Tekenen van hoop bij analyse uitslag Syrische verkiezingen

Bashar Al-Assad won de verkiezingen van 3 juni met 89% van de stemmen en er kwamen 73% van de stemgerechtigden opdagen volgens officiële bronnen. De Baath-partij, Hezbollah en Rusland vinden de 'bloedverkiezingen' een democratie waardig omdat de Syriërs vrij hebben kunnen stemmen. Voor hen geven deze verkiezingen democratische legitimiteit aan het leiderschap van Bashar Al-Assad.

Internationaal gehakketak

De verkiezingen vonden plaats in het kader van de aangekondigde hervormingen die enkele maanden na de start van de revolutie zijn doorgevoerd. Vroeger werden er enkel referenda georganiseerd over de president. Het voltrekken van de verkiezingen heeft VN-gezant Lakdar Brahimi doen beslissen om de handdoek in de ring te werpen. Bashar Al-Assad deed een verschroeiende uithaal naar de landen die deze verkiezingen een 'parodie' of een 'farce' hadden genoemd: 'het Syrische volk is soeverein en ze hebben hun eigen kijk op de toekomst.' Volgens John Kerry waren de verkiezingen een grote nul, het conflict is hetzelfde, de terreur is hetzelfde en de moorden zijn hetzelfde. Daarop reageerde Hezbollah leider Hassan Nasrallah: 'elke politieke oplossing in Syrië begint met Dokter Bashar Al-Assad. Dit is het resultaat van deze verkiezingen. Omdat hij een nieuw mandaat van zeven jaar heeft gekregen en verkozen is door miljoenen mensen.'

De waarheid achter de officiële cijfers

Volgens Bilal Zaiter van de organisatie, The Creative Syrian Revolution, zijn er tekenen van hoop: 'Volgens de officiële bronnen van het regime waren er 15 miljoen mensen stemgerechtigd. Daarvan zijn er 11 miljoen gaan stemmen en Al-Assad won daarvan 8 miljoen stemmen. We zijn zeker dat deze officiële uitslag niet correct is, maar als we de cijfers bekijken dan zien we dat Al-Assad 55% van de stemgerechtigde kiezers voor zich heeft kunnen winnen. Dan heeft 45% van de stemgerechtigde Syriërs niet voor hem gestemd, voeg daar bij het misbruik in de stembureaus, de valse identiteiten en de ambtenaren die gedwongen werden om te stemmen. Het aantal stemmen voor Al-Assad slink nog verder weg als je de niet-stemgerechtigde vluchtelingen buiten Syrië, de niet-stemgerechtigde inwoners bevrijde gebieden, de niet-stemgerechtigde koerden in de autonome Koerdische gebieden in rekening brengt. Dan weet je onmiddellijk wat deze verkiezingen werkelijk en gelukkig hebben aangetoond.'

Sinds maart 2011 hebben de Syriërs een enorme stap gezet tot een democratische en vrije samenleving. Zeker als je weet dat Al-Assad in een referendum in 2007 nog won met 97% van de stemmen en een opkomst van 95% van de stemgerechtigden. Het is duidelijk dat de leugens van het Syrische regime zonder na te denken worden overgenomen door haar bondgenoten. Terwijl deze resultaten een waarheid verbergen die het regime en haar bondgenoten liever niet zouden willen horen, de Syrische publieke opinie is tegen het regime gekeerd. Of moeten we misschien geloven dat Al-Assad een foute berekening heeft gemaakt van het aantal stemmen die hij wou behalen?