Después de una visita a Palestina en Julio, quiería conocer más del medio oriente. Elegí que el segundo paso sería Jordania. Compré el pasaje en Julio y decidí que septiembre sería el momento oportuno. Después del calor de verano, pero con una calentura bastante agradable. Tenía planeado 3 cosas: una visita a un campo de refugiados Sirios, una visita a Ramallah y mi primer huésped con couchsurfing. 

Llegué a las 4 de la mañana en la casa de Dolphino, uno de los couchsurfers más conocido de Jordania, en uno de los suburbios de Aman. Me di cuenta inmediatamente que el era buena gente. Sería el principio de una amistad.

El primer día dormí hasta medio día y fui a recorrer un poco el centro de la ciudad con dos otros couchsurfers hospedados en la casa de Dolphino. Tony, un indio que vive en Polandía y Chris de Canadá. Comimos homes en un restaurante típico de alla y luego tomamos un bondi para ir a Jerash, un sitio romano que Hadriano visitó en el año del pedo. Me quedé impresionado con la amplitud que el sitio tenía, caminamos 2 horas y ni siquiera habíamos visto todo, creo que es una de las joyas del medio oriente. La noche fuimos a rainbowstreet, un lugar espectacular en Aman. Ahí encontré una de mis amigas de Bélgica que esta haciendo una practica para la universidad. Estábamos acompañado por un Iraqi, un refugiado. Jordanía is el pais de los refugiados.

El segundo día tomé para descansar un poco y por la noche llegó mi amigo y acompañante para el viaje.

El tercer día fuimos a hacer cañóning, en realidad es subir un río en un barranco. Era un lugar donde sólo los Jordanianos van, fue muy bueno. Aunque no pudiera subir todas las cataratas porque tenía mis anteojos puestos, sólo tenía un par, entonces no quiería tomar el riesgo. Después fuimos a nadar o flotar en el mar muerto en la frontera con Israel. Fue de noche, entonces fue muy espectacular con todo las estrellas. Volviendo, nuestro huésped estaba bastante apurado aparentemente, él conducía sin darse cuenta que estábamos tomando riesgos.

El cuarto Día fuimos al campo de refugiados más grande del mundo al Baqa'a, hay cerca de 300 000 refugiados Palestinos allí. Todos fueron expulsados de su país después de la guerra de los 6 días en 1968. Hay poco trabajo ahí y la situación humana es muy difícil. Después del souk, o mercado, un tipo nos invito a sus casa para comer la cena. El vivió en Cipro como refugiado y ahora iba a viajar a maruecos para tomar una patera para ir a España. El se quejaba de la gente ahí, dijo que eran maleducados, no me gustó mucho que dijo esto, porque es gente muy humilde.

El quinto día madrugamos y fuimos a la frontera con Israel. Fue muy difícil entrar porque hablo Árabe. Me preguntaron muchas cosas pero después de todo los tramites tomé un colectivo para irme a Ramallah. Ahí tengo un amigo Belga y nos quedamos en su casa, la noche fuimos a fumar chicha y a comer en un bar espectacular.

El Sexto día teníamos mala suerte porque había un paro del transporte público en Ramallah. Esto es porque Israel controla todo la gasolina que entra Palestina y ellos aumentaron los precios , entonces los palestinos que tienen menos dinero no pueden pagar el aumento, entonces paro! Suerte que la responsable de la ONG con la cual tuviera que trabajar nos invito a desayunar juntos. Ella nos explicó mucho de la situación en Palestina. El terror de las políticas neo-liberales y la deuda que tiene Palestina. Su organización esta luchando para obtener un sueldo mínimo para los trabajadores en el sector privado y público. Sin éxito, aunque el gobierno prometo de instaurar un sueldo mínimo. La noche comimos con uno de los responsables de la educación de UNRWA. Fue su cumpleaños entonces le pagamos una torta.

El séptimo día no había paro, entonces tenía tiempo para hacer entrevistas y un reportaje de fotografía con la ong DWRC. Fue muy interesante. La noche Fuimos a Jerusalém y dormimos con un amigo Belga que trabaja ahí con UNWRA. Eramos hospedados en una casa espectacular. 

El Octavo día volvimos a Aman, sin problemas esta vez. 

El noveno día fui al ministerio de interior para sacar la permiso para ir a el campo de refugiados sirios y después tomé el colectivo hasta el puerto de Aqaba. En acaba no había nada que hacer entonces el único que quería hacer fue huir.

Por suerte que el décimo día fuimos a Petra, una de las 7 maravillas modernas de este mundo. Fuimos a hacer couchsurfing en una cueva con un ghasaab, un beduino que vivió mucho tiempo en Alemania pero volvió a sus pagos y ahora vive un poco del turismo. La noche comimos un plato típico de allá. Y ghasaab nos contó bromas locales a lado de fuego. Era imprescindible la cantidad de estrellas que pudiéramos ver, también la vía láctea.

El undécimo día fuimos a Petra, que maravilla, anduvimos mucho pero la vista del templo en la barranca me asombró muchísimo. Ahi hicieron la pélicula de Indiana Jones.  

El duodécimo día fuimos a recorrer de nuevo Petra y me crucé con unos brasileiros de Brasilía y pude hablar con ellos, muy buena gente. La noche volvimos a Aman.

El décimotercero día, fui a sacar el permiso y conocí un fotógrafo Brasilero, Jean Schwartz, con él recorrí el campo de refugiados sirios. Si Siria es el infierno, el campo es el purgatorio, mas sobre el campo en mi articulo en ingles.  

El último día fuimos a casa, como siempre, cansado pero feliz con el viaje que hice.   

Het Syrisch conflict woedt nu al 18 maanden en volgens sommige bronnen vielen er 30 000 doden , waarvan de overgrote meerderheid burgerslachtoffers. Elke dag verlaten ongeveer 3000 Syriërs hun land. Er wordt geschat  dat er 1000 naar Jordanië trekken, die worden ondergebracht in het Zatari vluchtelingenkamp en bij gastfamilies. Sinds het begin van het conflict zijn er ongeveer 300 000 ontheemden terwijl de VN aangeeft dat het tot 700 000 vluchtelingen kan  opvangen in de buurlanden Turkije, Libanon en Jordanië. Zijn de noden van de vluchtelingen veelzijdig, er bestaat geen wondermiddel dat de wonden van de burgeroorlog kan helen. Meer hulp is dringend nodig , het gaat niet om het groot aantal plaatsen voor mogelijke opvang, maar om de kwaliteit van die plaatsen.  

Als Arabisch sprekende freelance fotograaf kreeg ik toestemming van UNHCR Benelux om een fotoreportage te maken over het Zatari vluchtelingenkamp. Toen ik ter plaatse kwam dronken de volwassen thee en rookten ze sigaretten in hun tent.Ze waren  druk bezig met discussies over Syrië terwijl de kinderen speelden en nieuwsgierig naar de Europese bezoekers opkeken. Ondanks het feit dat de toestand redelijk normaal bleek, leek iedereen erg uitgeput: de kinderen hadden droge lippen, de volwassen bewogen amper en al spoedig kwamen de eerste mensen bedelen om water.Ze vertelden dat ze enkel warm water te drinken hadden. De temperatuur binnen het kamp liep op tot 40 graden  en dus warmde hun watervoorraad snel op. Nadat ik enkele portretten van de kinderen gemaakt had, werd me vooral de melancholische blik in hun ogen duidelijk, die ogen waren glazig. De vader van Mohammed, een van die kinderen , vertelde mij dat zijn zoon zijn eerste woordjes had gesproken toen er een hevig gevecht uitbrak rond zijn huis. Sindsdien heeft Mohammed nooit meer een woord gezegd. Voor andere kinderen is hun eerste woord “tank” in de plaats van bijvoorbeeld “Mama” of “Papa”.

De problemen in het kamp zijn tweezijdig: enerzijds heb je de uitputting en de oorlogstrauma’s van de vluchtelingen,  anderzijds heb je de moeilijke leefomstandigheden in het kamp. De vluchtelingen hebben weinig afleiding: er worden quasi geen activiteiten georganiseerd er is amper ontspanning  voor de kinderen. Daarenboven is het niet zeker of die kinderen naar school zullen kunnen gaan. Op hygiënisch vlak laat het kamp te wensen over en is er dus, ondanks de vaccinatiecampagne van de Jordaanse autoriteiten , een enorm risico op epidemieën . Ieder gezin krijgt 2 maal per dag een voedselpakket, maar voor grote gezinnen is onvoldoende. Daarenboven is het eten niet gevarieerd, niet aangepast aan de voedingsgewoonte van de Syrische bevolking en is er geen alternatief voor diabetes patiënten. Dit is een vaak terugkomende klacht en veel kinderen gaan met honger naar bed. De rede hiervoor is dat het erg moeilijk om in de desolate streek als Mafraq, de streek waar Zatari gelegen is, ongeveer 30 000 mensen van levensnoodzakelijke middelen te voorzien.

De Jordaanse politie garandeert de veiligheid van de vluchtelingen, maar treedt anderzijds ook hard op , vooral wanneer de vluchtelingen het kamp proberen te verlaten. Wij hebben bericht gekregen van mishandelingen door Jordaanse politie en regelmatig komt het ook tot rellen met hen: Wanneer er doden vallen in Syrië ontstaan er protest acties in het kamp en deze worden vervolgens gewelddadig neergeslagen. De rede hiervoor is dat zich in het kamp vaak opstandelingen schuilhouden, zo kregen wij beelden te zien op een gsm van hoe een jong volwassene die voor ons zat de keel over sneed van een Syrische militair. Daarom is de Jordaanse politie op zijn hoede.

De Syriërs hebben misschien wel veiligheid gevonden maar hun levenskwaliteit is nu ernstig aangetast.
De grootste problemen van het kamp  zijn het tekort aan financiële steun van de internationale gemeenschap en het opzetten van een goede logistiek .
Al lijkt de VN Veiligheidsraad niet in staat te zijn het Syrisch conflict op te lossen toch moet de internationale gemeenschap de toekomst van dit land au serieux nemen .
Daarom is het behartigen van de  levensomstandigheden van deze vluchtelingen essentieel .

The Zatari refugee camp opened in July 2012. At that time there were 500 refugees. The last week every day there are about 1000 refugees coming to the camp. In the meanwhile the number has grown to 32.217 refugees. As of 03 September 2012, a total of approximately 2,400 tents and 336 camp building/tents structures were identified with a high degree of confidence within the well-defined and structured camp site encompassing a current area of approximately 84Ha. Refugees there have mostly walked more than 30 km from Dara'a through the border valley controlled by the FSA and into Jordan. It certainly isn’t an easy journey to make and. the level of desperation from these families is obvious. They talk about houses destroyed, relatives killed with machetes and bombs dropped day and night. It’s a story most of the rest of the world has now heard, listening with horror.

Safe zone

Although the Syrian refugees found safety, there situation stays precarious, because of the fact that the conflict keeps continuing in the camp. When there are people killed in Dara'a or other cities this leads most of the time to fights in the camp. Like wise the Jordanian Police had to intervene a few days ago with the result that there were 4 police man injured. Also the human conditions are not always good. The refugees drink most of the time hot water and the sanitation that are present are not always very hygienic. Also the food is not adapted to the Syrian taste and most of the time insufficient for bigger families. Some families also complained that their children do not have enough clothing. Ngo's, the government and UNHCR do everything to support the refugees in the best way, but this can't prevent that an informal economy develops in order to alleviate the needs of the refugees. 

There are 3 medical projects in the camp: a Moroccan field hospital for general medicine, a French hospital for surgery and a Jordanian hospital created financed by the Italian government . The last weeks the amount of heavy injured people decreased. The general tendency is that people are treated in Syria to make the journey to Jordan. On 11th of September the Jordanian authorities started a mayor vaccination campaign, because the risk of infection is high in the refugee camp.

The chances are high that the camp will be replaced very soon, because if there is a lot of rain the camp might flood because it's build in a valley. The uncertainty for the refugees stays high.

children struggle to cope with refugee life

Mohammed Ameen: "I used to play football with my friends; they were like my brothers. Now, I have no idea where they are or if they are even alive," Now in Zatari: "We hardly play football. There is a play area in the camp, but my parents do not let me go there because it is far from our tent and people older than me play there as well," Zakaria Hoshan said.

In an effort to ease the hardship of refugee life for the camp’s young residents, international organizations have created spaces for children to play, UNICEF communication specialist Samir Badran said.

"There are four safe centers supported by the UNICEF at Zaatari camp designed for children to play and learn,” Badran said, adding that each of these centres includes three large tents that can accommodate up to 50 children at a time and host recreational programmes supported by UNICEF and implemented by Save the Children. "It gives them a chance to meet new friends as well," he pointed out.

Many of the children at the Zaatari camp have not been to school since even before they fled their countries. Mustafa Hariri said that he missed his school days, which ended with the start of the conflict in Syria early last year. "When the violence began, no one dared to go to school," the seven-year-old said. His mother, who refused to reveal her name, said that with Syrian regime forces firing on demonstrators and doing battle with armed rebels, she had stopped sending her son to school out of fear that he would be caught in the crossfire."My husband and I were scared that we would lose our son," she said. "I hope that my child will have the chance to continue his studies in the camp." Under an agreement signed on Monday by the Bahraini Royal Charity Organization and the Jordan Hashemite Charity Organization, which administers the camp, mobile schoolrooms will be set up in the camp for children to continue their disrupted education.

Many of the refugee children bear psychological scars from the horrors they witnessed in Syria and the trauma of fleeing their homes. Abu Hassan said his neighbor’s two-year-old child’s first word was “tank”. "Normally, the first word children should say is ‘mother’ or ‘father’, but our children learned the names of tanks and weapons because that was what their families were talking about," he said. Hariri indicated that his son’s mind had been deeply affected both by the violence he witnessed back home and by the ordeal of fleeing his country."When we were forced to leave our home, my son was physically and psychologically exhausted from the journey we took to reach Jordan,” he said. “My son is totally changed: Now, he fears everything.” Badran said relief workers were aware of the psychological traumas these children were facing, explaining that some children exhibited involuntary urination, isolation, or aggressive behaviour when they first arrived at the camp.

"Our centers record these cases and social workers from Save the Children meet with them and help them confront these obstacles," he added.

In spite of everything they have faced, the Syrian children still look forward to returning home and reuniting with their friends.

"I still have a slight hope that I will go back home and play football with my friends and watch FC Barcelona matches together," Majid said.

Two Syrian refugees get married in Jordan’s Zaatari camp

Two Syrian refugees held their wedding at the Zaatari camp on Sunday (September 09). Huthaifa Hareeri and Hanan Hareeri, from Deraa, have been betrothed for a year. But as the conflict in Syria dragged on, their dream to be married was becoming more difficult. “The situation there is bombardment, you know, the army attacks us. The bombardment has left us no space to get married. We came here,” said Huthaifa. Syrian men and women performed traditional wedding songs and dance at the desert camp. Huthaifa misses the presence at his wedding of some relatives still living in Syria.
“Well, our happiness is not complete, because I still have family in Syria. Some family members are here and some are there. It is not full happiness,” he said.

19 september 2012 —Het Syrische conflict begon zo'n 18 maanden geleden in de stad Dara'a. Ondertussen hebben de Jordaanse autoriteiten volgens sommige bronnen al meer dan 200.000 vluchtelingen uit de regio opgevangen in gastfamilies en in vluchtelingenkampen. Freelance fotograaf Willemjan Vandenplas kreeg via UNHCR de toestemming van de Jordaanse overheid om een fotoreportage te maken over het Zatari vluchtelingenkamp.

Het Zatari vluchtelingenkamp opende in juli 2012. Toen ging het om 500 vluchtelingen. De laatste weken komen er elke dag 1000 vluchtelingen bij. Ondertussen is het aantal aangegroeid tot 32.217 vluchtelingen. De meesten komen uit Dara'a en brengen allemaal de meest verschrikkelijke verhalen mee uit de getroffen stad.

Veilige zone

Ondanks het feit dat de Syrische vluchtelingen veiligheid hebben gevonden, blijft hun situatie precair, omdat het conflict blijft voortleven in het kamp. Als er doden vallen in Dara'a leidt dit steeds tot schermutselingen in het kamp. Zo moest de Jordaanse politie enkele dagen geleden tussenbeide komen met vier gewonde politie agenten tot gevolg. Ook zijn de menselijke omstandigheden niet altijd ideaal. Zo moeten de vluchtelingen vaak warm water drinken en zijn de sanitaire voorzieningen die aanwezig zijn, niet altijd hygiënisch. Ook het eten is niet aangepast aan de Syrische normen en vaak onvoldoende voor grote gezinnen. Desondanks doen ngo's zoals Care, Save The Childeren en organisaties als UNHCR en de Jordaanse overheid er alles aan om de vluchtelingen zo goed mogelijk te begeleiden, maar dit belet niet dat er zich in het kamp een informele economie aan het ontwikkelen is om aan de extra noden van de vluchtelingen te voldoen.

Gezondheidsvoorzieningen

Er zijn drie medische missies in Zatari: een Marokkaans veldhospitaal voor algemene geneeskunde, een Frans veldhospitaal voor chirurgie en een Jordaans veldhospitaal dat tot stand kwam door steun van de Italiaanse overheid. De laatste weken is het aantal ernstig gewonde vluchtelingen afgenomen. De tendens is dat vluchtelingen de eerste zorgen krijgen in Syrië voor ze de tocht naar Jordanië ondernemen. Ook begon op 11 september een massale vaccinatiecampagne tegen polio en mazelen. Het risico op infecties blijft echter hoog. Voor kinderen is er ook psychische hulp om met emotionele problemen om te gaan. Er zijn ook tien speelplaatsen en een voetbalveld aangelegd.

Overstromingsgevaar

De kans is groot dat het Zatari kamp binnenkort moet verplaatst worden omdat het in een vallei ligt en er bij hevige regenval overstromingsgevaar dreigt. De onzekerheid voor de duizenden vluchtelingen blijft hoe dan ook groot.

Willemjan Vandenplas is student Geneeskunde - Gezondheidsbeleid in ontwikkelingslanden, freelance fotograaf, wereldreiziger en vertaler. Deze reportage kwam tot stand met de steun van UNHCR Benelux.

Getuigenissen


 ' Ik heb mijn 5 kinderen begraven om hen te verstoppen van het leger, beter dat dan dat ze vermoord worden. Wanneer de soldaten weer vertrokken waren, graafde ik ze weer op, ze waren bijna gestorven door het gebrek aan zuurstof. Ik zweer op God, dat ik een vliegtuig zag dat schoot op de mijn 5 buurjongens, allemaal dood, andere verloren hun benen andere hun armen, zelf een oude man van 102 jaar, het leger vermoode hem koelbloedig'


Een jongen begon juist te praten tijdens het conflict en toen hij gewoorschoten hoorden vlak bij zijn  huis is hij gestopt met praten, sinds dien heeft hij niets meer gezegd.

Het Syrische leger valt jongeren aan, ze binden hun vast aan hun handen, bedekken hun hoofden en steken hen levend in brand of steken messen door hun maag en snijden hun keel over.

.' ik hou niet van dit eten, ik ga hongerig naar bed'

Een jongen liep over straat met zijn vrienden in Dara'a, ze werden met scherp beschoten, al zijn vrienden stierven hij alleen overleefde en vluchte naar zatari.

Opstand in Zatari, als er doden vallen in Dara'a, dan zijn er altijd schermutselingen in Zarari. Een van de jongvolwassenen toonde ons een video van hoe hij met zijn vrienden de keel oversnijd van een Syrische Militair.

 Het syrische leger vermoorde de patiënten en de dokters van een ziekenhuis in Dara'a, de overlevende vluchten ondergronds.

Mijn vrouw en een deel van mijn familie is nog in Syrië, ik weet niet wat er met hen is gebeurd, ik heb geen nieuws van hun en kan hun niet contacteren.

In zatari neem ik mijn kinderen elke dag naar het ziekenhuis omdat zij ziek zijn en overgeven.

De situatie in het kamp is niet zo goed... zelf al is de veiligheid onze eerste zorg en het is beter hier, blijft het hier niet goed.

 

11 september 2012
 ( OPINIE ) — Er waart een spook door Ramallah. De ene dag lopen de straten vol met activisten, de andere dag is er niemand op straat te bespeuren omwille van een staking van het openbaar vervoer. De bezetting door Israël,  jaren van wanbeleid door de Palestijnse overheid en de sterker wordende vakbonden hebben de Palestijnse samenleving in een wurggreep. Student Willemjan Vandenplas is terplaatse en schreef er een opiniestuk over.

De bezetting is de kern van het probleem
Israël controleert het land, het water, de lucht, de grenzen, de olie, de prijzen voor levensmiddelen en alle export en import gaat door Israël. De grensposten, de muur en de checkpoints maken elke vorm van planning onmogelijk. De Palestijnen hebben enorm te lijden, maar de 'neoliberale agenda' van de overheid in Ramallah, gedicteerd door de Wereldbank en het IMF, maakt de impasse compleet.

Het juk van de Palestijnse overheid      
De Palestijnen eisen goed bestuur van hun overheid, omdat de financiële crisis voor een overheidsschuld van ongeveer 2 miljard euro heeft geleid en het beleid voor meer problemen dan oplossingen zorgt. De belastingen worden verhoogd, de taksen op consumptiegoederen en de prijzen van levensmiddelen stijgen. Zo is een kop koffie in Ramallah duurder dan in Oxford Street in Londen. Door dit alles daalt de consumptie.

De vakbonden maken een vuist
De sterker wordende vakbonden eisen een minimumloon en sociale zekerheid. Nu zijn er arbeiders, vooral vrouwen, die slechts 80 euro per maand verdienen. De werkgevers willen een minimumloon van 150 euro, maar de vakbonden aanvaarden dit niet. De vakbonden ijveren ook voor meer arbeidsrechten, vrijheid van vakbondsvereniging en erkenning van deze rechten door de privésector. Hoewel de overheid beloften maakt om hieraan te werken, blijft het voornamelijk bij mooie woorden. Daarom willen de vakbonden nieuwe onderwerpen in het arbeidsoverleg aansnijden en nieuwe concepten ontwikkelen voor dialoog tussen vakbonden, werkgevers en de overheid. De vakbonden eisen dat er tegen 15 september een minimumloon is en geven de overheid nog 2 maanden om de sociale rechten van arbeiders te verwezenlijken.

11 september in Ramallah
De secretaris-generaal van de 'ittihad alniqaabaat almostaqla', de onafhankelijke vakbondsunie, Mahmoud  Ziyada, heeft vandaag (11 september) opgeroepen tot een samenkomst in het centrum van Ramallah. De eisen zijn een aanvaardbaar minimumloon en een beter economisch beleid. De vakbond van werkloze jongeren zal ook deelnemen. Dit is het hoogtepunt van de onvrede ten aanzien van de overheid die al terug gaat sinds jaren. Mahmoud Ziyada: “dit heeft niets te maken met de Arabische Lente, maar wel met de eis voor sociale rechten in de bezette gebieden.”

De overheid buigt voor de vakbonden
Voor de start van de betoging heeft de overheid toegevingen gedaan om het sociaal conflict op te lossen. De ministers gaan 10% minder verdienen, vanaf de volgende de maand zal de taks op consumptiegoederen van 16% naar 15% dalen, de prijzen van olie en gas zullen niet meer stijgen, de overheid zal de landbouwsector steunen, controle invoeren op de prijzen van bepaalde levensmiddelen en een minimumloon invoeren tegen 15 oktober. Dit zijn de aangekondigde maatregelen, maar de vakbonden hebben alvast laten weten dat ze niet onvoorwaardelijk akkoord zullen gaan met de maatregelen. De Palestijnen verdienen beter.

Oplossing van het sociaal conflict
Volgens Wajih el-Ayassa, van Democraticy & Workers' Rights Center (DWRC) in Ramallah moet de overheid haar prioriteiten verleggen, de mensen moeten meer centraal komen te staan in het beleid. Wajih: “Er moet meer sociale bescherming komen, de corruptie moet omlaag en er moet een einde komen aan de bezetting door Israël. De overheid moet een meer humaan beleid voeren, een minimumloon is hoogst nodig.”

Willemjan Vandenplas is student Geneeskunde - Gezondheidsbeleid in ontwikkelingslanden, freelance fotograaf, wereldreiziger en vertaler. Dit opinie-artikel kwam tot stand in samenwerking met fos en DWRC.