Dit zijn de eerste woorden die ik schrijf over Israël en Palestina sinds de start van het conflict. Lang kreeg ik over het conflict in Gaza geen enkele zin gelezen. Het was een mentale boycot van het conflict. Vroeger was ik nochtans een bevlogen activist. Ondertussen heb ik geleerd dat een ezel zich geen twee keer stoot aan de zelfde steen. Toch doen Israëli's en Palestijnen dit voortdurend. We mogen ook niet vergeten dat veel activisten nog een schepje boven op doen. 

Het is tijd dat mensen van Gaza en Israël centraal komen te staan. De kinderen van de bezette gebieden en Israël hebben recht op een toekomst vrij van oorlog en bommen. Soms vraag ik mij af of mensen hun geschiedenis wel kennen. Tijdens het Ottomaanse rijk begonnen Russiche Joden die uit het Rusland van de Tsaren waren gevlucht Kibutzen te starten op terreinen die ze kochten van Arabieren. Joden en Arabieren woonden letterlijk naast elkaar. Ze aten samen, hielpen elkaar toen de oogst tegen viel. De beide volkeren leefden vreedzaam bij elkaar, ze hadden een gemeenschappelijk juk, dat waren de belastingen die ze aan het Ottomaanse rijk moesten betalen. Voor de rest konden ze in vrede met elkaar leven. 

Toen het Ottomaanse rijk uit elkaar viel, verdeelden de Britten en de Fransen in 1916 met het verdrag van Sykes-Picot het Nabije Oosten. Daarbij kwam de verklaring van Lord Balfour, die de Joodse gemeenschap het recht gaf op een thuisland. Hier zijn de problemen begonnen. 

Er is na de Declaratie van Balfour een vicieuze cyclus van geweld begonnen. Waar nog Palestijnen nog de Joodse gemeenschap schuld bij heeft. Het zijn de Britten die door hun Koloniale ambities de ramp hebben veroorzaakt waarvan we nu, ongeveer 100 jaar later de Israëliërs en de Palestijnen de gevolgen van dragen. 

De vicieuze cirkel begonnen met aanvallen van Kibutzin of van Palestijnse boerderijen... tot de grote ramp van in Nakba in 1948. 

Het is dus belangrijk dat de historische context van het conflict steeds onder de loep wordt genomen. Anders blijven beide partijen gebruik maken van geweld, want dit speelt in de kaart van beide kampen. Hiermee bedoel ik dat beide kampen teren op dit conflict. De mensen van de macht hebben alle redenen om dit verder te laten duren. Zelf al zijn het de burgers die de grootste gevolgen van dit conflict dragen.

At the stand of the Palestinians on the World Social Forum in Tunis I was able to talk to one of the directors of the ministry of Foreign Affairs of Palestine, Dr Wael Albettekhi. He claimed that the WSF was a place for social organizations to meet and that the PLO is the Umbrella movement of a lot of political en social movements. I got the official statements that they are against the suffering of the Palestinian People, the closure of the West Bank, the blockade of Gaza, the Judaization of Jerusalem and for the right to return and freedom for Palestinian citizens in Israeli jails. He told me that there were no problems at the Forum and that the majority of the organization recognized their claim for a Palestinian state.

But

Other NGO's and Social movements were not so happy with there presence, because they monopolized the debate. There was a Palestinian stand that was fully monopolized and controlled by the PLO. A lot of Palestinian organizations were not so happy with this. During the debates they didn't let a considerable amount of people speak freely. There was a big critic that governments like the PLO proclaims itself should have a space on the WSF. It became a sensitive issue because the original values that the WSF should be an open-space for dialogue and encounters was not fulfilled. It was like the PLO had a private stand were the meeting place for Palestinians had to be. A lot of organizations didn't see this coming, some didn't participate because of this. This was one of the biggest mistakes of the WSF according to the militants for the Palestinian cause. 

Francis Fukuyama stelde in '92 in zijn boek het einde van de geschiedenis dat het neoliberalisme overwonnen had. In 2001 gaf de mondiale civil society met het eerste Wereld Sociaal Forum (WSF) in Porto Alegre (Brazilië) weerwoord: een andere wereld is mogelijk!

In 2002 werd het opnieuw georganiseerd, met als gast presidentskandidaat Ignacio ”Lula” Da Silva. Toen hij president werd later dat jaar vertelde Lula dat hij de verkiezingen niet gewonnen zou hebben moest het WSF in 2001 de harten en de geesten van de Brazilianen niet ontgrendeld hebben. Ondertussen heeft Lula in Brazilië en ver daarbuiten voor verandering gezorgd. Het WSF heeft een onmeetbare impact op de wereld. Het is een proces dat mensen samenbrengt die ervaring uitwisselen die soms heel divers is. Van 26 maart tot 30 maart werd het WSF in Tunis gehouden. Fotograaf Willemjan Vandenplas was aanwezig op de slotdag toen al de grote organisaties al naar huis waren en de Tunesiërs terug wakker werden in een conservatief regime.

Mamadou Saa, Mauritanië, Nationaal Forum voor de Rechten van de Mens. Saa: “Het forum is één van de weinige momenten waarop heel ons netwerk samenkomt. Het is nu de derde keer dat heel ons netwerk deel neemt. Het is belangrijk voor ons om hier gemeenschappelijke werkpunten te vinden. Dit is belangrijk voor onze coördinatie.”

Terwijl president Mahmoud Abbas op 14 Maart in Moskou zei dat hij dit jaar de vredesonderhandelingen weer wil opstarten, is er in Israël een nieuwe coalitie gevormd. Deze coalitie zal vooral lippendienst bewijzen aan vredesonderhandelingen agenda setting te doen tijdens het bezoek van President Obama aan Israël en Jordanië. 

“Er is een regering” zei Noga Katz op 14 Maart, woordvoerster van Netanyahu's Likud partij. Netanyahu begint aan zijn derde termijn als premier van Israël. Hij gaat in zee met de seculiere centrumpartij Yesh Atid van ex-nieuwsanker Yaïr Lapid, het Joodse Huis van de ultrarechtse hightech miljonair Naftali Bennett en Hatnua van voormalig buitenlandsminister Tzipi Livni. 

Yesh Atid en het Joods Huis slaagden erin om de ultraorthodoxe partijen in de oppositie te krijgen omdat ze niet akkoord gingen met de eis van de orthodoxe joodse partijen. Deze willen de sociale voordelen behouden en de dienstplicht afschaffen voor de religieuze Joden. Wat een dramatische politieke verandering betekent voor Israël. Veel mensen hopen dat de orthodoxe joden weer gestimuleerd worden en de kans krijgen om vaardigheden te leren zodat ze kunnen bijdragen aan de samenleving. 

Ondanks het ijveren van Lapid voor het hervatten van de in 2010 stilgelegde vredesonderhandelingen was zijn eerste reactie op de tweede plaats van zijn partij duidelijk. "De mensen hebben gekozen voor ons standpunt in verband met hoge prijzen op de woningmarkt". Adi Akol ook van de Yesh Atid vertelde erbij dat het nu tijd is om op welvaart en gezondheid in te zetten. De coalitie heeft zich gevonden in deze thema's en de eis van Lapid is verwaterd. Toch hoopt Saeb Erekat, hoofdonderhandelaar van de Palestijnen, dat Natanyahu gaat kiezen voor vrede en dialoog en niet voor meer nederzettingen en dictaat. 

Op 17 Maart riep de Israëlische ambassadeur in Amerika op de nieuwszender NBC op om de vredesonderhandelingen onvoorwaardelijk terug op te nemen. "Er zullen vanuit Palestijnse kant voorwaarden gesteld worden. Zoals het vrijlaten van de gevangenen die al jaren vastzitten, een einde van de nederzettingen en een terugkeer naar de grenzen van voor de zesdaagse oorlog van 1967" vertelde de ambassadeur op NBC   

De vorming van de regeringscoalitie en de oproep tot vredesbesprekingen komt niet volledig onverwacht omdat President Obama binnen enkele dagen Israël bezoekt. Beide partijen hebben er voordeel bij. Zo wil de Palestijnse Autoriteit meer internationale hulp om haar budgettair tekort weg te werken. Israël van haar kant wil haar imago oppoetsen in de Arabische wereld en daarbuiten. Opvallend is dat Abbas deze oproep doet vanuit Moskou en Israël vanuit Amerika. Het blijft dus gissen of het gaat over duidelijke intenties of aan agenda setting te doen juist voor het bezoek van President Obama. In ieder geval in Israël is men niet bezig met het oplossen van de Palestijnse kwestie en de Palestijnse Autoriteit is bezig met te overleven. Er is altijd hoop, maar de kansen zijn nihil dat er deze maal een oplossing komt omdat de politieke context er helaas niet is. Het verloop van de Arabische Revolutie zal de kaarten leggen voor eventuele oplossingen. Het politieke landschap is de laatste 2 jaar sterk veranderd. Het is dus wachten op stabiliteit in de Arabische wereld Hier klikken om te bewerken.

Un espectro se cierne sobre Ramallah, capital de Cisjordania. Hay días que las calles se llenan con activistas y otros días no hay nadie en la calle por causa de una huelga del transporte público. La ocupación y las malas políticas de los últimos años tienen al pueblo Palestino completamente dominado. La ocupación es la causa, Israel controla la tierra, el agua, el aire, las fronteras, el combustible, los precios de los productos básicos y todo el comercio con otros países pasa por Israel. Sin embargo, no es la única razón, el pueblo Palestino paga un doble precio, porque el FMI y el Banco Mundial imponen la lógica neo-liberal en el ámbito económico. La misma que causó tanta miseria en los países Latinoamericanos. Esas políticas resultan en más problemas que soluciones para el Pueblo Palestino. Están en una crisis financiera y ya tienen una deuda de 2000 millones de Euros. El gobierno aumentó los impuestos y el tva. Resulta que una taza de café sale más en Ramallah que en Londres.     



La lucha sigue, los sindicatos se movilizan 

Los sindicatos que se fortalecen cada vez más y exigen un sueldo mínimo y seguridad social. Ahora hay obreros, sobre todo mujeres, que ganan 80 euros por mes. Los empleadores no quieren gastar más que 150 euros en un sueldo mínimo, pero los sindicatos no aceptan esto. El ministro de economía interior prometió instaurar un sueldo mínimo en el sector privado y público. Esta promesa surgió después de meses de lucha social y presión de los sindicatos.  

El ministro de trabajo dijo que el sueldo mínimo resultaría en condiciones de vida dignas y no pondría en riesgo el desarrollo económico. El 7 de octubre el gobierno declaró que el sueldo sería 375 dólares o 20 dólares por día o 2.5 por hora. La propuesta fue rechazada por el PGFTU, la Federación General de Sindicatos, ellos declararon que era mucho menor de lo que ellos querían (450 dólares). El sindicato exige desde hace años un sueldo mínimo. Lamentablemente tenemos que constatar que el sueldo es tres veces más bajo que en Israel, aunque los precios sean iguales. Los días siguientes los obreros tomaron la calle con el lema: “ precios altos, sueldos bajos”. El gobierno replicó que 300.000 obreros se van a beneficiar de esta medida y que reconoce las protestas como legítimas. Los otros sindicatos dicen que el sueldo mínimo es un logro unánime del pueblo Palestino.

La lucha por el sueldo mínimo es una de las luchas que se desarrollan en Cisjordania. El pueblo palestino descubre realmente la fuerza de los sindicatos. Los sindicatos fomentan la ocupación de plazas, cortes de transporte público, huelgas de funcionarios. Son signos que los sindicatos que exigen justicia social ganan fuerza.  

Resulta que la crisis financiera que toca Cisjordania se ve como razón de las protestas. Los sueldos bajos y los precios altos crean una idea en la mente del pueblo Palestino que las políticas del primer ministro Salam Fayyad y su partido fallan. Ellos rechazan la idea del libre comercio. En septiembre y octubre los opositores pidieron su renuncia. El noticiero Almaannews dijo que iba a ofrecer su renuncia. El 30 de octubre él propuso formar un gobierno de unidad nacional, pero esta propuesta fue rápidamente rechazada por los partidos de izquierda y Fatah.   

Mientras tanto la crisis financiera sigue. Los Estados Unidos y la Unión Europea prometieron aumentar su asistencia financiera a 200 millones de dólares cada uno. Diferentes países europeos depositaron dinero y también Omán y los Emiratos Árabes Unidos. Así se puede pagar los sueldos de los funcionarios. Según el noticiero Almaannews el primer ministro de Israel Benjamin Netanyahu pidió la asistencia porque tenía miedo de un colapso de la Autoridad Palestiniana (AP) y de las protestas sociales.   

Soluciones para el conflicto social

Según Wajih al-Ayassa, DWRC, el gobierno en Ramallah tiene que cambiar sus prioridades, el foco debe estar en la gente: “ Debe haber más protección social, la corrupción debe diminuir y la ocupación debe terminar. Las politicas tienen que ser más humanas.” Si los sindicatos tienen éxito y ganan su apoyo, podrían lograr resultados importantes.

Op 11 september beloofde de minister van binnenlandse economie een minimumloon in te voeren voor de publieke en de privé-sector. Deze belofte kwam er na maanden van sociaal protest en druk van de arbeidersbeweging. De stijging van de prijzen van levensmiddelen in de bezette gebieden kan hiervoor als oorzaak gezien worden. 

De minister van arbeid verklaarde op 2 oktober dat de overheid dicht bij een overeenkomst stond, maar de privé-sector en de vakbonden moesten het voorstel nog onderzoeken. De overheid verklaarde dat ze de nationale statistieken en de internationale standaarden bestudeerd hadden. Het minimumloon zou zorgen voor een degelijke levensstandaard en zou de economische ontwikkeling van de privé-sector niet in gevaar brengen.

Op 7 oktober werd dan het minimumloon bekend gemaakt: 1450 shekels of 375 dollar, 20 dollar per dag en 2,5 per uur. Het werd voorgelegd aan een beleidsgroep bestaande uit leden van de privé-sector en de vakbonden. De Algemene Federatie van Vakbonden riep onmiddellijk op om de vergadering te boycotten, omdat hun voorstel van 450 dollar niet aanvaard werd. De Algemene Federatie van Vakbonden ijvert al decennia lang voor een minimumloon en kon haar teleurstelling niet verbergen. De oorzaak is dat het minimumloon onder de extreme armoede grens ligt en waar het in Israël 1115 dollar bedraagt, zowaar drie keer meer, terwijl de prijs van levensmiddelen even duur is. Later op die dag werd dan het minimumloon officieel aanvaard

De Algemene Federatie van Vakbonden maakte een vuist en riep op om te staken als het minimumloon door het kabinet aanvaard zou worden. De vakbondskoepel verklaarde dat er 87.000 werknemers uit 14 vakbonden tegen dit voorstel waren. De dagen daarna kwamen de arbeiders in opstand ze zeiden dat de regering hun belachelijk had gemaakt. Hun slogan was: “Hoge prijzen, lage lonen dat is het beleid van de overheid.”. Shaher Saad, voorzitter van de Algemene Federatie van Vakbonden voegde er aan toe: “Het minimumloon is onaanvaardbaar naar internationale standaarden. De overheid had het minimumloon moeten berekenen aan de hand van de nationale armoede grens. (593 dollar)” en “ De eis van de vakbonden is niet dat de overheid aftreed, maar dat er sociale rechtvaardigheid is”.

De Palestijnse overheid gaf toe dat het minimumloon niet hoog genoeg is. Ze voegden er aan toe dat het toch al een hele bewerkstelliging is omdat 300.000 werknemers van deze maatregel zullen genieten. Het doel van de overheid was van de lonen te standaardiseren en de werknemers aan te moedigen, niet om hun te frustreren.

Volgens Haydar Ibrahim, voorzitter van de Palestijnse werknemers, is het minimumloon het resultaat van 16 maanden onderhandelen en dat de voorwaarden veel beter zouden zijn geweest moest de overheid niet de desastreuze gevolgen van de bezetting moeten ondergaan.

Mahmoed Ziyada, algemeen secretaris van de onafhankelijke vakbonden heeft ook ingestemd met het minimumloon omdat hij gelooft dat het om een unanieme beslissing gaat en het is dus een nationale verwezenlijking. Hij vertelde er ook bij dat diegene die de vergadering van het minimumloon hadden geboycot eerder een lager minimumloon hadden overeengekomen. 

11 september 2012
 ( OPINIE ) — Er waart een spook door Ramallah. De ene dag lopen de straten vol met activisten, de andere dag is er niemand op straat te bespeuren omwille van een staking van het openbaar vervoer. De bezetting door Israël,  jaren van wanbeleid door de Palestijnse overheid en de sterker wordende vakbonden hebben de Palestijnse samenleving in een wurggreep. Student Willemjan Vandenplas is terplaatse en schreef er een opiniestuk over.

De bezetting is de kern van het probleem
Israël controleert het land, het water, de lucht, de grenzen, de olie, de prijzen voor levensmiddelen en alle export en import gaat door Israël. De grensposten, de muur en de checkpoints maken elke vorm van planning onmogelijk. De Palestijnen hebben enorm te lijden, maar de 'neoliberale agenda' van de overheid in Ramallah, gedicteerd door de Wereldbank en het IMF, maakt de impasse compleet.

Het juk van de Palestijnse overheid      
De Palestijnen eisen goed bestuur van hun overheid, omdat de financiële crisis voor een overheidsschuld van ongeveer 2 miljard euro heeft geleid en het beleid voor meer problemen dan oplossingen zorgt. De belastingen worden verhoogd, de taksen op consumptiegoederen en de prijzen van levensmiddelen stijgen. Zo is een kop koffie in Ramallah duurder dan in Oxford Street in Londen. Door dit alles daalt de consumptie.

De vakbonden maken een vuist
De sterker wordende vakbonden eisen een minimumloon en sociale zekerheid. Nu zijn er arbeiders, vooral vrouwen, die slechts 80 euro per maand verdienen. De werkgevers willen een minimumloon van 150 euro, maar de vakbonden aanvaarden dit niet. De vakbonden ijveren ook voor meer arbeidsrechten, vrijheid van vakbondsvereniging en erkenning van deze rechten door de privésector. Hoewel de overheid beloften maakt om hieraan te werken, blijft het voornamelijk bij mooie woorden. Daarom willen de vakbonden nieuwe onderwerpen in het arbeidsoverleg aansnijden en nieuwe concepten ontwikkelen voor dialoog tussen vakbonden, werkgevers en de overheid. De vakbonden eisen dat er tegen 15 september een minimumloon is en geven de overheid nog 2 maanden om de sociale rechten van arbeiders te verwezenlijken.

11 september in Ramallah
De secretaris-generaal van de 'ittihad alniqaabaat almostaqla', de onafhankelijke vakbondsunie, Mahmoud  Ziyada, heeft vandaag (11 september) opgeroepen tot een samenkomst in het centrum van Ramallah. De eisen zijn een aanvaardbaar minimumloon en een beter economisch beleid. De vakbond van werkloze jongeren zal ook deelnemen. Dit is het hoogtepunt van de onvrede ten aanzien van de overheid die al terug gaat sinds jaren. Mahmoud Ziyada: “dit heeft niets te maken met de Arabische Lente, maar wel met de eis voor sociale rechten in de bezette gebieden.”

De overheid buigt voor de vakbonden
Voor de start van de betoging heeft de overheid toegevingen gedaan om het sociaal conflict op te lossen. De ministers gaan 10% minder verdienen, vanaf de volgende de maand zal de taks op consumptiegoederen van 16% naar 15% dalen, de prijzen van olie en gas zullen niet meer stijgen, de overheid zal de landbouwsector steunen, controle invoeren op de prijzen van bepaalde levensmiddelen en een minimumloon invoeren tegen 15 oktober. Dit zijn de aangekondigde maatregelen, maar de vakbonden hebben alvast laten weten dat ze niet onvoorwaardelijk akkoord zullen gaan met de maatregelen. De Palestijnen verdienen beter.

Oplossing van het sociaal conflict
Volgens Wajih el-Ayassa, van Democraticy & Workers' Rights Center (DWRC) in Ramallah moet de overheid haar prioriteiten verleggen, de mensen moeten meer centraal komen te staan in het beleid. Wajih: “Er moet meer sociale bescherming komen, de corruptie moet omlaag en er moet een einde komen aan de bezetting door Israël. De overheid moet een meer humaan beleid voeren, een minimumloon is hoogst nodig.”

Willemjan Vandenplas is student Geneeskunde - Gezondheidsbeleid in ontwikkelingslanden, freelance fotograaf, wereldreiziger en vertaler. Dit opinie-artikel kwam tot stand in samenwerking met fos en DWRC.