Voorbij de angst

Het enige wat het politieke gekibbel van de laatste weken heeft bewezen, is dat angst meer dan ooit scoort. Ideologie is terug en zorgt voor een angstmaatschappij in België. Alle partijen gebruiken angst om stemmen te winnen. Slechts enkele politici schuiven een warme samenleving naar voren. Zij verdienen onze volle steun.

Je kent ondertussen het mantra: Wij, de jongeren, zullen nooit dezelfde zekerheden op de arbeidsmarkt hebben als onze ouders, de babyboomers, hadden. Het aantal deftige jobs is beperkt. De concurrentie is bikkelhard en wordt nog harder nu onze ouders later met pensioen vertrekken. We zullen met z'n allen lang mogen doorwerken voor we van onze oude dag kunnen genieten. En dan nog blijft het onzeker of we onze levensstijl zullen behouden.

Zowat elke Belgische partij zaait angst bij de publieke opinie: de angst om onze materiële welvaart te verliezen, de angst voor migranten, de angst voor armoede of de angst voor een wereld die aan klimaatverandering ten onder gaat. Bij elke partij is angst te vinden. Welke partij komt nog op voor een warme samenleving?

De media gaat hier graag in mee. Als het niet over de terroristen van IS gaat, dan gaat het wel over de werklozen die moeten werken, over de klimaatopwarming, over Ebola, de vergrijzing, een fascistoïde NV-A'er, over besparingen en ga zo maar door.

Het levert partijen elk hun aandeel bezorgde kiezers op. Partijen die gaan voor de harde, kille aanpak scoren het meest. De kiezer gaat angstvallig vasthouden aan wat hij heeft bemachtigd. Delen kan enkel onder strikte voorwaarden. Het aantal mensen met een burn-out, hart- en vaatziektes of psychische problemen blijft stijgen. Anderen vluchten in consumptiepatronen die onze planeet om zeep helpen. Hierdoor krijgen de neoliberalen gelijk, terwijl ze met hun beleid het probleem creëren.

Slechts enkele politici vertellen het verhaal van een warme samenleving, waarin voor iedereen plaats is. Ik vind ze in alle partijen. Zelfs bij het Vlaams Belang ken ik iemand die 6 maanden per jaar in Afrika woont en een vrouw in België en een in dat Afrikaanse land heeft. Die enkelingen maken hun partijen nog niet warm, maar ik hoop dat ze politiek opnieuw dichter bij de mensen brengen. En dit zowel bij links als bij rechts. In de plaats van angst te zaaien.

Stem dus binnen 4 jaar op politici over de partijgrenzen heen die deze samenleving een warm hart toedragen. Niet op de politiekers die tegenwoordig aan de oorzaak liggen van al de hetzes.