Dit zijn de eerste woorden die ik schrijf over Israël en Palestina sinds de start van het conflict. Lang kreeg ik over het conflict in Gaza geen enkele zin gelezen. Het was een mentale boycot van het conflict. Vroeger was ik nochtans een bevlogen activist. Ondertussen heb ik geleerd dat een ezel zich geen twee keer stoot aan de zelfde steen. Toch doen Israëli's en Palestijnen dit voortdurend. We mogen ook niet vergeten dat veel activisten nog een schepje boven op doen. 

Het is tijd dat mensen van Gaza en Israël centraal komen te staan. De kinderen van de bezette gebieden en Israël hebben recht op een toekomst vrij van oorlog en bommen. Soms vraag ik mij af of mensen hun geschiedenis wel kennen. Tijdens het Ottomaanse rijk begonnen Russiche Joden die uit het Rusland van de Tsaren waren gevlucht Kibutzen te starten op terreinen die ze kochten van Arabieren. Joden en Arabieren woonden letterlijk naast elkaar. Ze aten samen, hielpen elkaar toen de oogst tegen viel. De beide volkeren leefden vreedzaam bij elkaar, ze hadden een gemeenschappelijk juk, dat waren de belastingen die ze aan het Ottomaanse rijk moesten betalen. Voor de rest konden ze in vrede met elkaar leven. 

Toen het Ottomaanse rijk uit elkaar viel, verdeelden de Britten en de Fransen in 1916 met het verdrag van Sykes-Picot het Nabije Oosten. Daarbij kwam de verklaring van Lord Balfour, die de Joodse gemeenschap het recht gaf op een thuisland. Hier zijn de problemen begonnen. 

Er is na de Declaratie van Balfour een vicieuze cyclus van geweld begonnen. Waar nog Palestijnen nog de Joodse gemeenschap schuld bij heeft. Het zijn de Britten die door hun Koloniale ambities de ramp hebben veroorzaakt waarvan we nu, ongeveer 100 jaar later de Israëliërs en de Palestijnen de gevolgen van dragen. 

De vicieuze cirkel begonnen met aanvallen van Kibutzin of van Palestijnse boerderijen... tot de grote ramp van in Nakba in 1948. 

Het is dus belangrijk dat de historische context van het conflict steeds onder de loep wordt genomen. Anders blijven beide partijen gebruik maken van geweld, want dit speelt in de kaart van beide kampen. Hiermee bedoel ik dat beide kampen teren op dit conflict. De mensen van de macht hebben alle redenen om dit verder te laten duren. Zelf al zijn het de burgers die de grootste gevolgen van dit conflict dragen.

Terwijl president Mahmoud Abbas op 14 Maart in Moskou zei dat hij dit jaar de vredesonderhandelingen weer wil opstarten, is er in Israël een nieuwe coalitie gevormd. Deze coalitie zal vooral lippendienst bewijzen aan vredesonderhandelingen agenda setting te doen tijdens het bezoek van President Obama aan Israël en Jordanië. 

“Er is een regering” zei Noga Katz op 14 Maart, woordvoerster van Netanyahu's Likud partij. Netanyahu begint aan zijn derde termijn als premier van Israël. Hij gaat in zee met de seculiere centrumpartij Yesh Atid van ex-nieuwsanker Yaïr Lapid, het Joodse Huis van de ultrarechtse hightech miljonair Naftali Bennett en Hatnua van voormalig buitenlandsminister Tzipi Livni. 

Yesh Atid en het Joods Huis slaagden erin om de ultraorthodoxe partijen in de oppositie te krijgen omdat ze niet akkoord gingen met de eis van de orthodoxe joodse partijen. Deze willen de sociale voordelen behouden en de dienstplicht afschaffen voor de religieuze Joden. Wat een dramatische politieke verandering betekent voor Israël. Veel mensen hopen dat de orthodoxe joden weer gestimuleerd worden en de kans krijgen om vaardigheden te leren zodat ze kunnen bijdragen aan de samenleving. 

Ondanks het ijveren van Lapid voor het hervatten van de in 2010 stilgelegde vredesonderhandelingen was zijn eerste reactie op de tweede plaats van zijn partij duidelijk. "De mensen hebben gekozen voor ons standpunt in verband met hoge prijzen op de woningmarkt". Adi Akol ook van de Yesh Atid vertelde erbij dat het nu tijd is om op welvaart en gezondheid in te zetten. De coalitie heeft zich gevonden in deze thema's en de eis van Lapid is verwaterd. Toch hoopt Saeb Erekat, hoofdonderhandelaar van de Palestijnen, dat Natanyahu gaat kiezen voor vrede en dialoog en niet voor meer nederzettingen en dictaat. 

Op 17 Maart riep de Israëlische ambassadeur in Amerika op de nieuwszender NBC op om de vredesonderhandelingen onvoorwaardelijk terug op te nemen. "Er zullen vanuit Palestijnse kant voorwaarden gesteld worden. Zoals het vrijlaten van de gevangenen die al jaren vastzitten, een einde van de nederzettingen en een terugkeer naar de grenzen van voor de zesdaagse oorlog van 1967" vertelde de ambassadeur op NBC   

De vorming van de regeringscoalitie en de oproep tot vredesbesprekingen komt niet volledig onverwacht omdat President Obama binnen enkele dagen Israël bezoekt. Beide partijen hebben er voordeel bij. Zo wil de Palestijnse Autoriteit meer internationale hulp om haar budgettair tekort weg te werken. Israël van haar kant wil haar imago oppoetsen in de Arabische wereld en daarbuiten. Opvallend is dat Abbas deze oproep doet vanuit Moskou en Israël vanuit Amerika. Het blijft dus gissen of het gaat over duidelijke intenties of aan agenda setting te doen juist voor het bezoek van President Obama. In ieder geval in Israël is men niet bezig met het oplossen van de Palestijnse kwestie en de Palestijnse Autoriteit is bezig met te overleven. Er is altijd hoop, maar de kansen zijn nihil dat er deze maal een oplossing komt omdat de politieke context er helaas niet is. Het verloop van de Arabische Revolutie zal de kaarten leggen voor eventuele oplossingen. Het politieke landschap is de laatste 2 jaar sterk veranderd. Het is dus wachten op stabiliteit in de Arabische wereld Hier klikken om te bewerken.