Volgens UNHCR is Libanon het derde land in de regio dat de kaap van 100.000 Syrische vluchtelingen overstijgd. Op 22 oktober waren er 101,283 geregistreerde en wachtende op registratie op het Libanese grondgebied. 

De situatie in Libanon

In Libanon hebben zich de laatste week 5500 Syrische vluchtelingen geregistreerd, dit is minder dan verwacht omwille van de gespannen situatie. Veel vluchtelingen huren een appartement en overleven zelfstandig. Hoe langer dat het conflict duurt, zullen er veel meer vluchtelingen zich genoodzaakt zien om zich te registreren en hulp aan te vragen van de Libanese overheid omdat hun spaargeld opgebruikt geraakt. Veel vluchtelingen hebben het dus moeilijk om de eindje aan elkaar te knopen, zij klagen de hoge prijzen voor levensmiddelen aan. Nu zijn er al 16.000 vluchtelingen die moeten beroep doen op de overheid, internationale organisaties en ngo's om te kunnen overleven. Met de winter die in aantocht is er dringend meer hulp nodig.

De situatie in de buurlanden

Turkije en Jordanië zijn de twee landen met de meeste vluchtelingen. De andere landen in de regio met een geregistreerde vluchtelingenpopulatie zijn Irak en Egypte, zo'n 45.000 in Irak en enkele duizenden in Egypte, maar de Egyptische overheid spreek van 150.000 niet geregistreerden. Het totaal in de regio is 358.000, maar de overheden van de buurlanden van Syrië zeggen dat er tienduizenden vluchtelingen zijn die nog niet geregistreerd zijn.

Opvang van vluchtelingen in België

Minister van Buitenlandse zaken Didier Reynders stelde een week geleden voor om Syrische vluchtelingen te hervestigen in België maar Reynders kwam snel tot de vaststelling dat ze dit niet willen. In de vluchtelingenkampen leven de vluchtelingen van dag tot dag en verwachten elk moment het bericht te ontvangen dat het regime is gevallen zodat ze terug kunnen keren naar hun dorp of stad. Vaak ligt dit maar op enkele tientallen kilometers van het kamp. Diegene die dan naar België komen zijn vooral Syriërs wiens politieke activiteiten te gevaarlijk werden in de buurlanden en moesten vertrekken naar het Westen. In september vroegen er 73 Syriërs asiel aan in België, in totaal 463 voor 2012. Op dit moment zijn er ongeveer 13000 asiel aanvragen van Syriërs in heel Europa, velen zijn dus activisten die hun activiteiten verder zetten in het Westen. Als de situatie echter langer gaat aanslepen, dan zal er hervestiging of resettlement nodig zijn van de vluchtelingen in de kampen.

Naar aanleiding van het bezoek van minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders aan een Syrisch vluchtelingenkamp in Turkije acht ik het moment rijp voor bepaalde kanttekeningen bij het Syrische conflict. Ik volg het Syrische conflict op de voet sinds het begin, zowel in de Arabische als de Westerse media. Ik heb contacten gehad met verschillende Syrische vluchtelingen en immigranten. Ook had ik midden september de kans om zelf één van de vluchtelingenkampen in Jordanië te bezoeken.Ik heb een fotoreportage gemaakt voor UNHCR. Mijn opinie kreeg vooral vorm door een ontmoeting met Ali Ferzat, een prominent cartoonist van de Syrische revolutie die een heel ontluikende blik op het Syrische conflict heeft.

Humanitaire steun

Didier Reynders vertelde in de media dat België nu 500 000 euro uittrekt voor de bouw van een school in één van de vluchtelingenkampen. Deze steun zou op termijn naar 2 miljoen euro kunnen opgetrokken worden. De schoolse opvang is een prangend probleem; als er al leerkrachten zijn dan staan die voor een klas van 80 leerlingen. Met het begin van het schooljaar hebben vele kinderen niet verder kunnen studeren.Er zijn in het kamp ook weinig andere jongerengerichte activiteiten. In het Zatari vluchtelingenkamp zijn er officieel kindvriendelijke terreinen maar dit is maar voor een deel van het kamp, het merendeel van de jeugd zit in zones waar deze terreinen ontbreken. Er is dus niets te doen, de kinderen vervelen zich. Op de koop toe hebben veel van deze kinderen traumatische toestanden meegemaakt, iedereen heeft wel een familielid verloren. Ik vernam dat een moeder haar kinderen ondergronds had verborgen uit angst voor de Syrische soldaten en dat ze bijna gestikt waren toen ze hen weer opgroef.Deze voorbeelden tonen aan dat hun situatie heel precair is en dat er dringend meer steun nodig is om de levenskwaliteit van de vluchtelingen te verbeteren. maken. De Belgische steun is dus goed, maar voorlopig onvoldoende.

Opvang van vluchtelingen in België

Een ander voorstel was het naar België overbrengen van Syrische vluchtelingen uit de vluchtelingenkampen, maar Reynders kwam snel tot de vaststelling dat de vluchtelingen dit niet willen. Dit is ook zo, want ze leven van dag tot dag en verwachten elk moment het bericht dat het regime is gevallen zodat ze dan terug kunnen keren naar hun dorp. Vaak ligt dit maar op enkele tientallen kilometers van het kamp. Diegene die dan naar België komen zijn vooral Syrîërs wiens politieke activiteiten te gevaarlijk werden in de buurlanden en moesten vertrekken naar het Westen. In september vroegen er 73 Syriërs asiel aan in België, in totaal 463 voor 2012. Op dit moment zijn er ongeveer 13000 asiel aanvragen van Syriërs in heel Europa, velen zijn dus activisten die hun activiteiten verder zetten in het Westen. Als de situatie echter langer gaat aanslepen, dan zal er hervestiging of resettlement nodig zijn van de vluchtelingen in de kampen. 

Militaire steun

Reynders beloofde op termijn de Syrische oppositie wapens te leveren. Volgens Ali Ferzat is dit niet nodig: “het regime van Alassad had al enkele maanden na het begin van de revolutie moeten vallen, maar omwille van de steun van landen zoals Iran, Rusland, Noord-Korea en China en een organisatie als Hezbollah is het regime Alassad in het zadel kunnen blijven”. De oplossing is dus niet militaire steun, want dan komen we toch maar in een opbod terecht tussen de wereldmachten. Er dreigt dan een verdere escalatie van het conflict in plaats van een diplomatieke oplossing. Het Westen kan blijven proberen alle steunkanalen van Rusland voor het Alassad-regime te verbreken maar het regime zal altijd wel een weg vinden. Marcelo Ninio, een fotograaf van Folhanews uit São Paulho, vond bewijzen dat het Syrische regime Braziliaanse wapens inzet. Er zal dus altijd een toevoer van wapens zijn. Catherine Ashton riep op 15 Oktober nog op om alle wapen export naar Syrië stil te leggen: " Alle staten moeten het voorbeeld van de EU volgen".  En volgens Ferzat: “ Het Syrische regime betaalt de Russische regering massa's geld voor het veto in de VN Veiligheidsraad en staat ook toe dat Rusland militaire basissen bouwt in Syrië.” 

Conclusie

De diplomatieke oplossing van het conflict moet volgens Ferzat gepaard gaan met humanitaire steun van de oppositie. Er zijn medicijnen en civiele hulp nodig. Volgens Alassad is het Syrisch conflict geen politiek probleem,  maar het probleem is dat bepaalde groepen in de samenleving sektarisch geweld promoten en hij doet de opstandelingen af als terroristen gesteund door buitenlandse machten. Maar volgens Ferzat is dat een dat een mythe: tijdens het regime van de Baath partij werden zowel Christenen, Moslims als seculiere onderdrukt; iedereen komt dus in opstand. Het is dus niet zo dat bepaalde groepen het voortouw hebben genomen en dat we nu moeten vrezen dat de Islamisten aan de macht komen en sektarisch geweld gaan promoten.      

Willemjan Vandenplas is Freelance fotograaf, student Public Health, vertaler en wereldreiziger.

Ali Ferzat recebou ontem o prêmio sacharov pela liberdade de pensamento das mãos do presidente do Parlamento Europeu, Martin Schultz. O esperado era que tivesse recebido o prêmio no final do ano de 2011, mas teve que fugir da Síria e teve problemas com seus papéis no Kuwait. Ele é um gênio da sátira politica, usou sua caneta como arma contra os ditadores do mundo, sobretudo do Oriente Médio. Ele é o presidente da liga dos caricaturistas árabes. Fez mais de 15.000 caricaturas, debochando dos ditadores. Dentre estes, teve uma relação especial com Saddam Hussein que lhe ameaçou de morte em 1989. 

Quando a revolução na Síria começou em Março de 2011, suas caricaturas tornaram-se mais ousadas. A resposta do regime não tardou. No dia 25 de Agosto ele foi sequestrado por pessoas não identificadas que tentaram quebrar suas mãos, mas não tiveram êxito. O ato cruel teve um resultado adverso, ele se tornou um símbolo da Revolução na Síria e ontem recebeu o prêmio Sacharov.

Вчера Президент Европарламента Мартин Шульц вручил Али Ферзату, сирийскому карикатуристу,  престижную премию «За свободу мысли» имени Андрея Сахарова.

Ферзат получил ее еще в 2011 году, но вынужден был бежать из Сирии, а затем не мог выехать из Кувейта из-за проблем с паспортом. Настоящий мастер политической сатиры, он использовал перо как оружие против диктаторов во всем мире, особенно на Ближнем Востоке. Затем он стал лидером Объединения Карикатуристов на Ближнем Востоке. Ферзат нарисовал более 15000 карикатур, высмеивающих диктаторов. Особую антипатию к нему испытывал Саддам Хуссейн, который в 1989 году угражал  его убить.

Когда в марте 2011 «арабская весна» охватила Сирию, его карикатуры стали еще более смелыми и подливали масло в огонь революции. По его словам, режим аль-Ассада пошатнулся уже пару месяцев спустя после начала революции, но поддержка Ирана, Хезболлы, Китая и России позволяли ему оставаться у власти.

Ферзат не смог избежать людей аль-Ассада. 25 августа в центре Дамаска неизвестные затащили его в машину. Но их цель была не убить Ферзата- они хотели поломать ему руки, чтобы он больше никогда не смог рисовать.

Но эта жестокость имела совершенно противоположный эффект. Ферзат не только может рисовать- он стал иконой Сирийской революции, и вчера в Европарламенте он наконец получил премию Сахарова.

Translated by Natasha Horban

حصل رسام الكاريكاتير السوري علي فرزات أمس على جائزة سخاروف لحرية الفكر. وتسلم الجائزة من رئيس البرلمان الأوروبي مارتين سخولتز. الجائزة كان من المفترض أن يستلمها في نهاية العام المنصرم 2011. لكن الرسام عانى من الحصول على جواز سفر بعد أن انتقل للكويت قادما من سوريا. ويعتبر فرزات من رواد النقد السياسي، حيث يستخدم ريشته كسلاح ضد الديكتاتورية في الشرق الأوسط وبقية العالم. كما أنه عضو في اتحاد رسامي الكاريكاتير العرب. 
كان فرزات قد انتج أكثر من خمسة عشر ألف رسمة كاريكاتير سخر من خلالها من الكثير من الديكاتوريات في المنطقة. ديكتاتوريات من امثال صدام حسين كانت تعتبر من الاهداف المفضلة لديه. والذي هدد بقتله في العام 1989
وعندما حل الربيع العربي في سوريا في مارس من العام الماضي باتت رسوماته اجرأ، واصبحت الهاما للثورة السورية.
ويعتبر فرزات ان نظام الأسد قد سقط بالفعل بعد اشهر من الثورة، الا ان الدعم الخارجي من روسيا والصين وايران وحزب الله ساهم في عدم نزعه من الكرسي بعد.
ولم يسلم فرزات كغيره من عنف بشار الأسد. في 25 اغسطس 2011 تعرض للهجوم من قوات الشبيحة. ولم يكن الهدف آنذاك من اغتياله كثوري وانما كسر يديه لئلا يتمكن من الرسم بعدها مطلقا.
لكن الاعتداء الوحشي كان له الاثر العكسي مما جعل فرزات يصبح رمزا من رموز الثورة السورية. وبهذا تمكن أمس من 
تسلم الجائزة في البرلمان الاوروبي.
Translated by  Majd Khalifeh

Ali Ferzat, recibio ayer el premio sacharov para la libertad de pensamiento del presidente del Parlamento Europeo, Herman Schultz. Normalmente tuvo que recibir este premio al finales del año 2011, pero se huyó de Síria y estaba en Kuwait con problemas de papeles. El es un genio de la sátira política, el usó su birome como arma contra los dictadores del mundo y especialmente del medio oriente, es el presidente de la liga de los caricaturistas Arabes.  Hizo más que 15.000 caricaturas en los que burló con los dictadores, tenía especialmente una relación especial con Saddam Hussein que le amenazó con la muerte en 1989. 

Cuando la Revolución Síriana empezó en Marzo del 2011, sus caricaturas devinieron más arriesgados. Según él el régimen de Alassad ya fue derrocado por la revolución pero Alassad pudo continuar en el poder con la ayuda de Iran, Hezbollah, China, Russía.

También él no pudo escapar del régimen de Bashar Alassad, en el día 25 de Agosto del año 2011, el fue metido en un vehículo por gente desconocida. La meta fue de quebrar le las manos para que nunca más pueda dibujar.

Pero el acto cruel tuvo un efecto adverso y el devino un icono de la Revolución Síriana y déspues de una larga recuperación el pudo dibujar de nuevo. Finalmente ayer recibió el premio en el Parlamento Europeo.

Ali Ferzat got yesterday the prestigious Sakharov Prize for Freedom of Thought,  from the President of the European Parliament, Martin Schultz. He had to get this prize at the end of the year 2011, but he had to flee Syria and was stuck in Kuwait with passport problems. He is a master of political satire, he used his pen as a weapon against dictators from all over the world, especially the Middle East. He thus became the leader of the Union of Cartoonist in the Middle East. He made more than 15.000 cartoons, making fun of dictators.  He was especially disliked by Saddam Hussein, who in the 1989 threatened him with death.

When in March of 2011 the Arab spring started in Syria, his cartoons became more even bolder, they became an inspiration for the revolution. According to him, the regime of Alassad was already toppled a few months after the revolution started, but because of the help of Iran, Hezbollah, China and Russia, Alassad didn't leave power yet.

Also he couldn't escape from the regime of Alassad, on the 25th of August he was pulled into a vehicle in the center of Damascus by unknown people. The goal was not to kill him but to break his hands so he wouldn't be able to ever drawing again.

But this cruel deed had the adverse affect and he became an icon of the Syrian Revolution and he still can draw, yesterday he finally received the Sacharov Prize in the European Parliament.

Het Syrisch conflict woedt nu al 18 maanden en volgens sommige bronnen vielen er 30 000 doden , waarvan de overgrote meerderheid burgerslachtoffers. Elke dag verlaten ongeveer 3000 Syriërs hun land. Er wordt geschat  dat er 1000 naar Jordanië trekken, die worden ondergebracht in het Zatari vluchtelingenkamp en bij gastfamilies. Sinds het begin van het conflict zijn er ongeveer 300 000 ontheemden terwijl de VN aangeeft dat het tot 700 000 vluchtelingen kan  opvangen in de buurlanden Turkije, Libanon en Jordanië. Zijn de noden van de vluchtelingen veelzijdig, er bestaat geen wondermiddel dat de wonden van de burgeroorlog kan helen. Meer hulp is dringend nodig , het gaat niet om het groot aantal plaatsen voor mogelijke opvang, maar om de kwaliteit van die plaatsen.  

Als Arabisch sprekende freelance fotograaf kreeg ik toestemming van UNHCR Benelux om een fotoreportage te maken over het Zatari vluchtelingenkamp. Toen ik ter plaatse kwam dronken de volwassen thee en rookten ze sigaretten in hun tent.Ze waren  druk bezig met discussies over Syrië terwijl de kinderen speelden en nieuwsgierig naar de Europese bezoekers opkeken. Ondanks het feit dat de toestand redelijk normaal bleek, leek iedereen erg uitgeput: de kinderen hadden droge lippen, de volwassen bewogen amper en al spoedig kwamen de eerste mensen bedelen om water.Ze vertelden dat ze enkel warm water te drinken hadden. De temperatuur binnen het kamp liep op tot 40 graden  en dus warmde hun watervoorraad snel op. Nadat ik enkele portretten van de kinderen gemaakt had, werd me vooral de melancholische blik in hun ogen duidelijk, die ogen waren glazig. De vader van Mohammed, een van die kinderen , vertelde mij dat zijn zoon zijn eerste woordjes had gesproken toen er een hevig gevecht uitbrak rond zijn huis. Sindsdien heeft Mohammed nooit meer een woord gezegd. Voor andere kinderen is hun eerste woord “tank” in de plaats van bijvoorbeeld “Mama” of “Papa”.

De problemen in het kamp zijn tweezijdig: enerzijds heb je de uitputting en de oorlogstrauma’s van de vluchtelingen,  anderzijds heb je de moeilijke leefomstandigheden in het kamp. De vluchtelingen hebben weinig afleiding: er worden quasi geen activiteiten georganiseerd er is amper ontspanning  voor de kinderen. Daarenboven is het niet zeker of die kinderen naar school zullen kunnen gaan. Op hygiënisch vlak laat het kamp te wensen over en is er dus, ondanks de vaccinatiecampagne van de Jordaanse autoriteiten , een enorm risico op epidemieën . Ieder gezin krijgt 2 maal per dag een voedselpakket, maar voor grote gezinnen is onvoldoende. Daarenboven is het eten niet gevarieerd, niet aangepast aan de voedingsgewoonte van de Syrische bevolking en is er geen alternatief voor diabetes patiënten. Dit is een vaak terugkomende klacht en veel kinderen gaan met honger naar bed. De rede hiervoor is dat het erg moeilijk om in de desolate streek als Mafraq, de streek waar Zatari gelegen is, ongeveer 30 000 mensen van levensnoodzakelijke middelen te voorzien.

De Jordaanse politie garandeert de veiligheid van de vluchtelingen, maar treedt anderzijds ook hard op , vooral wanneer de vluchtelingen het kamp proberen te verlaten. Wij hebben bericht gekregen van mishandelingen door Jordaanse politie en regelmatig komt het ook tot rellen met hen: Wanneer er doden vallen in Syrië ontstaan er protest acties in het kamp en deze worden vervolgens gewelddadig neergeslagen. De rede hiervoor is dat zich in het kamp vaak opstandelingen schuilhouden, zo kregen wij beelden te zien op een gsm van hoe een jong volwassene die voor ons zat de keel over sneed van een Syrische militair. Daarom is de Jordaanse politie op zijn hoede.

De Syriërs hebben misschien wel veiligheid gevonden maar hun levenskwaliteit is nu ernstig aangetast.
De grootste problemen van het kamp  zijn het tekort aan financiële steun van de internationale gemeenschap en het opzetten van een goede logistiek .
Al lijkt de VN Veiligheidsraad niet in staat te zijn het Syrisch conflict op te lossen toch moet de internationale gemeenschap de toekomst van dit land au serieux nemen .
Daarom is het behartigen van de  levensomstandigheden van deze vluchtelingen essentieel .

The Zatari refugee camp opened in July 2012. At that time there were 500 refugees. The last week every day there are about 1000 refugees coming to the camp. In the meanwhile the number has grown to 32.217 refugees. As of 03 September 2012, a total of approximately 2,400 tents and 336 camp building/tents structures were identified with a high degree of confidence within the well-defined and structured camp site encompassing a current area of approximately 84Ha. Refugees there have mostly walked more than 30 km from Dara'a through the border valley controlled by the FSA and into Jordan. It certainly isn’t an easy journey to make and. the level of desperation from these families is obvious. They talk about houses destroyed, relatives killed with machetes and bombs dropped day and night. It’s a story most of the rest of the world has now heard, listening with horror.

Safe zone

Although the Syrian refugees found safety, there situation stays precarious, because of the fact that the conflict keeps continuing in the camp. When there are people killed in Dara'a or other cities this leads most of the time to fights in the camp. Like wise the Jordanian Police had to intervene a few days ago with the result that there were 4 police man injured. Also the human conditions are not always good. The refugees drink most of the time hot water and the sanitation that are present are not always very hygienic. Also the food is not adapted to the Syrian taste and most of the time insufficient for bigger families. Some families also complained that their children do not have enough clothing. Ngo's, the government and UNHCR do everything to support the refugees in the best way, but this can't prevent that an informal economy develops in order to alleviate the needs of the refugees. 

There are 3 medical projects in the camp: a Moroccan field hospital for general medicine, a French hospital for surgery and a Jordanian hospital created financed by the Italian government . The last weeks the amount of heavy injured people decreased. The general tendency is that people are treated in Syria to make the journey to Jordan. On 11th of September the Jordanian authorities started a mayor vaccination campaign, because the risk of infection is high in the refugee camp.

The chances are high that the camp will be replaced very soon, because if there is a lot of rain the camp might flood because it's build in a valley. The uncertainty for the refugees stays high.

children struggle to cope with refugee life

Mohammed Ameen: "I used to play football with my friends; they were like my brothers. Now, I have no idea where they are or if they are even alive," Now in Zatari: "We hardly play football. There is a play area in the camp, but my parents do not let me go there because it is far from our tent and people older than me play there as well," Zakaria Hoshan said.

In an effort to ease the hardship of refugee life for the camp’s young residents, international organizations have created spaces for children to play, UNICEF communication specialist Samir Badran said.

"There are four safe centers supported by the UNICEF at Zaatari camp designed for children to play and learn,” Badran said, adding that each of these centres includes three large tents that can accommodate up to 50 children at a time and host recreational programmes supported by UNICEF and implemented by Save the Children. "It gives them a chance to meet new friends as well," he pointed out.

Many of the children at the Zaatari camp have not been to school since even before they fled their countries. Mustafa Hariri said that he missed his school days, which ended with the start of the conflict in Syria early last year. "When the violence began, no one dared to go to school," the seven-year-old said. His mother, who refused to reveal her name, said that with Syrian regime forces firing on demonstrators and doing battle with armed rebels, she had stopped sending her son to school out of fear that he would be caught in the crossfire."My husband and I were scared that we would lose our son," she said. "I hope that my child will have the chance to continue his studies in the camp." Under an agreement signed on Monday by the Bahraini Royal Charity Organization and the Jordan Hashemite Charity Organization, which administers the camp, mobile schoolrooms will be set up in the camp for children to continue their disrupted education.

Many of the refugee children bear psychological scars from the horrors they witnessed in Syria and the trauma of fleeing their homes. Abu Hassan said his neighbor’s two-year-old child’s first word was “tank”. "Normally, the first word children should say is ‘mother’ or ‘father’, but our children learned the names of tanks and weapons because that was what their families were talking about," he said. Hariri indicated that his son’s mind had been deeply affected both by the violence he witnessed back home and by the ordeal of fleeing his country."When we were forced to leave our home, my son was physically and psychologically exhausted from the journey we took to reach Jordan,” he said. “My son is totally changed: Now, he fears everything.” Badran said relief workers were aware of the psychological traumas these children were facing, explaining that some children exhibited involuntary urination, isolation, or aggressive behaviour when they first arrived at the camp.

"Our centers record these cases and social workers from Save the Children meet with them and help them confront these obstacles," he added.

In spite of everything they have faced, the Syrian children still look forward to returning home and reuniting with their friends.

"I still have a slight hope that I will go back home and play football with my friends and watch FC Barcelona matches together," Majid said.

Two Syrian refugees get married in Jordan’s Zaatari camp

Two Syrian refugees held their wedding at the Zaatari camp on Sunday (September 09). Huthaifa Hareeri and Hanan Hareeri, from Deraa, have been betrothed for a year. But as the conflict in Syria dragged on, their dream to be married was becoming more difficult. “The situation there is bombardment, you know, the army attacks us. The bombardment has left us no space to get married. We came here,” said Huthaifa. Syrian men and women performed traditional wedding songs and dance at the desert camp. Huthaifa misses the presence at his wedding of some relatives still living in Syria.
“Well, our happiness is not complete, because I still have family in Syria. Some family members are here and some are there. It is not full happiness,” he said.