Op 11 september beloofde de minister van binnenlandse economie een minimumloon in te voeren voor de publieke en de privé-sector. Deze belofte kwam er na maanden van sociaal protest en druk van de arbeidersbeweging. De stijging van de prijzen van levensmiddelen in de bezette gebieden kan hiervoor als oorzaak gezien worden. 

De minister van arbeid verklaarde op 2 oktober dat de overheid dicht bij een overeenkomst stond, maar de privé-sector en de vakbonden moesten het voorstel nog onderzoeken. De overheid verklaarde dat ze de nationale statistieken en de internationale standaarden bestudeerd hadden. Het minimumloon zou zorgen voor een degelijke levensstandaard en zou de economische ontwikkeling van de privé-sector niet in gevaar brengen.

Op 7 oktober werd dan het minimumloon bekend gemaakt: 1450 shekels of 375 dollar, 20 dollar per dag en 2,5 per uur. Het werd voorgelegd aan een beleidsgroep bestaande uit leden van de privé-sector en de vakbonden. De Algemene Federatie van Vakbonden riep onmiddellijk op om de vergadering te boycotten, omdat hun voorstel van 450 dollar niet aanvaard werd. De Algemene Federatie van Vakbonden ijvert al decennia lang voor een minimumloon en kon haar teleurstelling niet verbergen. De oorzaak is dat het minimumloon onder de extreme armoede grens ligt en waar het in Israël 1115 dollar bedraagt, zowaar drie keer meer, terwijl de prijs van levensmiddelen even duur is. Later op die dag werd dan het minimumloon officieel aanvaard

De Algemene Federatie van Vakbonden maakte een vuist en riep op om te staken als het minimumloon door het kabinet aanvaard zou worden. De vakbondskoepel verklaarde dat er 87.000 werknemers uit 14 vakbonden tegen dit voorstel waren. De dagen daarna kwamen de arbeiders in opstand ze zeiden dat de regering hun belachelijk had gemaakt. Hun slogan was: “Hoge prijzen, lage lonen dat is het beleid van de overheid.”. Shaher Saad, voorzitter van de Algemene Federatie van Vakbonden voegde er aan toe: “Het minimumloon is onaanvaardbaar naar internationale standaarden. De overheid had het minimumloon moeten berekenen aan de hand van de nationale armoede grens. (593 dollar)” en “ De eis van de vakbonden is niet dat de overheid aftreed, maar dat er sociale rechtvaardigheid is”.

De Palestijnse overheid gaf toe dat het minimumloon niet hoog genoeg is. Ze voegden er aan toe dat het toch al een hele bewerkstelliging is omdat 300.000 werknemers van deze maatregel zullen genieten. Het doel van de overheid was van de lonen te standaardiseren en de werknemers aan te moedigen, niet om hun te frustreren.

Volgens Haydar Ibrahim, voorzitter van de Palestijnse werknemers, is het minimumloon het resultaat van 16 maanden onderhandelen en dat de voorwaarden veel beter zouden zijn geweest moest de overheid niet de desastreuze gevolgen van de bezetting moeten ondergaan.

Mahmoed Ziyada, algemeen secretaris van de onafhankelijke vakbonden heeft ook ingestemd met het minimumloon omdat hij gelooft dat het om een unanieme beslissing gaat en het is dus een nationale verwezenlijking. Hij vertelde er ook bij dat diegene die de vergadering van het minimumloon hadden geboycot eerder een lager minimumloon hadden overeengekomen. 

Volgens UNHCR is Libanon het derde land in de regio dat de kaap van 100.000 Syrische vluchtelingen overstijgd. Op 22 oktober waren er 101,283 geregistreerde en wachtende op registratie op het Libanese grondgebied. 

De situatie in Libanon

In Libanon hebben zich de laatste week 5500 Syrische vluchtelingen geregistreerd, dit is minder dan verwacht omwille van de gespannen situatie. Veel vluchtelingen huren een appartement en overleven zelfstandig. Hoe langer dat het conflict duurt, zullen er veel meer vluchtelingen zich genoodzaakt zien om zich te registreren en hulp aan te vragen van de Libanese overheid omdat hun spaargeld opgebruikt geraakt. Veel vluchtelingen hebben het dus moeilijk om de eindje aan elkaar te knopen, zij klagen de hoge prijzen voor levensmiddelen aan. Nu zijn er al 16.000 vluchtelingen die moeten beroep doen op de overheid, internationale organisaties en ngo's om te kunnen overleven. Met de winter die in aantocht is er dringend meer hulp nodig.

De situatie in de buurlanden

Turkije en Jordanië zijn de twee landen met de meeste vluchtelingen. De andere landen in de regio met een geregistreerde vluchtelingenpopulatie zijn Irak en Egypte, zo'n 45.000 in Irak en enkele duizenden in Egypte, maar de Egyptische overheid spreek van 150.000 niet geregistreerden. Het totaal in de regio is 358.000, maar de overheden van de buurlanden van Syrië zeggen dat er tienduizenden vluchtelingen zijn die nog niet geregistreerd zijn.

Opvang van vluchtelingen in België

Minister van Buitenlandse zaken Didier Reynders stelde een week geleden voor om Syrische vluchtelingen te hervestigen in België maar Reynders kwam snel tot de vaststelling dat ze dit niet willen. In de vluchtelingenkampen leven de vluchtelingen van dag tot dag en verwachten elk moment het bericht te ontvangen dat het regime is gevallen zodat ze terug kunnen keren naar hun dorp of stad. Vaak ligt dit maar op enkele tientallen kilometers van het kamp. Diegene die dan naar België komen zijn vooral Syriërs wiens politieke activiteiten te gevaarlijk werden in de buurlanden en moesten vertrekken naar het Westen. In september vroegen er 73 Syriërs asiel aan in België, in totaal 463 voor 2012. Op dit moment zijn er ongeveer 13000 asiel aanvragen van Syriërs in heel Europa, velen zijn dus activisten die hun activiteiten verder zetten in het Westen. Als de situatie echter langer gaat aanslepen, dan zal er hervestiging of resettlement nodig zijn van de vluchtelingen in de kampen.

Naar aanleiding van het bezoek van minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders aan een Syrisch vluchtelingenkamp in Turkije acht ik het moment rijp voor bepaalde kanttekeningen bij het Syrische conflict. Ik volg het Syrische conflict op de voet sinds het begin, zowel in de Arabische als de Westerse media. Ik heb contacten gehad met verschillende Syrische vluchtelingen en immigranten. Ook had ik midden september de kans om zelf één van de vluchtelingenkampen in Jordanië te bezoeken.Ik heb een fotoreportage gemaakt voor UNHCR. Mijn opinie kreeg vooral vorm door een ontmoeting met Ali Ferzat, een prominent cartoonist van de Syrische revolutie die een heel ontluikende blik op het Syrische conflict heeft.

Humanitaire steun

Didier Reynders vertelde in de media dat België nu 500 000 euro uittrekt voor de bouw van een school in één van de vluchtelingenkampen. Deze steun zou op termijn naar 2 miljoen euro kunnen opgetrokken worden. De schoolse opvang is een prangend probleem; als er al leerkrachten zijn dan staan die voor een klas van 80 leerlingen. Met het begin van het schooljaar hebben vele kinderen niet verder kunnen studeren.Er zijn in het kamp ook weinig andere jongerengerichte activiteiten. In het Zatari vluchtelingenkamp zijn er officieel kindvriendelijke terreinen maar dit is maar voor een deel van het kamp, het merendeel van de jeugd zit in zones waar deze terreinen ontbreken. Er is dus niets te doen, de kinderen vervelen zich. Op de koop toe hebben veel van deze kinderen traumatische toestanden meegemaakt, iedereen heeft wel een familielid verloren. Ik vernam dat een moeder haar kinderen ondergronds had verborgen uit angst voor de Syrische soldaten en dat ze bijna gestikt waren toen ze hen weer opgroef.Deze voorbeelden tonen aan dat hun situatie heel precair is en dat er dringend meer steun nodig is om de levenskwaliteit van de vluchtelingen te verbeteren. maken. De Belgische steun is dus goed, maar voorlopig onvoldoende.

Opvang van vluchtelingen in België

Een ander voorstel was het naar België overbrengen van Syrische vluchtelingen uit de vluchtelingenkampen, maar Reynders kwam snel tot de vaststelling dat de vluchtelingen dit niet willen. Dit is ook zo, want ze leven van dag tot dag en verwachten elk moment het bericht dat het regime is gevallen zodat ze dan terug kunnen keren naar hun dorp. Vaak ligt dit maar op enkele tientallen kilometers van het kamp. Diegene die dan naar België komen zijn vooral Syrîërs wiens politieke activiteiten te gevaarlijk werden in de buurlanden en moesten vertrekken naar het Westen. In september vroegen er 73 Syriërs asiel aan in België, in totaal 463 voor 2012. Op dit moment zijn er ongeveer 13000 asiel aanvragen van Syriërs in heel Europa, velen zijn dus activisten die hun activiteiten verder zetten in het Westen. Als de situatie echter langer gaat aanslepen, dan zal er hervestiging of resettlement nodig zijn van de vluchtelingen in de kampen. 

Militaire steun

Reynders beloofde op termijn de Syrische oppositie wapens te leveren. Volgens Ali Ferzat is dit niet nodig: “het regime van Alassad had al enkele maanden na het begin van de revolutie moeten vallen, maar omwille van de steun van landen zoals Iran, Rusland, Noord-Korea en China en een organisatie als Hezbollah is het regime Alassad in het zadel kunnen blijven”. De oplossing is dus niet militaire steun, want dan komen we toch maar in een opbod terecht tussen de wereldmachten. Er dreigt dan een verdere escalatie van het conflict in plaats van een diplomatieke oplossing. Het Westen kan blijven proberen alle steunkanalen van Rusland voor het Alassad-regime te verbreken maar het regime zal altijd wel een weg vinden. Marcelo Ninio, een fotograaf van Folhanews uit São Paulho, vond bewijzen dat het Syrische regime Braziliaanse wapens inzet. Er zal dus altijd een toevoer van wapens zijn. Catherine Ashton riep op 15 Oktober nog op om alle wapen export naar Syrië stil te leggen: " Alle staten moeten het voorbeeld van de EU volgen".  En volgens Ferzat: “ Het Syrische regime betaalt de Russische regering massa's geld voor het veto in de VN Veiligheidsraad en staat ook toe dat Rusland militaire basissen bouwt in Syrië.” 

Conclusie

De diplomatieke oplossing van het conflict moet volgens Ferzat gepaard gaan met humanitaire steun van de oppositie. Er zijn medicijnen en civiele hulp nodig. Volgens Alassad is het Syrisch conflict geen politiek probleem,  maar het probleem is dat bepaalde groepen in de samenleving sektarisch geweld promoten en hij doet de opstandelingen af als terroristen gesteund door buitenlandse machten. Maar volgens Ferzat is dat een dat een mythe: tijdens het regime van de Baath partij werden zowel Christenen, Moslims als seculiere onderdrukt; iedereen komt dus in opstand. Het is dus niet zo dat bepaalde groepen het voortouw hebben genomen en dat we nu moeten vrezen dat de Islamisten aan de macht komen en sektarisch geweld gaan promoten.      

Willemjan Vandenplas is Freelance fotograaf, student Public Health, vertaler en wereldreiziger.

Ali Ferzat recebou ontem o prêmio sacharov pela liberdade de pensamento das mãos do presidente do Parlamento Europeu, Martin Schultz. O esperado era que tivesse recebido o prêmio no final do ano de 2011, mas teve que fugir da Síria e teve problemas com seus papéis no Kuwait. Ele é um gênio da sátira politica, usou sua caneta como arma contra os ditadores do mundo, sobretudo do Oriente Médio. Ele é o presidente da liga dos caricaturistas árabes. Fez mais de 15.000 caricaturas, debochando dos ditadores. Dentre estes, teve uma relação especial com Saddam Hussein que lhe ameaçou de morte em 1989. 

Quando a revolução na Síria começou em Março de 2011, suas caricaturas tornaram-se mais ousadas. A resposta do regime não tardou. No dia 25 de Agosto ele foi sequestrado por pessoas não identificadas que tentaram quebrar suas mãos, mas não tiveram êxito. O ato cruel teve um resultado adverso, ele se tornou um símbolo da Revolução na Síria e ontem recebeu o prêmio Sacharov.

Вчера Президент Европарламента Мартин Шульц вручил Али Ферзату, сирийскому карикатуристу,  престижную премию «За свободу мысли» имени Андрея Сахарова.

Ферзат получил ее еще в 2011 году, но вынужден был бежать из Сирии, а затем не мог выехать из Кувейта из-за проблем с паспортом. Настоящий мастер политической сатиры, он использовал перо как оружие против диктаторов во всем мире, особенно на Ближнем Востоке. Затем он стал лидером Объединения Карикатуристов на Ближнем Востоке. Ферзат нарисовал более 15000 карикатур, высмеивающих диктаторов. Особую антипатию к нему испытывал Саддам Хуссейн, который в 1989 году угражал  его убить.

Когда в марте 2011 «арабская весна» охватила Сирию, его карикатуры стали еще более смелыми и подливали масло в огонь революции. По его словам, режим аль-Ассада пошатнулся уже пару месяцев спустя после начала революции, но поддержка Ирана, Хезболлы, Китая и России позволяли ему оставаться у власти.

Ферзат не смог избежать людей аль-Ассада. 25 августа в центре Дамаска неизвестные затащили его в машину. Но их цель была не убить Ферзата- они хотели поломать ему руки, чтобы он больше никогда не смог рисовать.

Но эта жестокость имела совершенно противоположный эффект. Ферзат не только может рисовать- он стал иконой Сирийской революции, и вчера в Европарламенте он наконец получил премию Сахарова.

Translated by Natasha Horban

حصل رسام الكاريكاتير السوري علي فرزات أمس على جائزة سخاروف لحرية الفكر. وتسلم الجائزة من رئيس البرلمان الأوروبي مارتين سخولتز. الجائزة كان من المفترض أن يستلمها في نهاية العام المنصرم 2011. لكن الرسام عانى من الحصول على جواز سفر بعد أن انتقل للكويت قادما من سوريا. ويعتبر فرزات من رواد النقد السياسي، حيث يستخدم ريشته كسلاح ضد الديكتاتورية في الشرق الأوسط وبقية العالم. كما أنه عضو في اتحاد رسامي الكاريكاتير العرب. 
كان فرزات قد انتج أكثر من خمسة عشر ألف رسمة كاريكاتير سخر من خلالها من الكثير من الديكاتوريات في المنطقة. ديكتاتوريات من امثال صدام حسين كانت تعتبر من الاهداف المفضلة لديه. والذي هدد بقتله في العام 1989
وعندما حل الربيع العربي في سوريا في مارس من العام الماضي باتت رسوماته اجرأ، واصبحت الهاما للثورة السورية.
ويعتبر فرزات ان نظام الأسد قد سقط بالفعل بعد اشهر من الثورة، الا ان الدعم الخارجي من روسيا والصين وايران وحزب الله ساهم في عدم نزعه من الكرسي بعد.
ولم يسلم فرزات كغيره من عنف بشار الأسد. في 25 اغسطس 2011 تعرض للهجوم من قوات الشبيحة. ولم يكن الهدف آنذاك من اغتياله كثوري وانما كسر يديه لئلا يتمكن من الرسم بعدها مطلقا.
لكن الاعتداء الوحشي كان له الاثر العكسي مما جعل فرزات يصبح رمزا من رموز الثورة السورية. وبهذا تمكن أمس من 
تسلم الجائزة في البرلمان الاوروبي.
Translated by  Majd Khalifeh

Ali Ferzat, recibio ayer el premio sacharov para la libertad de pensamiento del presidente del Parlamento Europeo, Herman Schultz. Normalmente tuvo que recibir este premio al finales del año 2011, pero se huyó de Síria y estaba en Kuwait con problemas de papeles. El es un genio de la sátira política, el usó su birome como arma contra los dictadores del mundo y especialmente del medio oriente, es el presidente de la liga de los caricaturistas Arabes.  Hizo más que 15.000 caricaturas en los que burló con los dictadores, tenía especialmente una relación especial con Saddam Hussein que le amenazó con la muerte en 1989. 

Cuando la Revolución Síriana empezó en Marzo del 2011, sus caricaturas devinieron más arriesgados. Según él el régimen de Alassad ya fue derrocado por la revolución pero Alassad pudo continuar en el poder con la ayuda de Iran, Hezbollah, China, Russía.

También él no pudo escapar del régimen de Bashar Alassad, en el día 25 de Agosto del año 2011, el fue metido en un vehículo por gente desconocida. La meta fue de quebrar le las manos para que nunca más pueda dibujar.

Pero el acto cruel tuvo un efecto adverso y el devino un icono de la Revolución Síriana y déspues de una larga recuperación el pudo dibujar de nuevo. Finalmente ayer recibió el premio en el Parlamento Europeo.

Ali Ferzat got yesterday the prestigious Sakharov Prize for Freedom of Thought,  from the President of the European Parliament, Martin Schultz. He had to get this prize at the end of the year 2011, but he had to flee Syria and was stuck in Kuwait with passport problems. He is a master of political satire, he used his pen as a weapon against dictators from all over the world, especially the Middle East. He thus became the leader of the Union of Cartoonist in the Middle East. He made more than 15.000 cartoons, making fun of dictators.  He was especially disliked by Saddam Hussein, who in the 1989 threatened him with death.

When in March of 2011 the Arab spring started in Syria, his cartoons became more even bolder, they became an inspiration for the revolution. According to him, the regime of Alassad was already toppled a few months after the revolution started, but because of the help of Iran, Hezbollah, China and Russia, Alassad didn't leave power yet.

Also he couldn't escape from the regime of Alassad, on the 25th of August he was pulled into a vehicle in the center of Damascus by unknown people. The goal was not to kill him but to break his hands so he wouldn't be able to ever drawing again.

But this cruel deed had the adverse affect and he became an icon of the Syrian Revolution and he still can draw, yesterday he finally received the Sacharov Prize in the European Parliament.