen uit Homs, de steeds betwiste Beqaa Vallei en het onafhankelijke Mount Libanon in Libanon. Dus houd ik het bij Syriërs omdat het duidelijker is voor het onderwerp.




Inleiding




Er zijn ongeveer 6 tot 8 miljoen Syrische afstammelingen in Brazilië volgens specialiste Guita Hourani van Centrum voor Emigratie in de Universiteit van Notre Dame in Beirut (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil), dat is in totaal 3 tot 4% van de populatie. Door de belangrijke maatschappelijke status, 10% van de parlementairen zijn Syrische afstammelingen volgens Eduardo Elias, ex-directeur van de Federatie van Arabische Identiteiten, worden de aantallen soms verhoogd naar 13 miljoen. Omdat mensen denken in Brazilië dat iedere politicus stemmen krijgt naargelang de grote van zijn gemeenschap.




Sinds de ontdekking van Brazilië door Pedro Cabral in 1500 na een mislukte ontdekkingsreis naar India, zijn er reeds Arabieren aanwezig in Brazilië. Het gaat hier over de aanwezigheid van Moren en Berbers die sinds 711 in Portugal aanwezig zijn sinds ze het Iberische schiereiland binnen vielen. (Do Libano ao o Brazil, Gataz) Deze Portugezen, als eerste natie staat ter wereld, en de Arabieren vormde de basis waarop de nationale identiteit van Brazilië werd gebouwd omdat deze Moren en Berbers samen met de Portugese kolonisator naar Brazilië kwamen.

(O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor)

Tot op heden zien we nog steeds de invloed van deze Moren en Berbers uit het Iberische schiereiland nog steeds te zien in de architectuur, de muziek, de taal, decoratie, ...

De beschavingen zijn ook geconvergeerd. In beide beschavingen is de familie patriarchaal georganiseerd, vrouwen worden onderdanig gemaakt, kinderen moeten gehoorzamen en families vertonen onderlinge solidariteit.

(O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor)

De belangrijkste migratiegolf was tussen 1870 en het begin van de Tweede Wereldoorlog. De meeste Syriërs waren echter Christenen en kwamen uit Mount Libanon omwille van demografische en economische druk van dit juist onafhankelijk geworden deel van het Ottomaanse rijk na de oorlog tussen Druzen en Christenen in 1860. Zij waren in deze periode de belangrijkste groep van immigranten in Sao Paulo. Om zoals later nog wordt herhaalt de Europese migratie vooral naar de Koffieplantages ging. (André Gatz, Van Libanon naar Brazilië)




Het klassieke verhaal is dat Peter II ( bijnaam: de grootmoedige ) van Brazilië , die op 14-jarige leeftijd koning werd, in de Beqaa Vallei tijdens één van zijn laatste reis in 1876 naar het Ottomaanse rijk medelijden kreeg met enkele Christelijke boeren waarmee hij aan de praat raakte. En dat hij daarna deze Christenen naar zijn land, Brazilië uitnodigde, is een verhaal dat tot de Braziliaanse folklore behoort. (http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil) Het kan niet dat de informatie van de uitnodiging van Peter II van Brazilië zo snel de ronde deed in Syrië. Het lijkt plausibel dat migranten die niet in de Verenigde Staten van Amerika, niet binnen geraakten omwille van analfabetisme of een beperking, kozen om naar Brazilië te gaan omdat het voor hen niet uitmaakte waar ze naartoe gingen. Ze wilden weg uit Syrië dat onder het Ottomaanse rijk leefde en waar ze gediscrimineerd werden en weg uit Mount Libanon omwille van de bevolkingsdruk en de socio-economische problemen. Een hypothese is ook dat voor dat naar het Ottomaanse rijk zich populair is gaan maken in de VS en dat dit een invloed op zijn beslissing was om zijn grenzen op te stellen voor Syriërs, omdat niet mogen vergeten ze in Brazilië ook een identiteit op basis van immigratie aan het creëren waren. (A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012) (André Gatz, Do Libano ao Brasil)






Volgens onderzoek van Truzzi en Safady, twee Braziliaanse geschiedenis professoren van Syrische afkomst gespecialiseerd in deze materie, blijkt dat Syriërs die toekwamen in Brazilië eind 19de eeuw vooral op zoek waren naar korte termijn winstbejag om voldoende geld te hebben om terug te keren naar het door de Ottomanen bezette Turkije. Door hun economische successen in textiel, meubelmakerij en kledij waren zij op korte termijn in staat om nieuw aangekomen migranten op te vangen dankzij hun economisch geïntegreerd netwerk dat bestond uit etnische banden. Hierdoor konden zij een gespecialiseerde economische niche ontwikkelen, waardoor zij hun kinderen de beste opleidingen konden geven. Daardoor konden ze als gemeenschap hoger klimmen op de sociale ladder terwijl de Spaanse, Italiaanse en Portugese immigranten voornamelijk op koffieplantages gingen werken.

(O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor)




In Argentinië is deze groep van Syrische migranten kleiner. Ook zij kwamen op hetzelfde moment naar de nieuwe wereld. Echter, door de terugkomenden economische problemen in dat land, verlieten de elite van de Alawitische Syriërs Argentinië om terug te keren naar hun land van oorsprong. Zij introduceerden er onder andere, in de hoogste kringen, het import product Maté, een thee van de indianen stam de Guarani. Deze thee is nu uitgegroeid tot het symbool van rebellie van de Syrische oppositie, rebellen en burgeractivisten. (http://www.shroomery.org/forums/showflat.php/Number/17617609) :) :) ;)



Vanaf 1930 vond je veel Syriërs in Brazilië terug in liberale beroepen. Ze werden bijvoorbeeld dokter, advocaat of ingenieur. Dit opende de weg naar mooie carrières in de politiek. Op dit moment zijn 10% van de politici van Syrische afkomst. In Brazilië hebben de Syriërs veel aanzien, omdat ze als één van de weinige migrantengemeenschappen zich op economisch vlak onafhankelijk gerealiseerd hebben door een nieuwe niche te betreden.

(A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012)







Het was 1978 toen de intellectueel Edward Said zijn meesterwerk Oriëntalisme publiceerde. Daarin gaf hij een analyse van de Westerse wereld ten aanzien van het Midden-Oosten. Hij stelde dat de Arabische wereld steeds meer als een bedreiging door het Westen werd gezien. Terwijl op dat moment in Brazilië geen sprake was van deze negatieve connotatie voor de Syrische gemeenschap die een hoog aanzien genoot. Ondanks het feit dat de Syriërs nog steeds moeilijkheden hebben met het aanpassen aan de Braziliaanse samenleving, worden zij toch minder als een bedreiging gezien dan in het Westen. De Syriërs zijn een belangrijk deel van de Braziliaanse samenleving geworden. Er is geen botsing van beschavingen gekomen, op enkele racistische uitlatingen na tijdens de financiële crisis in 1929, omdat zij voornamelijk in de speculatieve en commerciële sector zitten, werden zij als verantwoordelijke van de crisis gezien.(A IMIGRAÇÃO SÍRIA E LIBANESA NOS ESTADOS UNIDOS E NO BRASIL: UMA PERSPECTIVA COMPARATIVAHP Nunes - História Revista, 2012)

(O RECONHECIMENTO DA PRESENÇA ÁRABE NO BRASIL NA BUSCA DE UMA IDENTIDADE NACIONAL, Patrícia Dario El-moor)

Wat in het begin van de vorige eeuw een gesloten gemeenschap was is sinds eind jaren '90 een gemeenschap met veel diversiteit. Trouwen met iemand van een andere gemeenschap is nu zeer normaal. Er is een transformatie bezig naar een 'Open Samenleving' gebaseerd op het begrip van burgerschap. De Syrische identiteit is nu eerder een manier geworden om deuren te laten opengaan in de samenleving. Wat vroeger een gemeenschap was is nu uitgegroeid tot een netwerk. Hun belangrijkste identiteit is nu Braziliaans en hun Syrische identiteit is secundair. Toch zijn Syrische afstammelingen enorm fier op hun cultuur, maar dit is maar een klein deel van hun identiteit. Ze konden de cultuur, tradities en sociale clubs behouden, maar verloren hun taal.

(http://www.executive-magazine.com/society/lebanese-conquered-brazil)




Sinds de eeuwwisseling is er een theoretische tegenstroom aan het ontstaan terug naar hun origine, terwijl zij in de 20ste eeuw hun taal en tradities verloren. Dit gaat samen met regionale krachten die het anti-imperialisme willen promoten in de regio door de Zuid-Zuid relatie tussen Brazilië, Venezuela, Iran, Libanon en Syrië. Het hoogte punt was de rondreis van Bashar Al-Assad in Latijns-Amerika in 2010. Hierdoor probeerde hij de banden van de diaspora met het moederland te reactiveren. Volgens de specialiste Janaina Herrera is deze gemeenschap minder ideologisch dan in andere Latijns-Amerikaanse landen en blijven hun banden met het moederland puur folkloristisch.

(Pas de printemps pour la Syrie, Les clés pour comprendre les acteurs et les défis de la crise (2011-2013), François BURGAT, Bruno PAOLI)






Michel Temer, de huidige vice-president van Brazilië is enorm fier op zijn Syrische roots. Hij is Syrisch-Libanees en de jongste zoon uit een arm gezin van acht kinderen dat in 1925 naar Brazilië emigreerde.

Toen de vorige president van Libanon, Sleiman, op bezoek was in April 2010 bij Michel Temer, maakte Sleiman de mop dat Temer machtiger is dan hij zelf en hij meer Syrio-Libanezen vertegenwoordigt dan Sleiman vertegenwoordigde. Temer is vooral bekend omdat hij de relaties tussen Brazilië en het Midden-Oosten vertegenwoordigd en ook de contacten met de Arabische gemeenschap.( http://www.executive-magazine.com/society/michel-temer-the-most-powerful-lebanese-person)




Deze tegenstroom wordt door Eduardo Elias, directeur van de Fearab Sao Paolo , gepromoot, die geïnterviewd werden voor MO* in deze reeks. Hij is een pro-Al-Assad supporter die regelmatig op zijn facebook-pagina beelden toont van de wandaden van het Vrije Syrische Leger die hij als huurlingen beschrijft. In een ander spontaan interview laat MO* Sara aan het woord die vertelt over haar leven in Syrië tijdens de revolutie. Zij integreerde zich in een marxistische partij als Syrische vluchteling in Brazilië en is spreekster op de meeste evenementen over het Midden-Oosten in Sao Paulo.




Het is de bedoeling om met deze twee spontane interviews het contrast te tonen tussen een Syrische burgeractiviste in Brazilië en een Syrisch-Braziliaanse Assad-supporter die elkaar ontmoeten tijdens een betoging voor het Syrisch consulaat in Sao Paulo.




Staan we op de vooravond van een nieuwe emigratiegolf uit Syrië? Is de geschiedenis zich weer aan het herhalen? Kiezen Syriërs weer voor Brazilië omdat de grenzen van de Westerse wereld gesloten blijven? Sara is een voorbeeld van een pionier die de weg heeft vrijgemaakt voor een nieuwe generatie vluchtelingen. Het is niet te stoppen omdat Brazilië economische interesses heeft in Syrië, Iran en Libanon en een neutrale positie heeft in de wereld. Waardoor het zowel zaken doet met het Syrische regime als positief staat tegen over de oppositie of burgeractivisten in Syrië. De rede van deze neutraliteit is volgens de Journaliste Nicole Prestes dat Brazilië een immigratie land is en dat door de verschillende gemeenschappen Brazilië haar neutraliteit moet bewaren. Omdat het een zit je wilt in veiligheidsraad van een hervormde VN.(http://www.mo.be/wereldblog/willemjan-vandenplas/brazilie-en-haiti-een-verhaal-van-humanistische-zuid-zuid-cooeperatie)




Wat zullen de gevolgen zijn van deze mogelijke migratiegolf? De Syrische gemeenschap is door het conflict terug geïnteresseerd geraakt in haar origine, maar is nog steeds verdeeld over de kant die ze kan kiezen in het conflict. Hierdoor kan het netwerk dat mensen zoals Michel Temer aan de macht bracht, uit elkaar vallen. Vroeger in Brazilië had je een lage sociale status als je van een diverse migratie achtergrond kwam, tegenwoordig bestaat dit niet meer. Dus waarschijnlijk zal het traditionele netwerk van Syrische afstammelingen oplossen in de samenleving. Ondanks het feit dat mensen zoals Eduardo Elias deze identiteit levend willen houden. Waarom? Omdat zijn macht staat en valt bij de eenheid van de Syrische gemeenschap in Brazilië.




Verdere lectuur: Syrian-Lebanese ethnicity in Neoliberal Brasil




De Leeuw van Al-Assad in Sao Paulo




Ik zit rustig in een zetel in de inkomhal van de bijna 100 jaar oude Club van Homs (Syrië) in Sao Paulo, wanneer ik een oudere man mijn naam hoor roepen. “Willemjan, we gaan iets eten, we moeten praten. Ik weet uit welk land jij komt, het zit daar vol met Syriëstrijders. Ik herinner mij nog goed het verhaal van die Braziliaanse Belg die naar Syrië is vertrokken.” We aten iets in het Arabisch restaurant van de Club van Homs, waar hij zijn betoog opende met zijn waardering voor het regime dat nu al 40 jaar aan de macht is in Syrië. Hij benadrukt ook dat hij als tweedegeneratie immigrant uit Homs in Brazilië schrik heeft voor zijn land dat volgens hem door buitenlandse huurlingen wordt aangevallen sinds het begin van de oorlog. Over een revolutie is er volgens hem geen sprake. Aljazeera, het Arabische nieuwsnetwerk, beschreef hem als een vriendelijke man, dus we begonnen ons 8 uur durende interview over de Syrische gemeenschap in Sao Paulo en de relaties tussen Sao Paulo en Syria. Sao Paulo dat een zustergemeente is van Damascus. Op het einde beloofde hij mij plechtig dat hij mij een kogel door het hoofd zou schieten als ik gevoelige informatie zou lekken, omdat we in deze discussie over Syrië niet nog meer verwarring nodig hebben, want het regime heeft goede bedoelingen volgens hem.




Onze man is Eduardo Elias (71). Hij is de ex-president van de organisatie van Arabische entiteiten (FEARAB) in Brazilië en op dit moment president van de FEARAB in Sao Paulo. Je krijgt als eerste indruk dat hij een zakenman is - Hij draagt een maatpak met een speld met de vlag van Syrië (die van het regime) op, hij draagt bretellen en rookt traditionele Braziliaanse tabak in rieten blaadjes - alhoewel je het hem niet op het eerste zicht zou geven is hij diegene die een sleutelrol speelt tussen het Syrische regime en Brazilië. Hij komt oorspronkelijk van Homs, de plaats waar de meest Syrische Christelijke immigranten in Sao Paulo vandaan komen. Hij vertelt graag, bijvoorbeeld één van de verhalen waar hij het fierste op is namelijk dat hij voor ex-president van Brazilië Lula naar Palestina ging in maart in 2010, hij een verkennende reis deed om een veronderstelde aanslag op hem te bewijzen. De foto van Lula met hem in Palestina pronkt nog steeds op de facebook-pagina van de Fearab Sao Paulo, waar hij nu voorzitter is. Hij vertelt over de samenkomst van de FEARAB Latijns-Amerika in Antigua, Guatemala, met het regime van Bashar Al-Assad. Hij kent elke Arabische afstammeling op het continent die een beetje faam heeft verworven. Hij heeft een persoonlijke band met de secretaris-generaal van de Baath-partij in Syrië en hij kent Bashar Al-Assad. En hij is een persoonlijke vriend van Bouthaina, de speciale gezant van het regime voor de Diaspora. Dus als je voor het regime in Syrië bent, dan is hij de man om de job te doen in Latijns-Amerika. Hij heeft vrienden in elke gemeenschap: de Joodse, de Druzen, de Shiitische, de Sunni en ga zo maar door. Hij zelf meegewerkt aan de overdracht van ervaring tussen Brazilië en Qatar voor de wereldbeker.




Hoe kwamen de eerste Christelijke Syriërs in Brazilië terecht?




De eerste golf van Syrische immigranten in Brazilië kwam van Homs in 1880 op uitnodiging van Peter II van Brazilië na zijn bezoek aan Palestina, Syrië en Libanon waar hij het lijden van de Christenen zag in het Ottomaanse rijk. Pedro II sprak goed Arabisch en Hebreeuws en nodigde de eerste 400 Orthodoxe Christelijke families uit om in Sao Paulo te komen wonen. De eerste families vestigden zich in de 25 Maart-straat rond 1880. Voor hun was het de Nieuwe Wereld waarin ze toekwamen. Ze hadden hun eigen winkels en waren meestal kleine handelaars. Ze konden hun huizen bouwen dank zij ze kleine stukjes goud uit het Ottomaanse rijk hadden meegesmokkeld, omdat ze geen geld mochten meenemen.




Wat is je persoonlijk immigratie verhaal?




Mijn grootvader kwam in 1908 aan in Sao Paulo en kreeg onmiddellijk paspoort voor zijn hele familie. Hij leerde echter geen Portugees en heeft zich nooit echt geïntegreerd. Wanneer zijn zoon, de vader van Elias, op 3-jarige leeftijd, in 1910 aankwam in Sao Paulo, zei mijn grootvader: “ Van nu af aan ben ik Braziliaans en ik zal het Ottomaanse rijk vergeten. Omdat we in het Ottomaanse rijk niet eens op het voetpad mochten lopen, we moesten steeds op de weg lopen.”

De eerste Syriërs zeiden altijd: “ Het land dat ons onderdak biedt, dat land zullen we met respect behandelen.”




Dus ik moest Arabisch leren om tegen mijn grootvader te kunnen spreken. Omdat dit het dialect van de 19de eeuw is, kwam ik tot de vaststelling toen ik in Syrië toekwam in de jaren '70 dat ik werd uitgelachen omdat ik een archaïsche taal sprak.




Hoe kwam de Club van Homs tot stand;het symbool van de Syrische gemeenschap in Sao Paulo?




Eén ding staat vast: de Syriërs in Sao Paulo waren er om te blijven. Ze begonnen hun gemeenschap te financieren door geld op te halen bij de lokale handelaren. Het eerste ontmoetingscentrum was in de Florencio Abreustraat. Daar hadden ze een kleine ruimte voor evenementen. In 1920 richten de Syrische immigranten de Club van Homs op, waar de meeste Syriërs in Sao Paulo vandaan komen. Mijn grootvader was één van de stichtende partners van de Club van Homs, zijn naam staat geschreven op een grote steen aan de muur bij de ingang samen met de andere 400 partners. Gedurende het bewind van Getulio Vargas (1930-45) moest elke Club in Brazilië met een buitenlandse naam van naam veranderen, maar dankzij de goede connecties van de Club van Homs met Vargas kon de Club samen met 2 andere haar naam behouden. Het symbool van de Club van Homs is de oorspronkelijke zwart-groene vlag van Syrië die werd vergangen door Hafez al-Assad, de vader van Bashar Al-Assad. Vandaag wordt deze gebruikt door de rebellen en de burgeractivisten tijdens de Syrische crisis. Historisch gezien, huizen er verschillende meningen in de Club van Homs, maar zij benadrukken dat er eenheid is in hun nationalistisch geloof in Syrië. De Club is niet ideologische ondanks dat er een groot portret van Bashar Al-Assad ophangt. Ook omdat bijvoorbeeld als Elias met de Syrische consul spreekt. Er geen dissidente stemmen te horen mogen zijn in de Club. Het is officieel een club die de cultuur van Syrië promoot.




Zijn er nog andere instituten van de Syrische gemeenschap in Sao Paulo?




Toen er in 1922 een revolutie uitbrak in Sao Paulo, werden er veel Syrische kinderen wezen. De Syrische gemeenschap vroeg aan een Brits weeshuis om hun op te vangen. Zij antwoorden echter: “Wat zijn jullie voor een gemeenschap als jullie niet eens voor jullie eigen wezen kunnen zorgen.” Daardoor begonnen er 12 Syrische families een weeshuis in Sao Paulo. Al de wezen kregen een job in de 25 Maart-straat, die tot op de dag van vandaag nog steeds de grootste Syrische straat is. De wezen moesten iedere maand een deel van hun loon afgeven aan het weeshuis. Tot op heden bestaat het Syrische weeshuis nog steeds in Sao Paulo en het wordt nog steeds geleid door dezelfde 12 families die het weeshuis van generatie op generatie doorgeven zelfs al zijn er geen Syrische wezen meer sinds 50 jaar. De Syrische gemeenschap is er in geslaagd om veel van haar kinderen naar school te sturen. Na 1930 zien we dat de Syrische gemeenschap op elke belangrijke plaats in de Braziliaanse gemeenschap een vertegenwoordiger heeft.




Het beste ziekenhuis van Zuid-Amerika is dan ook het Syrische-Libanees ziekenhuis in Sao Paulo. Dat opgericht werd door Syrische vluchtelingen in Sao Paulo in 1921. Hier worden alle politieke prominenten naartoe gevlogen. Ik droom ervan dat er ooit een uitwisselingsprogramma op gang komt tussen de medische faculteiten in Syrë en het Syrisch-Libanees Ziekenhuis hier in Sao Paulo.




Is de Syrische cultuur nog te zien in het dagdagelijkse leven?




In het begin en zelf tot op heden is het niet abnormaal om Syrische Brazilianen , Arabische woorden te horen gebruiken in hun “giria” of dialect. Veel Syriërs zijn getrouwd met de leden van de Syrisch-Libanese Diaspora. Ik ben van de tweedegeneratie Syriërs en ik heb een Libanese vrouw.




Er zijn 13 miljoen Arabische afstammelingen in Brazilië. Bijna 5 miljoen van hen zijn Syrische afstammelingen. De Brazilianen noemen hen Turken, maar er zijn eigenlijk weinig Turken in Brazilië. Vele Brazilianen denken dat ze hun taal verloren en geassimileerd zijn in de Latijns-Amerikaanse cultuur, maar die is niet het precieze verhaal vind ik.




Toen in 1973 Hafez Al-Assad aan de macht kwam in Syrië kreeg het politieke en culturele bewustzijn van de Syrische immigranten in Sao Paulo een stimulans. In de Club van Homs in Sao Paulo werden er reizen georganiseerd naar Syrië om de Syrische gemeenschap haar origine te laten ontdekken. Daar werden de wonderen van Hafez zijn regime geopenbaard. Bijvoorbeeld ben ik zo'n 27 keer op reis geweest naar Syrië en elke keer ging ik naar Homs. Er werden in de Club van Homs steeds meer culturele en culinaire activiteiten georganiseerd met typisch eten en dans. Ook meer Arabische afstammelingen begonnen weer Arabisch te leren.



Kan u uw persoonlijk verhaal brengen van het bezoek van Bashar Al-Assad?




In juni 2010 deed Bashar Al-Assad een rondreis in Zuid-Amerika en Cuba. Eén van zijn stops was Sao Paulo. Zijn doel was om de relaties tussen te Syrische gemeenschap in Zuid-Amerika en zijn land te reactiveren en de 2000 Syrische studenten in Cuba te gaan bezoeken. Al-Assad en zijn vrouw Asmaa waren in Sao Paulo. Wanneer ik Bashar Al-Assad ontmoette in de Club van Homs, maakte hij een verfijnde, intelligente en goed opgevoede indruk. Ik herinner mij goed dat zijn vrouw Asmaa me zei: “ De Club van Homs is voor ons en het is onze thuis”, omdat die ook van Homs is. Bashar Al-Assad nam de tijd om heel de gemeenschap toe te spreken, heel de Syrische gemeenschap was uitgenodigd. Het doel was om hun weer dichter bij hun origine te brengen. Ik was de laatste die hen persoonlijk sprak om 3u 's nachts, ik vroeg Al-Assad of hij niet moe was na 10 uur van handjes schudden en praten, terwijl hij juist van het vliegtuig kwam. Bashar antwoordde: “Ik ben blij om al deze nieuwe mensen te ontmoeten, wij kenden hier niemand, maar u Elias, u stelde ons hun allemaal voor, hartelijk dank daarvoor.”




Welke invloed had de Arabische lente in Sao Paulo?




Met de Arabische Lente wordt steeds meer vastgesteld dat er een politiek en cultureel bewustzijn komt bij de Syrische gemeenschap, dit wordt vaker gezien bij de Palestijnse Diaspora, die veel politieker actief is in het buitenland. Er zijn weer veel Syrische afstammelingen die Arabisch beginnen te leren, omdat ze geen direct nieuws hebben over Syrië. Elias zegt dat het Braziliaanse nieuws rechtstereeks van Reuters (persagentschap) komt.




Besluit




Echter volgens de Syrisch-Braziliaanse journalist Tammam Dabboul, die vroeger goede vrienden was met Elias, maar sinds twee jaar niet meer omwille van de revolutie, hebben de traditionele Syrische immigranten niet genoeg info om zich een politiek idee te vormen van de crisis. (http://www.bbc.co.uk/portuguese/noticias/2012/01/120105_comunidade_siria_brasil_assad_mm.shtml)




Toen de Syrische crisis uitbrak was de Syrische gemeenschap in Sao Paulo erg verdeeld. Elias spreekt over 70% voor Al-Assad en Syrische activisten spreken van 60% voor Al-Assad. Er is een enorme breuklijn tussen de nieuw aangekomen Syriërs die voornamelijk tegen Al-Assad zijn en de traditionele gemeenschap die voor Al-Assad is. Volgens Elias was er in de Club van Homs een democratische stemming mogelijk. Activisten zeggen echter dat het naar elk cijfer gissen is. De rede waarom er zo veel mensen voor Al-Assad zijn, is omdat ze schrik hebben dat er weer een grote immigratie golf op gang gaat komen naar Brazilië. Op dit moment zijn de grootste groep politieke vluchtelingen Syriërs in Brazilië. De Orthodoxe gemeenschap heeft ook schrik voor de minderheden in een nieuw Syrië. Volgens Elias waren de Christenen altijd beschermd door het Syrische regime en dat de Shiieten (Ook Alawieten zijn een sekte van d Shiieten) de Christenen historisch beschermden en dat Saudi-Arabië hun wil uitroeien. Saudi-Arabië is ook een groot probleem in Brazilië volgens Elias. Hij zie: “ veel Brazilianen tot de Islam proberen te converteren. Er zijn 90 Jihadisten naar Syrië vertrokken, allemaal Jihadisten van Braziliaans origine.” Waarvan er volgens nieuwssites al 37 dood zijn. Deze worden gezien als “exotische jihadisten”.




Volgens activisten in Sao Paulo waren er 2 grote betogingen van 400 man in de hoofdstraat, de Avenida Paulista. Ze organiseerden 20 kleinere sit-ins onder andere voor het consulaat, maar iedere keer dat er een protest was werden alle deelnemers gefilmd en hun namen bijgehouden.




Tijdens één van de sit-ins voor het consulaat kwam het volgens een activist bijna tot een handgemeen met Elias. Hij kwam met de consul buitengelopen en begon de groep betogers allerlei scheldwoorden toe te roepen. Daarop antwoordde een Braziliaans-Syrisch koppel, waarvan de vrouw Sarah , een Syrische vluchtelinge die ik voor MO* in Artikel 3 interview voor deze reeks, door te spuwen in zijn gezicht.



Syrische vluchtelingen op 10,000 kilometer van huis

http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2014/12/141202_brasil_refugio_sirios_alatina_en




Brazilië heeft zijn grenzen opengesteld voor Syrische vluchtelingen. Sinds september 2013 deelt Brazilië speciale humanitaire visas uit voor Syriërs. In november 2014 zijn ze de grootste groep officieel erkende vluchtelingen geworden in Brazilië. De voornaamste reden van deze exodus naar Brazilië zijn open grenzen in vergelijking tot de EU, Canada en de VS. De geschiedenis herhaalt zicht dus. Zoals eerder gezegd in deze reeks kwamen de eerste Syriërs in de 19de eeuw toe omdat ze in de Westerse Wereld niet binnen geraakten.




Atypische vluchtelingenstatus




De meeste vluchtelingen denken dat er in Brazilië Spaans wordt gesproken. Zeer weinigen weten ook dat er een grote gemeenschap Syriërs aanwezig is die een aanzienlijke welstand hebben vergaard en helpen bij het ontvangen van de vluchtelingen. Volgens Sarah die verder in dit artikel getuigt over haar leven als burgeractiviste in Syrië en haar weg naar Brazilië, dat er aan de Braziliaanse ambassade in Beirut al een wachtlijst is van drie maanden om een toeristenvisum aan te vragen voor Brazilië dat maar 3 maanden geldig is.




Het nieuws van de nieuwe wereld met open grenzen moet verspreid worden. Waarom een dure en gevaarlijke reis met mensensmokkelaars naar de EU wagen, terwijl de kans om er geweigerd te worden enorm groot is?




Is de grootste schrik van de pro-Assad lobby niet dat er weer een grote migratiegolf naar Brazilië komt? Hoelang zal de Braziliaanse overheid dit beleid kunnen volhouden? Eén ding is duidelijk, als Brazilië serieus is met haar aanbod op een zitje in de VN-veiligheidsraad is het belangrijk dat Brazilië haar neutraliteit in de wereld bewaart. Vandaar doen ze zowel zaken met het regime als met de oppositie.




Eind oktober 2014 leefden er 1524 Syrische vluchtelingen in Brazilië, waarvan er 1.183 de status dit jaar kregen. Dit aantal is 4 keer groter dan in 2013. In totaal werden er maar 2032 vluchtelingen deze status verleend in Brazilië. Het totaal aantal aanvragen was van de grootorde van 8.302, waarvan veel Afrikanen zijn die zullen afgewezen worden. De Afrikanen proberen asiel aan te vragen op basis van de LGBT-regeling, omdat op basis van seksuele geaardheid er ook open grenzen zijn in Brazilië. Officieel zijn er ongeveer 1600 Syrische vluchtelingen in Latijns-Amerika, waarvan dus de overgrote meerderheid in Brazilië. In vergelijking: Uruguay, dat in oktober 42 geselecteerde vluchtelingen ontving, vooral adolescenten en kinderen.




De reden hiervoor is dat Brazilië onmiddellijk de Syrische vluchtelingen aanvaard, als ze zich kunnen identificeren als Syriër en de status aanvragen. Volgens de overheid is 100% van de Syrische vluchtelingen aanvaard. Brazilië heeft haar grenzen dus open gesteld. Deze erkenning zonder een individuele analyse is atypisch. Dit kwam er nadat ngo's obstakels aantoonden bij de Braziliaanse ambassades in het buitenland. Een resolutie in september 2013 maakte een einde aan deze problematiek. Dit leidde tot een gigantische verhoging van de erkenningen van de Syrische vluchtelingen, 1500%, sinds 2011.




De contra's

http://g1.globo.com/sao-paulo/noticia/2014/03/arabes-de-sp-ajudam-refugiados-sirios-em-crucis-da-adaptacao.html




Het voordeel van Brazilië is dat er amper racisme is tegen Arabieren of Moslims in tegenstelling met de Westerse wereld. Natuurlijk is daar sinds 11/09 een verandering in gekomen omdat de Braziliaanse mediagiganten vaak aan negatieve berichtgeving doen over de Islam,volgens de journaliste Nicole Prestes.




De overgrote meerderheid vluchtelingen hebben liberale beroepen, omdat deze voldoende geld en identiteitsbewijzen hebben om een vliegtuig te nemen. Maar als ze niet kunnen aantonen dat ze een diploma hebben moeten ze vaak werken als poetsvrouw of barman. Het is moeilijk om met een diploma aan een job te geraken omdat de vluchtelingen met al hun papieren in orde moeten zijn. Tot nog toe zijn er maar 300 vluchtelingen aan werk geraakt.




Ook omdat in Brazilië de meeste mensen in appartementen leven is het vaak moeilijk een plaats te vinden voor grote families. Hiervoor zorgen de Moskee, zij stellen hun ruimte ter beschikking om Syriërs op te vangen.




Een ander obstakel is de taal. Zeer weinig Brazilianen spreken Engels. Dit probleem wordt opgelost door de Portugese taalscholen die de Syrische gemeenschap oprichtte en ook door NGO's zoals Caritas Brazilië.




De Syrische handelaar Amer Masarani heeft meer dan 20 sim-kaarten, omdat de telefoonmaatschappijen niet toestaan dat mensen zonder verblijfsvergunning een sim-kaart kopen doet hij dit op zijn naam. Op die manier kunnen Syrische vluchtelingen toch een telefoon hebben. Hetzelfde geldt voor een rekening bij een bank. Veel Syrische vluchtelingen moeten via geldtransfers geld ontvangen uit het Midden-Oosten om te kunnen overleven.




Volgen Sarah is de situatie van sommige vluchtelingen echter enorm problematisch omdat ze op straat moeten leven. Haar doel voor de komende maanden is om deze groepen te organiseren en hun te doen samenwerken om te kunnen overleven. Het is dus een kwestie van de juiste contacten te hebben in Brazilië en over de juiste informatie te bezitten om geholpen te worden. Toch bevestigt Sarah mijn vermoeden dat organisaties zoals Caritas in Brazilië een dubbele rol spelen. Sarah zegt dat het een zeer corrupte organisatie is zoals ze dat weet uit haar ervaring in Libanon en in Sao Paulo kwam ze tot dezelfde constatatie. Of dit voor Sarah een persoonlijk conflict is of niet is niet duidelijk is dat het probleem van een Faith-based NGO's niet neutraal is in het Syrische conflict.




De getuigenis van Sarah, Syrische vluchteling in Sao Paulo




Sarah Ajlyakin is geboren in Damascus. Haar moeder komt van Hama, waar zij is opgegroeid als de dochter van één van de oprichters van de Baath-partij, Faisal Al-Roukhbi. Hij is van de generatie van de jaren '40 tot '60, was links, nationalistisch en anti-kapitalistisch, maar brak met de Baath-partij wanneer deze uit elkaar viel. Haar andere grootvader is geboren in Damascus en maakte als Palestijn deel uit van de PLO en vocht nog mee in de oorlog van '36 tussen Israël en Palestina. Sarah groeide op in een zeer gepolitiseerde familie. Op familiefeesten werd er tot laat 's avond gediscussieerd over politiek. Thuis had zij ook toegang tot veel boeken die verboden waren door het regime omdat zij uit een marxistische familie kwam die tot de oppositie behoorde, alhoewel dat dit in een dictatuur moeilijk spreken is over oppositie, omdat dit een woord is uit het democratische lexicon. Zij zat op school met de kinderen van de avant-garde van de Syrische revolutie. Ze ging naar de universiteit in Beirut en Damascus. Zij bestudeerde hoe oude architectuur werd gebruikt voor de propaganda van het regime op de UAB, waar ze haar bachelor behaalde.




Een revolutie in Syrië: “dat kunnen wij in onze kwaadste dromen niet geloven”



Toen de revolutie begon in Syrië keerde ze onmiddellijk terug naar Damascus. Ze vertelt dat in Syrië er verdeeldheid heerst over wanneer de Syrische revolutie echt is begonnen. Op 15 maart 2011 was er een agent die een burger heeft geslagen, toen zijn er 15 mensen op straat gekomen. Daarenboven was er nog eens een kleine protestactie bijeengekomen voor de Libische ambassade. Door deze twee protesten kreeg het Syrische regime al zeer veel schrik en werd de bekende activiste May Scaff voor de eerste keer opgepakt. Op 18 maart waren er dan de adolescenten die op een muur de woorden: “ Het volk wil het regime omverwerpen.” schreven. Daarvoor werden ze opgepakt en hun nagels werden uitgetrokken in de gevangenis van Dera'a als represaille.




De eerste dagen van de revolutie was Sarah nog niet actief. Zij woonde echter op de weg tussen Damascus en Dera'a en zag tientallen tanks voorbij komen. Er werden loopgraven gegraven door soldaten van het regime, maar zij vertelt dat iedereen stil was en niet durfde te hopen dat de revolutie van Tunesië en Egypte nu ook naar Syrië was gekomen. De komende maanden werd echter duidelijk dat de jongvolwassenen van de lagere en hogere middenklasse in opstand waren gekomen. Deze jongeren deelden rozen en water uit aan de soldaten van het Syrische Regime. Echter werd hun symbolisch belang te groot voor het regime en dit laatste begon snel met martelingen en executies, zo werd het symbool van de revolutie Ghiyath Matar vermoord en zijn lijk werd gedumpt bij zijn ouders.




Op dat moment was Sarah echter nog niet actief, zij was nog steeds bij de beweging voor Palestina, BDS, maar op termijn kon zij niet meer aanvaarden dat zij geen stelling innamen ten aanzien van het regime. Voor BDS in Syrië was er niets aan de hand. Volgens Sarah, was er geen ruimte voor meningen, terwijl de revolutie er juist was voor vrije meningsuiting, vond ze. Zij verkoos dan ook om uit deze beweging te stappen en verloor hierdoor veel vrienden. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Ze werd zwart gemaakt en kreeg de naam van “NATO-Bitch”.




Het kantelpunt




In april 2011, een maand na het begin van de revolutie werd zij actief. Haar hoogtepunt van revolutionaire activiteit beleefde ze tijdens de eerste Ramadan van de revolutie. Ze begon in Damascus met stille acties. Zij en haar nieuwe vrienden gingen met enkele honderden in het centrum van Damascus staan en bleven gewoon stil staan en deden niets. Dit tot grote ergernis van de veiligheidsdiensten. Terwijl het grote protest doorging in Douma, Ghouta en Yarmouk; de periferie van Damascus, durfde zij het aan om in het centrum van Damascus te gaan betogen.




“Het volk moet georganiseerd worden”




Sarah begon toen samen te werken met de lokale comités van de revolutie. De Lokale comités zijn opgericht door Omar Aziz, die bevriend is met de familie van Sarah. Hij ontwikkelde een grass-roots rebellie tegen het regime en is al van lang voor de revolutie actief, maar steeds in de schaduw. Er zijn misschien maar 2 artikels over hem gepubliceerd. Hij geloofde niet in ongeorganiseerde en gewapende strijd zonder doel. Dit is het netwerk leninistische netwerk waar Sarah uitkomt.




Ze deed aan humanitair werk, ze telde dode burgers en martelaren en deed aan media-activisme. Volgens Sarah waren niet alle lokale comités even krachtig. Bijvoorbeeld in Dera'a, daar zijn bloedbanden zeer belangrijk, dit is ook waarom de revolutie daar is begonnen. Omdat het makkelijk was om informatie door te geven tussen families en dus makkelijker was om te mobiliseren dan bijvoorbeeld in Damascus. Het waren dus ooit de stammen die door het regime ontwikkeld waren, die nu tegen het regime in opstand kwamen. De leuze was: “ je kan mijn familie 1 keer kwetsen, ook twee keer, maar daarna is het genoeg!” Elke keer dat er een doodde viel, ontpopte de begrafenis zich tot een betoging. Dera'a is tijdens het begin van de revolutie 3 maanden belegerd geweest, weinig jongvolwassen overleefden de belegering. Sarah zegt niet dat het regime van barbarij kan beschuldigd worden, maar het zeer bewust de revolutie probeerde in te dijken: “ We dus ook niet spreken van een barbaars regime, maar wel van een zeer tactisch doordacht regime in Syrië.”




Tijdens het eerste jaar van de revolutie voelde Sarah een echte revolutionaire euforie door de soldaten die het Syrische leger de rug toekeerden. Omdat het leger altijd een historische economische en sektarische macht was. Tijdens de eerste Ramadan van 2011 organiseerden de activisten zich in groepen. Zij werden via telefoon, Viber of via Skype in contact gebracht met de organisatoren van revolutionaire groepen. In het begin was het moeilijk om naar deze groepsvergaderingen te gaan, want ze kenden daar amper iemand, terwijl ze van af jongs af aan geleerd waren van zelfs hun familie niet te vertrouwen in Syrië. Sarah vertelde dat op die manier veel van haar vrienden werden opgepakt omdat deze groepen vaak zeer makkelijk infiltreerbaar waren voor het regime. Het enige dat ze hier tegen konden gebruiken was Facebook, door het regime te doen geloven dat ze over een enorm internationaal netwerk beschikten dat niet mals zou zijn als ze zouden opgepakt worden. Het was dus de bedoeling van Sarah om luchtkastelen te bouwen omdat ze anders zou opgepakt worden. Zoals reeds gezegd is het regime tactisch zeer sterk en sinds de revolutie had de generatie jongvolwassen uit de lage en hoge middenklasse helemaal geen schrik meer van dat regime.




De reactie van het Syrische regime




In een volgende fase van haar activisme toen het regime de veiligheidsmaatregelen strikter werden, ontstond er een meer lucratieve bezigheid voor smokkelaars. Deze begonnen in satelliettelefoons, smartphones en camera's te handelen. In het begin, was het voor Sarah, die dit uit humanitair standpunt deed nog steeds gemakkelijk om medicatie en eten te smokkelen naar de periferie van Damascus,omdat zij een vrouw was die geen hoofddoek draagt. Toch werd zij lastig gevallen en ze moest soms flirten met de soldaten of een leuze roepen voor het regime. Vrouwen die niet enkel op papier Soennitisch waren, ondervonden seksueel geweld, moesten zich uitkleden en werden uren tegen gehouden. Na verloop van tijd werd het voor Sarah ook onmogelijk om de controleposten te passeren en daarna werden de controleposten gesloten en werden Douma, Ghouta en Yarmoek volledig afgesloten. De beelden van die kampen kent iedereen ondertussen. Tijdens haar smokkelactiviteiten in Damascus was ze ook media activiste. Ze verzamelde foto's, video's en artikels en deelde deze met andere activisten in het andere steden. Terwijl ze op Aljazeera (Arabisch nieuwsnetwerk) en haar computer al de nodige informatie verzamelde. Toch werd de meeste informatie verspreid door mond aan mond overdracht, maar deze was niet altijd betrouwbaar.




Het regime sluit haar in




In januari 2012 werd ze opgepakt door het regime. Wat haar is overkomen is te zeer zwaar om te vertellen en zou zeer veel wonden open maken, dus verkozen we van hier niet op in te gaan. Het was een persoonlijke strijd die haar karakter gehard heeft en van haar overtuigingen een onbreekbare steen hebben gemaakt.




Op 8 maart kwam ze weer vrij, ze vertrok de zelfde dag nog naar Hama om de begrafenis van haar grootvader Faisal Al-Roukhbi bij te wonen. Deze dag weergalmde er een luid protest in Hama. Een herinnering die haar altijd is bijgebleven van haar grootvader is dat hij met boeren over politiek zat te praten. Voor Syrië-kenners is dit een revolutie in Syrië waard. Na de begrafenis vertrok ze direct naar Beirut. De dagen van de revolutionaire euforie waren geteld.




Met een gebroken ziel naar Beirut



Sarah zette haar humanitair werk in Beirut verder. Zoals zo velen ging ze op regelmatige basis naar Syrië. Toch bleef ze maar daar 2 maanden. Op dat moment was er geen geld voor revolutionaire activiteiten. Het was nog niet sexy om Syrische activisten geld te geven. Zij en haar mede-activisten wilden een politiek marxistische beweging creëren. Ze gingen hun inspiratie halen bij de protesten in Vietnam. Door het vele werk werkte Sarah haar te pletter, terwijl haar vrienden depressief werden, sommigen pleegden zelfs zelfmoord,werd zij en andere activisten de ezels van de revolutie. Haar ziel verkruimelde langzaam, omdat ze van het ene probleem met Syrische vluchtelingen of activisten naar het andere liep. Ze zat aan haar computer gekluisterd met haar satelliet telefoon en verrichte een monnikenwerk tegen de klok om haar landgenoten te helpen. De ene telefoon was voor een amputatie, de andere voor een shelter voor nieuw aangekomen vluchtelingen of om campagnes te lanceren om activisten te bevrijden. Al de miserie, zorgde voor de depressies en de zelfmoorden. De revolutionaire euforie was omgeslagen in neerslachtigheid en hopeloosheid, want deze generatie van jong volwassen uit de middenklasse voelde zich schuldig. Ze hadden nooit vrede kunnen nemen met de militarisering van de revolutie en gaven zich zelf de schuld van het vele lijden in hun land. Daardoor gingen ze in over-drive en van de ezel van de revolutie werden ze de slachtoffers van de avant-garde oppositie die de strijd al lang opgeven hadden, maar nu weer in het spel kwam. Zij legden voorwaarden op voor financiële steun van internationale netwerken van de jongvolwassen. Dat was weren onmenselijke omstandigheden voor de activisten omdat ze volgens Sarah omdat de burgeractivisten niet meer als mensen werden gezien. Na het politieke vacuüm waarin de activisten zich bevonden omdat de Avant-Garde hun revolutie gekaapt had. Sarah vindt dat Razan Zeitoneh, Razan Ghazawi of de broers Matar op dat moment eigenlijk de politieke vertegenwoordiging moesten doen.




Het helen van hun ziel, bracht de jihadisten aan de macht




Volgens Sarah waren de politieke activisten voor eenheid tegen de macht van de avant-garde. Onder de leuze -” Wahid Wahid, al- Sha3ab al-Soery Wahid” ( één, één, het Syrische volk is één) - begonnen verschillende groepen met een andere agenda samen te werken tegen het regime. Sarah maakte met haar medestanders de fout om bevriend te worden met deze andere groepen en daardoor konden bepaalde extremistische groepen hun vlag heisen. Het hypocriete daarvan vond zij dat de burgeractivisten dit ook wilden omdat ze eerder geloofden in een militaire omverwerping van het regime door de Islamisten, omdat deze veel macht hebben en er geen repons kwam uit het Westen voor hun Vietnam-protesten. Dus tactische relaties werden dus vriendschappen en zo ontstond de tweespalt tussen grass-roots militarisering en geostrategisch militarisering dat geleid werd door de VS. Hierdoor ontstond een volledige depolitisering van de revolutie. Activisten spreken altijd van een tijd voor de militarisering en een tijd na de militarisering van de Syrische revolutie dit is waar mensen zoals Omar Aziz op hebben gegokt. Deze is echter al overleden in een Syrische gevangenis. Of de groep Al-qaeda verkenners die al-nusra en IS hebben opgericht.




Erotiek, Caiperinha en Marxisme in Brazilië




Vanuit Beirut vertrok ze naar Caïro voor enkele maanden, waar ze voor het Wereldvoedselprogramma ging werken. Daar leerde ze een Braziliaanse marxist kennen. Die haar meenam naar Brazilië, zij zag dit als een stap om te kunnen beginnen reizen in Brazilië, niets leek minder waar, daar trouwden ze voor de papier. Hun relatie was uiterst gepolitiseerd omdat haar man onmiddellijk het belang zag van Sarah in de internationalisering van zijn politieke partij. Ze ontwikkelden samen een documentaire die meer partijpropaganda was dan een solidariteitskreet met Syrië. Daardoor geraakte Sarah steeds meer vervreemd van haar man.




Begin november verliet ze dan na 3 jaar de Marxistische partij van de 5de internationale in Brazilië omdat ze zich gebruikt voelde voor het aflijnen van de Marxistische partijen in Brazilië. Op dit moment is zij gescheiden en is zij op zoek naar een permanent verblijfsstatus in Brazilië door een aanvraag voor asiel. Tijdens de laatste weken is haar familie op bezoek, die verblijven in Jordanië. Haar moeder kon echter niet komen omwille van de lange wachtlijsten aan de Braziliaanse ambassade voor een visum te bemachtigen. Haar droom is nu om een cultureel centrum op te richten voor de Syrische vluchtelingen die het regime van Al-Assad ontsnapt zijn in Syrië. Dus alles wat de Club van Homs niet is.




Willemjan Vandenplas is fotojournalist voor NGO's en zijn werk kan gevolgd worden op:




Www.facebook.com/photo.willemjan




Of




Www.willemjanvandenplasphotography.com